Stel dat Merz de durf inderdaad heeft om op 24 en 25 juni 2025 in Den Haag aan te komen met die in de vorige twee Blogs geventileerde idee dat het EDG-verdrag nu eindelijk moet worden bekrachtigd en uitgevoerd worden door de partijen die destijds de tekst parafeerden. Merz heeft immers aangekondigd dat Duitsland het sterkste leger gaat krijgen op het West-Europese vasteland. Het moet in staat zijn Duitsland zelf te verdedigen. Merz zei er nog niet bij tegen wie. Dat is wijs. Waarom nu steeds maar weer de Russische Federatie voorgesteld als de oer-vijand? Het is immers niet noodzakelijk nu al man en paard te noemen. Ook niet wanneer de omstandigheden voorshands oostwaarts schijnen te wijzen. Dat kan heel gauw veranderen in een wereld die duidelijk op drift is. Merz heeft als ideaal gepresenteerd dat Duitsland militair autonoom zou moeten zijn. Maar dat het iedere hulp daarbij graag accepteert, als het zijn tactische vrijheid maar niet kwijtraakt. Duitsland moet zijn verdediging zodanig opvoeren dat het zichzelf niet hoeft te verdedigen, zei Merz in zijn eerste regeringsverklaring in het parlement.
CDU’er Merz presenteerde zijn plannen voor Duitsland in zijn toespraak die de vuurdoop van de nieuwe regering van de christendemocraten (CDU en CSU) en de sociaaldemocratische SPD was. De bondskanselier verdedigde de fors stijgende uitgaven voor het Duitse leger omstandig, vasthoudend en consequent: het is overduidelijk een kardinaal punt van zijn komende regeringsbeleid.. “Kracht schrikt agressors af. Zwakte nodigt agressors uit”, zei hij. Merz verwees in zijn verklaring ook naar de oorlog in Oekraïne. “Wij zijn geen partij in de oorlog en willen dat ook niet worden.” Maar hij stelde ook dat Duitsland geen derde partij of neutrale bemiddelaar is. Het land staat zonder mitsen en maren aan de kant van de Oekraïners, zei de bondskanselier. Merz zei dat de nieuwe regering veiligheid, samenhang en “welvaart voor iedereen” als prioriteiten heeft. “Om dit te bereiken moeten we ons beleid in veel opzichten veranderen.” Zijn welvaartsbelofte wordt gezien als knipoog naar de voormalige bondskanselier Ludwig Erhard, die het naoorlogse economische herstel van Duitsland leidde en een boek schreef met de titel Welvaart voor iedereen. De coalitie is zich volgens Merz bewust van de grote binnenlandse en internationale uitdagingen waar Duitsland voor staat. De bondskanselier wil dan ook snel resultaat boeken. “Ik wil dat jullie, de burgers, al in de zomer voelen: hier verandert iets ten goede, het gaat vooruit.”
Als de Europese Defensiegemeenschap nu eindelijk gerevitaliseerd wordt, ligt het voor de hand dat Merz’ legeropbouw daarvan de kern gaat worden. Reeds omdat Duitsland met zijn gigantische staalindustrie en bijbehorende delfstoffen redelijk autarkisch te werk kan gaan, zij het dat hij Nederland daarbij wellicht nodig heeft voor de invoer van zeldzame stoffen uit Centraal Afrika — denk aan de Congo en de uraniumlagen — of uit Aziatische regio. Merz zou daarop Schoof kunnen aanspreken ter fine van een bilateraal samenwerkingsverband. Uiteraard zal Parijs in die constellatie dwars gaan liggen. Want zijn vijfsterren-generaals zullen dan hun van goudgalon glanzende rode kepies met de driedubbele band eikenbladeren alleen maar in Frankrijk mogen opzetten. Maar dat die beperking nu eindelijk eens aan Parijs wordt opgelegd wordt nu om meer dan opportunistische redenen tijd. Waarom is destijds dat idee van de Europese Defensiegemeenschap niet doorgegaan? Omdat Parijs niet wilde. Omdat Parijs die generaals vanzelfsprekend had aangewezen als de leden van de EDG-Generale Staf. Allemaal Generaals die in de Tweede Wereldoorlog volkomen gefaald hadden. Om dezelfde reden blokkeerde Parijs ook de West-Europese Defensie-Unie, de WEU. Die West-Europese Unie (WEU) was een West-Europese organisatie voor militaire samenwerking die heeft bestaan van 1954 tot 2011.De basis voor de WEU werd gelegd in het Verdrag van Brussel van 17 maart 1948 tussen België, Frankrijk, Luxemburg, Nederland en het Verenigd Koninkrijk, een echt autonoom militair Europees bondgenootschap.
Parijs wilde niet: het onoverwinnelijke Franse Veldleger zou daarvan absoluut de harde kern moeten vormen onder de even genoemde Generaals, en vraten de andere partijen dat niet, dan ging het móóí niet door. Dat was voor de Britten uiteraard niet acceptabel. Die hadden nog last van het falen van de plannen van de Franse Generalissimo Gustave Gamelin in de meidagen van 1940. Gamelin had vrijwel ongehinderd de Duitsers tot aan Duinkerken laten oprukken. Het Britse Veldleger was nipt ontkomen aan omsingeling, had enorme voorraden en materieel moeten achterlaten die Londen nooit meer kon aanvullen. Dat konden die Britten, die best inzagen dat de USA ook deze keer hun oorlog gewonnen had, niet laten passeren. Maar Parijs bleef halsstarrig in de leer dat Frankrijk zichzelf bevrijd had. Nadat in 1949 de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO) was gevormd, besloten de vijf landen van het Verdrag van Brussel hun militaire organisatie dan in vredesnaam maar in de NAVO te doen opgaan. Tegen heug en meug.
Omdat Parijs zo godvergeten van geschiedvervalsing bleef uitgaan. Maar dat NAVO-verband was overduidelijk een soort tijdelijke militaire regeling voor de staten in West-Europa. Londen bleef dat benadrukken en hoezeer had Whitehall gelijk toen De Gaulle verdomd nog toe óók nog eens de NAVO verliet. Omdat die NAVO niet voldoende eer bewees aan de Gloire Française. Die van Napoleon, wel te verstaan. Vóór de Slag bij Borodin. In 1812. Het drapeau de Wagram, moet je bedenken. Denk eens aan de slagen die Frankrijk nadien consequent verloor? Door stommiteiten in het opperbevel? Begin maar bij Waterloo op die zoele doorregende ochtend in juni 1815. Je staat ervan te kijken hoeveel slagen Frankrijk verloor, zonder ooit maar het zelfbeeld te corrigeren. En die gasten nu een EDG-oppercommando met dezelfde defecte leervermogens die Parijs gelijk stelt aan de algemene ontwikkeling die iedere Fransman in de boekenkast moet hebben staan? Kom nou.