Ollongren krijgt in de praatprogramma’s ruim baan om de kijkers in Nederland duidelijk te maken, in dit vooraanloopveld van de NAVO-top beslissingen, dat de agressie van Putin en de zijnen geen grenzen kent. Geeft Het Westen toe aan de toenemende militaire druk door de Ukraïne niet langer meer te steunen met de leverantie op de pof van uitgekiende wapensystemen en vuurleidingsapparatuur dan zullen Putin en zijn Camarilla westwaarts oeverloos dóórtasten, Het democratische Westen zal het dan bitter betreuren dat het de dappere Ukraïners niet beter heeft bijgestaan. Het is de oude containment-politiek van Truman weer uit de Koude Oorlogsperiode.
Achteraf weten we in Het Westen hoezeer Moskou problemen had met het overeind houden van de impressie bij Het Westen dat het ieder moment de rode, communistische, tot de tanden bewapende horden kon loslaten op West-Europa ter vernietiging van haar zorgvuldig opgebouwde samenlevingen die zoveel cultuur en rechtsbesef deelden. Stalin was geobsedeerd door de idee dat hij nooit voldoende troepen blijvend op de been kon houden om dat Europa effectief daartoe te bezetten en zijn opvolger Chroetsjow wist dat nog véél beter. Maar toch doet dit oude verhaal het in Het Westen dat in een merkwaardige schemertoestand van nauwelijks bedwingbare hysterie is geraakt het erg goed. En dat voelt Ollongren als politica die het toch al nooit echt nauw nam met de objectiveerbare waarheid en de daarvoor benodigde feiten heel goed aan. Ze schept dus een gemeenschappelijk vijandbeeld dat voorlopig Nederlanders zou kunnen verenigen. Maar ze biedt niet de daarbij behorende feitelijke verifieerbare grondslagen. Ze mag steeds overal aanschuiven om met grille ogen hetzelfde gecomponeerde verhaal met wakken te slijten, nauwelijks onderbroken door een kritische bevrager. De basisgedachte is dat de Ukraïne, mits maar voorzien van een groot aantal westelijke wapensystemen in staat zal zijn wapenstilstandsvoorwaarden af te dwingen waardoor de Ukraïnsche territoriale integriteit voor langere tijd geborgd is.
Mits daarachter dan maar de dekking staat van nucleaire wapeninzet om een strategische diepteverdediging mogelijk te maken. Dan kan dat Westen flink daarin investeren en dan gaat het goed met de NGO die Ollongren nu in dienst heeft genomen. Zoals Ollongren nu de Nederland en hun weifelzuchtige regering tracht te indoctrineren met steeds dit zelfde verhaal, zo zijn experts van dit slag nu ook doende bij andere delegaties die in Den Haag aan het sonderen zijn hoe in het algemeen de vlag er bij de meerderheid van de NAVO-partners erbij hangt. Met dat verhaal en met aanbevelingen van wapensystemen op korte termijn leverbaar. Met goede afbetalingscondities, waarbij niet gerept wordt over rentes en sancties bij achterstalligheden. Zoals dat ook op veemarkten en auto-shows gaat. Het verhaal over deze leveranties en hun tactische betekenis gaat er totaal aan voorbij waar dan toch de steeds sterkere stagnatie vandaan komt die zich nu in beide fronten in de Ukraïne voordoet. Het lukt de Ukraïne niet om operationeel een keer te doen intreden. Zie onder meer: Alexander Wallasch: Der historische Ukraine-Irrtum von links
De Russen consolideren zich in hun afwachtingsopstellingen en rukken langzaam maar gestaag op. Beide fronten lijden onder personeelsgebrek. Ieder heeft daarbij een eigensoortig defect: de Ukraïners zijn door hun jongere lichtingen heen, de Russen kunnen slechts ontheemden, werklozen en sociaal mislukten inzetten als strategische reserves die de functie hebben om te fungeren als kanonnenvlees. Ter behoud van moeizaam verworven posities. Het is het totale schaakmat dat tekenend was voor de periode maart 1916-augustus 1918 aan het Westelijk Front in Noord-Frankrijk. Ook, omdat verder strategisch de doelposities van de botsende legers volkomen onduidelijk waren. Wat wilde Duitsland nu toch als het het had over Weltmacht? En wat wilden de Britten nu precies als ze stipuleerden dat het Empire onbedreigd uit de vlammenzee moest herrijzen? Want sedert 1900 was dat Empire al gaan lijden aan de beruchte imperialistische overspanning: het te annexeren en beheersen grondgebied en de bijbehorende bevolking waren veel en veel te groot geworden.
Whitehall wist best dat het nimmer effectieve bezettingen over alle continenten kon doen uitzwermen. Enorme hoeveelheden brisantgranaten met vertraagde ontstekingen en Dicke Bertha’s met stratosferische plafonds veranderden die bij begripsbepaling onhaalbare en volkomen vage doelen niet. Toch zochten de partijen het in die richtingen — meer technische inzet, meer geopolitieke beslagen — terwijl ze personeelstechnisch doodbloedden. Daar bekommerden de wapenfabrikanten zich niet om. En de politici die zich aan die wapenproductie hadden gecommitteerd evenmin. Ook uit loopbaanoverwegingen, al kwam het hen ook op korte termijn verrekte goed uit dat dat doodbloeden zo langzaam en zo lijdzaam bleef gaan. Wat daarna te wachten stond, was hun bekommernis niet. En dat is het lieden als Olonggren of Rutte thans evenmin. Daarom zijn ze gekomen, waar ze zitten.