Trump is breed grijnzend weer teruggekeerd naar zijn USA, dat hij groter gaat maken dan groot. Hij was tevreden. Hij had er voorlopig reden voor. Want hij had een promesse op zak. Een orderbrief aan toonder: de belofte van de Europese NAVOpartners en hun geassocieerden dat ze hun contributies gingen ophogen tot 5% BBP. De orderbrief was vervat in de final act waarin de resultaten van de NAVO-top werden samengevat. En een orderbrief is op zichzelf weer een waardepapier bestemd om in publieke circulatie te worden gebracht in het betalingsverkeer. Trump kan het bezigen bij het IMF, dat papier, om meer en verdergaande trekkingsrechten te genereren of als waardebescheid om de waanzinnige publieke USA-schuld te reduceren. We gaan zien wat hij ermee doet, wat zijn NAVO-partners legden hem geen restricties op. beloften maken schuld, en deze schuld kan onmiddellijk opeisbaar worde onder bepaalde omstandigheden. De orderbrief (promesse) is immers een klassiek handelsdocument waarin een schuldenaar onvoorwaardelijk belooft te betalen aan een welbepaalde persoon. Het waardepapier op zich zelf genereert hier dus geen subjectief afdwingbaar recht aan toonder. Immers enkel de persoon die op de brief vermeld staat als begunstigde, kan betaling eisen. Wanneer men de orderbrief wil overdragen – opdat iemand anders de begunstigde zou worden – moet men het dus endosseren.
Maar Trump, de persoon jegens wie de schuld is erkend, kan dat nu op ieder moment dat hem dat uitkomt gaan doen. En dan staat de Unie ook raar te kijken, dat kan ik u verzekeren. Merk ook het verschil op met de wissel: de orderbrief wordt uitgeschreven door de schuldenaar in plaats van de schuldeiser. Endossement, recht van regres bij niet-betaling, verjaring zijn wel van toepassing op de orderbrief. Dat maakt de final act dus een waardedocument van universele betekenis. In de internationale handel is de orderbrief beter bekend als een promissory note. Het gebruik ervan wordt geregeld door de Convention providing a Uniform Law For Bills of Exchange and Promissory Notes. Dit verdrag werd gesloten in Geneve in 1930 onder de auspiciën van de toenmalige Volkerenbond. De schuldenaren, de NAVO-partners van Trump, gaan zich opdelen in de staten die de promesse serieus nemen en vermoedelijk daartoe hun indirecte belastingen flink gaan opschroeven met name als accijnzen op primaire levensbehoeften.
Dat zullen de noordelijke staten wel zijn in de Unie: de Scandinavische landen, Nederland en Duitsland. Maar de rest van de EU-staten, die zelfs maling hebben aan het Europese stabiliteitspact over de begrotingsdiscipline op jaarbasis zullen dat niet doen. Ze trokken zich er al geen barst van aan als Brussel hen aanmaande — Griekenland ridiculiseerde dergelijke aanmaningen zelfs stelselmatig na zijn toetreding — en aangezien zulks ongestraft bleef, zal dat nu ook hun stellingname zijn op de te Den Haag afgegeven promesse. Maar die gaat wel een scheiding der geesten opleveren binnen NAVO en dus binnen EU-verband. Die tussen de willing parties en de unwilling parties die straks ook rascalstates zullen blijken te zijn. En aldus heeft hier Trump een tweesnijdend zwaard in handen gespeeld gekregen om de Unie op te splitsen. Een machtsmiddel hem aangereikt door een knipmessende Rutte. Hij zou wel gek zijn als hij daar als POTUS geen gebruik van maakte voor nieuwe op die scheiding gebaseerde deals. En Putin zal dat toejuichen. Wat dacht u eigenlijk dat bij niet-honorering van deze promesse door de crediteuren zou gebeuren als alles in het nette bleef? Er is echt geen deurwaarderskantoor beschikbaar dat dan exploit gaat uitbrengen. En daarom vraag je je steeds meer af: wat is er toch in Den Haag gebeurd? Waarom waren de Europese regeringsleiders zo in hun sas? Maar dat heeft het Avondland wel vaker gedaan bij verdragen die neerkwamen op de dorsing van ledig stro. Veel meer dan u lief zou mogen zijn.