West-Europa zal moeten herbewapenen. Berlijn zal daarbij de leiding moeten nemen opdat de drie op te richten, in te richten en te encadreren krijgsmachtonderdelen naadloos tactisch op elkaar aansluiten wat de logistieke voorzieningen betreft. Rutte heeft nu, laat dat ons duidelijk zijn, dat West-Europa gedagvaard. Opdat het zich zal gaan houden aan de 5 procentsnorm die Trump uit de grond heeft gedampt op een regenachtige achter-woensdagmiddag. Er is in Nederland parlementair bezien brede steun voor de gevorderde ophoging en vervolgens de aanbestedingen die daaruit voortvloeien. GroenLinks/PvdA, destijds de aanjagers van de collectieve massa-demonstraties tegen de plaatsing van kruisraketten, de neutronenbom, het raketschild in het heelal dat Reagan wilde construeren tegen het Satansrijk in Het Oosten, heeft al meegedeeld onvoorwaardelijk achter elke ophoging te staan ongeacht de wijze van financiering ervan. En de Ukraïne moet bij de NAVO, een stokpaardje van Frans Timmermans, wat Het Kremlin en wat het BRICSblok ook mogen denken en doen.
Het is de waanzin gekroond. Ook al omdat ook Timmermans niet weet waar en hoe de aanbestedingen daartoe dan ingericht en uitgevoerd moeten worden, op welke leveringsvoorwaarden en in welke annuïteiten de Rijksbegrotingen voor decennia zullen moeten worden gefixeerd. Onze hoop kan slechts zijn dat Merz distantiever zal zijn te dezen. Dat hij inziet dat nationale parlementen allerminst voor jaren hun budgetrechten die constitutioneel in West-Europa overal op bijna identieke wijze verankerd zijn in grondwetten — behalve in het Verdrag van Lissabon dat dan ook allerminst een Grondwet is van de Unie — kunnen opgeven. Op Schoof hoeft hij daarbij niet te rekenen. Merz moet dus stug reageren op Trumps chantages. Want Trump is nu eenvoudig bezig het debiet van het USA militair-industriële complex te verzekeren van langdurige Europese klandizie. Voor decennia. Op afbetaling. Immers via EURO-Bonds. Zonder toereikende kredietdekkingen. De eerste taak van de Europese NAVO-partners zou moeten zijn zulks Trump eenvoudig te beletten door de kwestie vooralsnog commissoriaal te verklaren: voorwerp van nadere studie door een commissie voor te zitten door Berlijn.
Dan moet Merz’ achterban niet in paniek raken. En daaraan schort het weer eens deerlijk. Duitse besterde geüniformeerden richtten zich al zonder voorbehoud tot “The Economist” om daar hun zenuwen flink te ontremmen. Generaal-luitenant Alfons Mais, inspecteur-generaal van de Duitse landmacht, zegt in het blad: “De tijd dringt.” Volgens hem moet de Duitse wapenindustrie overstappen op massaproductie, en moet Duitsland – zonder star vast te houden aan “strategische autonomie” – ook beproefde wapens uit het buitenland aanschaffen, bijvoorbeeld uit de VS. “Als we in eigen land worden geconfronteerd met vertragingen of leveringsproblemen, moeten we breder kijken naar wie wel kan leveren”, constateert Mais, die waarschuwt dat het hele aanbestedingsproces veel te lang duurt. En op dat tedere thema borduurt de generaal oeverloos voort, zijn politieke bewindvoerders ongehoord voor de voeten lopend.
In Nederland gebeurt iets dergelijks ook, dagelijks. In de vijftiger jaren, toen de NAVO opgebouwd werd en niets te veel was om de defensie te stalen in Den Haag, deed de chef-staf de Generaal H. Kruls dat ook voortdurend. Hij gaf zelfs alvast te bestellingen op in de media die moesten worden gedaan en de intensiveringen van de universele dienstplicht. Wetend dat Nederland, moeizaam herrijzend, bijna failliet was. Kruls daasde maar door. Gaf zelfs zijn correspondentie met de pas aangetreden minister van Oorlog ’s Jacob royaal vrij. Met de glossen die deze kersverse bewindspersoon zich had durven permitteren. Kruls werd ontslagen. Meteen. Schop onder zijn kont. Kruls keek er van op. Moest de commercie in, KLM-vluchten aanrecommanderen omringd door meisjes in Volendams costuum. Zo ging dat toch toen nog wel. Drees wist wat hem te doen stond. U weet wel; vadertje Drees van het staatspensioen. Drees wou toch eerst die pensioentjes veiligstellen. En daarna kijken wat voor denkbeelden wellicht de Heer Stalin aan het ontwikkelen was met betrekking tot de bezetting van ons Polderland. Dat waren nog eens tijden. Het leek net echt. Echt democratisch.