De oorlogshitsingen nopens de toestand in de Ukraïne lopen niet toevallig in deze week mateloos op. Een van de Nederlandse koplopers is onze voormalige minister van Defensie Kajsa Ollongren die de strijd van de Ukraïners een strijd vóór West-Europa noemt en daarbij bevlogen spreekt over democratie, grondrechten, burgerschapsrechten en burgerlijke vrijheden waarvoor de Ukraïners pal staan. Ten behoeve van de burgers van de Europese Unie. Ze zet alles op alles opdat Zelensky mag meepraten op de NAVO-top in Den Haag en leidt de president van de Ukraïne te dien einde alvast triomfantelijk binnen. Putin heeft annexatoire oogmerken te verwezenlijken op het West-Europese sfeer, vooral in het Balticum. Hoe dat is vastgesteld, welk bewijs is geleverd, wat dan de modus operandi zal zijn, wat het strategisch einddoel zal zijn en waarom dat voor juist de Russische Federatie thans noodzakelijk is te verwezenlijken, daar kan men slechts naar gissen. Dat is Ollongrens werkhypothese die tevens geloofsartikel is uit een abstract credo. Daarbij, bij de formulering van de geloofswaarheden, bezigt ze een evenzeer abstracte technische taal die zeer lijkt op die van Ursula van der Leyen, die ook graag schermt met technische begrippen die de schijn hebben van bijzondere diepgeplogen kennis van moderne militaire tactieken. Als deze, schakelt Ollongren dan gaarne over op Engelse taalconstructies. Die suizen als hete sintelkolen over het gehoor neder. Beiden waren ministers van Defensie die bijna alles accepteerden van hun geüniformeerde staven en die ook zonder vergelijkend warenonderzoek orders plaatsten bij wapenleveranciers en logistieke verzorgingsdiensten. Waardoor ze overgeleverd werden aan monopolies waaruit men zich nauwelijks meer kan bevrijden, hetgeen verder ook de schijn van corruptie hardnekkig placht te vestigen.
Beiden vroegen weliswaar wel aan de verkoper of zijn waren goed en aan de maat waren (koopman, is deze vis vers?). Zeker, maar beiden vertrouwden daarbij aanstonds op de frankheid van de oogopslagen van de aanbieders. Het waren overduidelijk nette vaklui, want ze bezwoeren immers dat ze dat waren. Beiden liepen uiteindelijk redelijke reputatieschade op. Ollongren kon je makkelijk overhalen om een blok massief schokbeton onder water tegen brandschade te verzekeren, zoals dat gangbaar heet in de assurantiewereld. En beiden namen ook aanstonds de dreigingsanalyses over van de goudbetresde opperofficieren die eerbiedig hun eerbewijzen brachten en pas verder op de gang uitbarstten in gelach. Ollongren had op dit punt ook een reputatie hoog te houden. Ook thans. Niet toevallig. Sinds haar vertrek als minister van Defensie medio 2024 heeft Kajsa Ollongren aanstellingen in de wacht gesleept die allen in lijn liggen met haar bekende thema’s: Oekraïne en oorlog. De meest in het oog springende functie is directeur bij de Yalta European Strategy (YES) onder de Oekraïense – van corruptie verdachte oligarch – Victor Pinchuk. Ollongren is nu hartgrondig voorvechtster van deze Non Gouvernementele Organisatie die Het Goede nastreeft. Net als Kasja zelf. Het Goede verlangt dat de NAVO de bijdragen van de lidstaten aanmerkelijke ophoogt. Ze heeft nu een elftal functies verzameld die haar inside-info geven over dit gewapende conflict, de perspectieven ervan, de strategische doelen die moeten worden nagestreefd en hoe zulks mede via de NAVO zal zijn te bereiken.
De organisatie die haar thuisbasis is, Yalta European Strategy (Yes) heeft ook een doel. De Ukraïne zo spoedig mogelijk toelaten tot de Europese Unie. Na de annexatie van de Krim door de Russische Federatie in 2014 verhuisden de jaarlijkse YES-bijeenkomsten van Jalta naar de Oekraïense hoofdstad Kiev. De jaarlijkse YES-bijeenkomsten zijn een open platform geworden voor de spoedige integratie van Oekraïne binnen de EU. De bijeenkomsten brengen jaarlijks meer dan 350 politici, diplomaten, staatslieden, journalisten, analisten en leiders uit het bedrijfsleven uit meer dan 50 landen samen Ik moge volstaan met een digitale referte over de antecedenten van de oprichter van Yes, Victor Pinchuk.https://indepen.eu/ollongren-nog-steeds-actief-betrokken-bij-oorlog-en-oekraine/ waar data worden verschaft die boekdelen spreken. Natuurlijk worden de andere NAVO-delegaties hier in Den Haag ook gesecondeerd door voorlichters van gelijk allooi als Kajsa wier politiek opportunisme tijdens haar regenteske bewindsschappen spraakmakend was in onze Moerasdelta. Allen voortstuwend in de richting van Nederlandse betrokkenheid bij en deelname aan een conflict dat gemakkelijk zonder derden-inmenging — zeker vanuit de Europese Unie — beperkt had kunnen blijven tot een interne burgeroorlog binnen deze Slavische Republiek die geen aansluiting kan en wil vinden bij de Russische Federatie. Niet vrijwillig. Nooit gewild óók. Daar staat de geschiedenis van het Zwarte Zeebekken borg voor. Sedert ’s mensen heugenis. Russen en Ukraïners, het gaat niet samen, wat voor demografische streken Stalin ook uithaalde. Maar daar gaat Kajsa in dit verband ook niet echt op in. En evenmin op wat daarachter allemaal voor onbehagen zit en zat bij de Slaven.
Maar er zijn er weinigen die zo zonneklaar hun verdere carrière hebben opgehangen aan deze inmenging die stuwend werkt voor de private loopbaanplanning. En die zo haaks staat op wat ooit haar politieke bakermat, D66, bepleitte in het belang van Nederland. Het ligt dus volstrekt voor de hand dat de NPO Kajsa ruim de Bühne gunt om haar nobele motieven en strevingen gedetailleerd toe te lichten in de praatprogramma’s zonder hinderlijke vragen van de persoon die de gesprekken zou moeten leiden. Bij de Haagse Vredesconferenties van 1899 en 1807 waren dan ook wapenfabrikanten, vooraanstaande haviken onder de deelnemende militairen en suspecte journalisten meer dan welkom bij hun gastheren in het Logement van Amsterdam. Ik heb u al verteld dat de Geheimrat Kriege er ook bij was namens Keizerlijk Duitsland.
Hij zou dan ook later als ambassaderaad een vooraanstaande rol spelen in Den Haag bij de Duitse legatie toen de barse Eerste Kwartier-meester-generaal Ludendorff trachtte Nederland ondanks zijn neutraliteit bij de wereldslachtpartij te betrekken vanaf 1916. Dat kon Kriege doen omdat hij in zijn eerdere Haagse perioden zoveel te weten was gekomen over het Nederlandse defensiewezen en de gebrekkige opstellingen in de kustprovincies alsmede de ontoereikende armering van de forten bij Amsterdam en bij Het Scheur in de Nieuwe Waterweg. Kriege. Je verzint het niet. Hem stond nog een aardige loopbaan te wachten in de verwezen Weimar-Republik. Want van alle walletjes gretig smullen, dat konden de intellectuelen — of wat daarvoor doorgaat — toen ook al. Zij het niet met referte aan een partijprogramma als D66 koestert. Dat spreekt.