De voorgeschiedenis van de explosie van de vreemdelingeninflux onder de formele benaming van vluchtelingenstroom in de zin van de reeds meermalen genoemde Geneefse Conventie betreffende de vluchtelingenstatus van 1951 van de Verenigde Naties wordt treffend gekarakteriseerd door de bovenstaande slagzin. Een zin, aangeheven door Angela Merkel. Op 31 augustus 2015. Toen die influx volledig uit de hand aan het lopen was in Centraal-Europa.
Het lukt ons wel. Ik ga straks de ontstaansgeschiedenis van de Vluchtelingenconventie bespreken. Dat is nodig omdat de Nederlandse rechter deze conventie is gaan bezigen als een catalogus van plichtmatige verblijfsverschaffingen binnen Nederland. Hetgeen niet te rijmen is met de achtergronden waartegen deze multilaterale conventie tot stand kwam. Daarmede ontstond via artikel 94 van de Nederlandse Grondwet een knellend keurslijf voor verblijfsverschaffingen dat die rechter naar eigen inzicht kon aanrijgen, lossen en versoepelen door via die Conventie eigenlijk de nationale vreemdelingenwetgeving geheel of ten dele opzij te zetten.
Ten voordele van de aanvrager die toelating verlangde en daartoe met een vluchtelingenrelaas op de proppen kwam, geloofwaardig, aannemelijk, bewijsbaar of niet. Dat is, laat dat duidelijk zijn, een typisch Nederlands probleem. Dat ons wel zeer bezwarende parten speelt. Omdat die rechter daarbij zich van de bedoelingen van de wetgever geen zier aantrekt. Hetgeen de Staten-Generaal, nota bene medewetgever, steeds weer billijkt, aanvaardt en als natuurverschijnsel ondergaat dat door geen menselijke interventie kan worden gestuurd, beteugeld of verlegd.
Met de slogan dat het ons allemaal wel zou lukken met die influx bond Merkel unilateraal heel Europa. Ze zette de arrangementen van Dublin over de eerstverantwoordelijke staat voor de afdoening van toelatingsverzoeken op de tocht en alle interstatelijke instructienormen betreffende de terugkeer, terugleiding, uitzetting, uitlevering en terugdrijving van de Europese Unie er ook mee in de wachtstand of verklaarde ze impliciet onverbindend, wat nog iets erger is.
De uitspraak is onvoorwaardelijk en richt zich niet slechts tot het land waar Merkel op dat moment regeringsleider was. Dat wilde Merkel ook niet. Ze wilde de andere staten stimuleren tot het humanitair optimum waartoe ze Duitsland goed docht. Ze differentieert deswege niet naar de grond van toelating, de wijze van toegangsverschaffing en de overheidsbetrokkenheid daarbij. Merkel deed de uitspraak toen de influx al volledig onbeheersbaar was, ze initieerde die vloedstroom zeker niet. Het is kennelijk Merkels bedoeling geweest Barack Obama te imiteren met diens “Yes, we can!” een spreuk die deze voormalige president van de Verenigde Staten tijdens zijn verkiezingstournees placht aan te heffen. Maar ze zette de migratiecrisis ermee op tilt en ze dwong haar EU-partners tot allerlei rechtvaardigingen in juridisch, moreel en ethisch opzicht die deze zelf nooit eigenstandig hadden willen bedenken.
Ze stelde Duitsland ermee voor als een Gutmacht, een Macht ten Goede, zodat Groot-Brittannië, Frankrijk, Nederland en Denemarken die ook toen al omkwamen in het asieltoerisme met de nefaste gevolgen van dien voor de demografische opbouw en de borging van de bestaanszekerheid via de collectieve sector door en voor reguliere premiebetalers automatisch bij de Slechteriken terecht kwamen. Een Manicheïstisch wereldbeeld dat Luther wel beviel als voormalige Augustijn, maar waaraan anderen de simpelheden misprezen. Een licht scheen in de duisternis. Maar de duisternis heeft het niet begrepen. Dat konden die duisterlingen in hun zak steken.
Ze vorderde dan ook dat de EU-staten 160000 vreemdelingen die de vluchtelingenstatus beoogden direct onderling zouden verdelen zodat de Unie eindelijk eens humanitair solidair zou blijken. Ze stimuleerde aldus de Brexiteers grotelijks in hun koortsaanvallen leidend tot deliertoestanden die Nigel Farage in het EU-parlement beeldend uitserveerde tijdens zijn komische interventies en joeg Sarkozy, de Franse president, de blakering rood op de kaken. Middellijk was ze aldus de adequate veroorzaking van de inbreuk op het Schengen-acquis dat zo graag in Brussel wordt gepresenteerd als hors-d’oeuvre voordat de EU-leden weer eens aan het banketteren slaan.