De Russen hebben ná de bijeenkomst te Potsdam in 1945 steeds aangedrongen om een gedetailleerde multilaterale Vredesregeling tussen de geallieerden betreffende de staatsordening in West-Europa. Daaraan zijn verscheidene ministersconferenties gewijd tot 1948. Namens de USSR trad daarbij Molotow op als minister van Buitenlandse Zaken met een vergaande volmacht, want toen vertrouwde Stalin deze kleine, bitse besnorde man met de blikkerende lorgnetglazen nog wel.Vjatsjeslav Michajlovitsj Molotov (Russisch: Вячесла́в Миха́йлович Мо́лотов) (Koekarka (gouvernement Vjatka), 9 maart [O.S. 25 februari] 1890 – Moskou, 8 november 1986) was een Sovjet-Russisch revolutionair en later voorzitter van de Raad van Volkscommissarissen (premier 1930-1941) en minister van Buitenlandse Zaken in de Sovjet-Unie. Hij was medeverantwoordelijk voor de Holodomor en de Grote Zuivering. De moordpartijen via schijnprocessen geregisseerd op last van Stalin. Hij werd in het bijzonder bekend door het Molotov-Ribbentroppact, dat hij in naam van Stalin sloot met nazi-Duitsland in 1939. Stalin wilde één overkoepelende regeling waarbij de status van het na-oorlogse Duitsland in Centraal West-Europa centraal zou staan, vergezeld van een definitieve regeling van het in de voorgaande Blog genoemde, voor Het Kremlin immers belangrijke ongehinderde doorvaartrecht Bosporus/Dardanellen/Hellesponten. Stalin liet aangeven dat Duitsland niet vernietigd zou moeten worden. Ik erken dat Molotow e Stalin bloed aan hun handen hadden en dat ze weinig ophadden met ethiek en moraal. Maar wat ze met West-Europa wilden was iets wat de toets van de kritiek zou kunnen doorstaan aks men rustig blijft. Duitsland was hun principale zorg. Hoe kon het anders? Duitsland was gevaarlijk dachten ze. Maar sterven hoefde het niet. En dat sterven kon niet afgedwongen worden. Dat was niet uitvoerbaar. Het ging nog steeds om zestig tot zeventig miljoen mensen. Dat hing er van af wat men met Groot-Duitsland zou willen. Dat was er geweest. En dat bleef steeds residuair nazinderen, hoeveel rijks- en volksduitsers men westwaarts zou deporteren en op vaal en uitgehongerd West-Europa zou loslaten. Jegens de Duitse staat zou men pragmatisch moeten zijn.
Premier Clement Attlee, voor het UK, Harry Truman US-president en Joseph Stalin voor USSR te Potsdam 1945
Het zou dan ook niet moeten worden omgevormd tot een agrarische staat, een landbouwstaat. De USA, die er zwaar de pest in had op dat moment, dat ze alweer had moeten opdraven om het arrogante Avondland eindelijk een werkbare vrede te borgen, was daarvoor eigenlijk geporteerd. Het nieuwe Duitsland zou dus het zonder Ruhrgebied moeten stellen met de daarbij behorende industriële infrastructuur. Dat gebied zou onder een supranationaal condominium moeten komen, te administreren door de overwinnaars. Die zouden moeten beletten dat dat gebied zich weer zou gaan toeleggen op de oorlogsindustrie. Let wel: dat condominium zou een supranationale soevereine rechtspersoon zijn en deelnemen aan verdragsonderhandelingen betreffende de productie van kolen en staal. Daaruit is uiteindelijk het idee van de EGKS (Europese Gemeenschappelijke Kolen en Staal-autoriteit) voortgekomen, de voorloper van de EEG. Die EGKS was dus op tafel gedreund, al in 1946 door Molotow. G.B.J. Hiltermann heeft later in zijn dissertatie over de Duitse delingen en de repositionering van die staat in Centraal Europa daaraan uitvoerige aandacht besteed en de bijbehorende kaarten met grensdelineaties besproken.
Als nu Duitsland voor veertig jaar onvoorwaardelijk gedemilitariseerd en geneutraliseerd zou kunnen worden onder supervisie van grote mogendheden als garanten, terwijl de Verenigde Naties op de uitvoering van de inspecties, nodig voor die garanties, zou toezien, kon wat Moskou betreft Duitsland weerkeren als staat in de gemeenschap der mogendheden. Stalin hield wel vast aan een westgrens van het Nieuwe Polen die aanmerkelijk verder westwaarts was opgeschoven dan Polen had in 1939, maar dat moest Het Westen nu zo langzamerhand toch kunnen begrijpen. Stalin wou er niet te lang over dóórzaniken, maar sedert 1812 was Het Westen steeds weer ongeprovoceerd Rusland binnengevallen en het kon een Rus geen bliksem schelen of de oorzaak nu moest worden gezocht in Londen, Parijs of Berlijn. Wat essentieel was, dat was dat Duitsland nu effectief ontwapend werd en dat zou moeten worden gecontroleerd. Het Westen had al sedert wapenstilstandsdag als een dolzinnige gedemobiliseerd. Rusland niet. Dat was oostwaarts van de Elbe tot de belegging van effectieve bezetting in staat. En van daaruit kon het die ontwapening superviseren. Daarbij werd deelneming van de westelijke geallieerden zeer op prijs gesteld. Molotow had diverse superviseringsprogramma’s daartoe meegebracht. Daaruit kon Het Westen kiezen. Dat hield contrôle in over dat Duitsland, dat dus niet absoluut soeverein zou zijn. Stalin deed herhalen: géén Duitse delingen, ook geen bezettingen, geen onttakeling van het industrieel complex.
Maar wel schadeloosstellingen, waartoe Het Kremlin voorlopig wenste te kunnen kiezen uit overdrachtsregelingen van grote industriële voorzieningen die ontmanteld en overgebracht zouden moeten worden naar Rusland. En wel ver oostwaarts. Het kwam er niet van omdat de Koude Oorlog uitbarstte in 1948, met een communistische staatsgreep in Tsjecho-Slowakije. Tenminste, de CIA zei dat zulk een revolte op last van het Kremlin was geschied en dat dat dus ondemocratisch was. Het legde stukken over die ook George Kennan beweerdelijk had geraadpleegd voor de verdere uitwerking van het Long Telegram, dus daar kan men ook zo het zijne van denken. De vredesregeling met de geallieerde mogendheden kwam dus niet tot stand terwijl dat te Potsdam wel gedetailleerd was afgesproken met POTUS Truman begeesterd voorop en Attlee wat gehinderd erachteraan hinkend. Frankrijk was daar altijd al tegen geweest, tegen die regeling, zolang het niet als overwinnaar was erkend en dus als gelijkberechtigd mee mocht aanschuiven in de superviserende contrôleraad. Maar dat ging nu ook Whitehall toch echt te ver. En dat wil wat zeggen. Nu kan men zeggen: zo is het niet gegaan, zo heeft Stalin zich niet opgesteld. Maar zo zien het de Russen nu eenmaal wel en dat kunnen ze op het eerste gezicht overtuigend bewijzen. G.B.J. Hiltermann toont het aan in ziin dissertatie en die is dan ook destijds als onwetenschappelijk naar de prullenbak verwezen door joelend links in de academische zitting te Utrecht. In de zeventiger jaren. Omdat Hiltermann bij de AVRO zat en dus altijd loog. Een even oorspronkelijke als vicieuze bewijsvoering.