Parijs had meteen na de Cuba-crisis in de gaten dat West-Europa niets meer te verwachten had op zeker vanwege Het Witte Huis. Dat Huis kon inderdaad nucleaire bescherming bieden. Maar evenzogoed ook niet. Zoals de wind waait, waait mijn kwastje. Daar kwam het flexible response eigenlijk op neer. Aldus de beroepscynicus generaal de Gaulle. Maar daarvoor was deze lange president niet te porren. Reeds omdat de USA zowel Frankrijk als Groot-Brittannië lelijk in de steek hadden gelaten bij de Suezcrisis van 1956. De laatste stuiptrekking van koloniaal West-Europa, om zo maar eens te zeggen. Londen was nog servieler geworden jegens Washington. Maar daar voelde de Franse brigadegeneraal niets voor. Dan maar een eigen kernmacht voor de behoeften van Frankrijk. Want de USSR lei zich zwaar toe op de doorontwikkeling van een breedspectrum atoommacht en bijbehorend rakettenarsenaal. De Gaulle was van mening dat een POTUS wel gek zou zijn als hij totale vernietiging zou riskeren van New York, Washington of Atlanta ten behoeve van Berlijn of Parijs.
Dat werd door dat Witte Huis steeds wel uitgebazuind in NAVO-verband, maar daar dacht de generaal zo het zijne van. Al gaf hij dat niet publiekelijk toe. Dat liet de generaal wijselijk aan de Haagse sukkels over, die steeds weer belerend dachten de wereldorde te onderwijzen. Er moest dus een soort expeditionaire Franse nucleaire brigade komen. Een force de frappe. Overal te ontbieden. Duur, zeker. Maar dan hád Parijs ook wat. Nu kon dat niet zo goed bekostigd worden buiten de volksvertegenwoordiging om. Tenminste: toen nog niet. Nu wel. Nu hoeft Ursula van der Leyen maar een hersenstuip te krijgen. En dan kan het ineens zonder democratische legitimatie wel.
Die force moest dus tegenover de geachte afgevaardigden in die volksvertegenwoordiging in sobere doch aansprekende bewoordingen gerechtvaardigd worden. De generaal had vier argumenten. In de eerste plaats, zo orakelde de oorlogsheld, was ze nodig om de bijzondere plaats in de wereldgeschiedenis van Frankrijk te markeren. In de tweede plaats was ze nodig om de staatszelfstandigheid van Frankrijk te borgen. In de derde plaats omdat de USA niet echt geloofwaardig meer was dat ze de nucleaire middelen ook zou aanwenden zonder directe gevaarzetting voor het USA-territoir. En op de vierde plaats, en nu komt het, was die force de frappe noodzakelijk in de relatie met Duitsland.
Want als een zelfstandig West-Europa een eigen leger zou hebben dan zou het leiderschap daarvan automatisch toekomen aan Berlijn. Omdat, stomweg, Duitsland demografisch de sterkste van de twee grootmachten was op het vasteland. Een nucleaire force de frappe zou dan een Franse tegenmacht zijn, zodat Berlijn zich wel rustig zou houden. Dat lichtte de generaal nog eens omstandig toe, releverend welke streken Berlijn sedert 1870 allemaal had durven uithalen tegen Frankrijk dat toch, zoals iedereen wist, draagster der ultieme beschaving was. De afgevaardigden waren dolenthousiast en sprongen op hun zetels. En dus kwam de frappe er. En daarom moet die frappe geweerd worden uit dat EDG-leger waarin Frankrijk wat mij betreft niets te vertellen moet hebben. Ze zal in het gebruik een splijtzwam worden tussen Parijs en Berlijn terwijl Londen daar zich niet meer op kan verheugen zoals in de tijden van olim. Ik hoop maar dat ook Merz dat snapt.