NAVOTOP vierde Europees scharnierpunt

De komende NAVOTOP zal de geschiedenis ingaan als het vierde Europese scharnierpunt waarop dit eens zo machtige werelddeel alsnog zich geopolitiek kan repositioneren naar eigen vermogen. Het eerste scharnierpunt was dat van het Congres van Wenen. Groot-Brittannië dat de wereldzeeën geheel beheerste ná de Slag bij Travalgar dirigeerde hier het Europees concert. Het had de wereldhegemonie via zijn immense koloniale rijk. Het stond genadig toe dat de Lage Landen overleefden in de vorm van een Vereenigd Koninkrijk der Nederlanden, dat Pruisen in Centraal Europa een overheersende macht werd, dat Frankrijk bleef bestaan binnen de pre-revolutionaire grenzen van het koninkrijk van de Lodewijken en dat Rusland eigenlijk buiten dat concert bleef, al was het  een van de overwinnaars van de slagen tegen Napoleon. Veel had verder het Avondland niet in te brengen. Het kon met dit alles leven. En kreeg ongeveer honderd jaren om zich te herstellen van de bloedige wonden die het zichzelf had weten te te brengen.

In 1919 toen de Vredesregeling van Versailles werd doorgedrukt door bang en wraakzuchtig Frankrijk voltrok zich het tweede scharnierpunt. Het Avondland liet toe dat Frankrijk via Clemenceau, zijn  uit haat samengestelde premier, hier de boventoon bleef voeren, geheel in strijd met de machtsverhoudingen die op dat moment de USA naar voren drukten als de eigenlijke re-organisator van de wereldorde. Groot-Brittannië liet het gebeuren dat Parijs zijn emotionele neigingen volledig botvierde in Centraal Europa, alleen bedacht op handhaving van de eigen staatszelfstandigheid van een zieltogend rijk, dat zich in de autogenocide van het blanke ras te veel verwondingen had laten toebrengen die het nog slechts als rolstoelklant lieten voortbestaan. Zoals die klant de richting meent te dicteren aan diegeen die het apparaat voortduwt, blafte het, reageerde bokkend op schokken bij de voortgang, en deed het alles om een volkomen valide indruk te maken. Londen was nog alleen beducht op het behoud van het reeds uiteenvallend Empire. En het kéék niet verder. Het begon zijn voormalige maritieme bondgenoot Japan te vrezen, want het had deze zwaar geschoffeerd. Het had Tokio onthouden dat in de vredesregeling tot uitdrukking zou komen dat alle natiën en rassen gelijk geacht moesten worden. In 1922 moest het daarom voorzorgen nemen om de maritieme hegemonie van de Britse Vloot voor het oog overeind te houden. In de Vlootverdragen van Washington die in dat jaar gesloten werden en waarvan iedereen inzag dat Tokio ze niet zou nakomen.

Het derde moment was dat van de slotconferentie van Potsdam. Waarin de uitvoering van de beginselen van de samenkomst van de geallieerden te Yalta werd voorzien van, weer, globale en vaak betekenisloze arrangementen. Op deze Conferentie van Jalta kwamen van 4 tot 11 februari 1945 drie geallieerde leiders bij elkaar: Roosevelt van de Verenigde Staten, Churchill van het Verenigd Koninkrijk en Stalin van de Sovjet-Unie. De conferentie vond plaats in de badplaats Jalta op de Krim, en wel in het Livadiapaleis. Deze plaats van samenkomst was gekozen nadat Stalin had geweigerd zijn grondgebied te verlaten. De nazi’s waren bijna verslagen. Het was de tweede van de drie bijeenkomsten in de oorlog door de Grote Drie. Deze laatste conferentie tijdens de oorlog in Europa besprak de situatie die zou ontstaan na afloop van deze oorlog. De naoorlogse verhoudingen werden hier dan ook al zichtbaar. Vanzelfsprekend ging het hierbij ook om de afbakening van invloedssferen. George Kennan was zeer duidelijk in de erkenning van de belangen die de Sovjet-Unie in Oost-Europa had verworven. En dus volgde Truman deze richtlijn maar op. Het Avondland werd niet gevraagd. Het had een rotzooi gemaakt van de eigen inboedel. En het kon het niets eens zelf opruimen. Het moest zich schamen. En zijn mond houden.

Het Avondland liet Washington dus het voortouw en deed zich willoos opdelen in een Westelijk en een Oostelijk Deel. En deze tegenstelling, nog bipolair, was weliswaar overzichtelijk maar oorzaak van mondiale achtervolgingswaanzin bij beide Delen, waarbij het Avondland wederom eigenlijk constant buitenspel stond. Een van de bijvangsten van dit derde beslismoment was de NAVO. De westelijke militaire alliantie, die nu in een multipolaire wereld moet fungeren. Een veelpoligheid, die chaos garandeert die voorlopig niet terzijde kan worden gesteld en vermoedelijk lang disruptief zal blijken op alle segmenten van het menselijk handelen. En wéér maakt het Avondland zich op om willoos werktuig te blijven van machten buiten dat Continent.

Een duidelijke strategische visie van de leiders van dit in avondrode deemstering neerzijgende land is er niet. Wel is er vrees onder de bewoners van dat land, een gevoel van desolate verlatenheid die te München, op de recentste Veiligheidsconferentie, de voorzitter tot snokkende tranen bracht. Nog zie ik hem wankelend, de waterlanders krampachtig terugdringend, het podium verlaten, omklaterd door het applaus van zijn deerlijk publiek dat de zakdoeken vast uit de zakken en reticules haalde. Deze staat van zaken geeft Trump een ultieme kans dat Avondland wederom de les te lezen, en vast de catalogus te presenteren van de in de USA te bestellen militaria. En ik zie niemand, die het aan zal durven, dat hoogglanzend Evangelie van vernietigingsvernuft krachtig, in één ruk, aan flarden te scheuren. De staten, min of meer door nooddruft bijeen gedrongen tot het BRICSBLOK, zullen het aandachtig gadeslaan. En hun conclusies trekken. Het officieel communiqué zal reppen van vruchtbare en constructieve onderhandelingen en de deelnemers prijzen voor hun geest van samenwerking, welwillendheid en vastberadenheid. En dan staan de EU-staten klaar om hun garanties over de ophoging van hun NAVO-contributies tot 5 procent bbp te doen. Tegenover de media. die daar dan fraai verslag kunnen doen.