Met desinformatie van genoemde aard en strekking zullen de nieuw aangetreden bewindspersonen voortdurend te maken krijgen. Ik wees al op de voorbereide ambtelijke weerstand die reeds bleek na 22 november 2023. De bewindspersonen krijgen te maken met een ambtelijk apparaat dat zijn prestige heeft geïnvesteerd in de rechtspolitieke beslisbomen die opgezet zijn door managers die ingehuurd zijn om de strategie van de progressief liberalen sluiks in te voeren en daarvoor een fonds van data te verzamelen.
Door mensen die de overtuiging deelden dat deze strategie de enig juiste was die uiteindelijk recht zou doen aan de wording van een nieuwe bestuurscultuur en een op deze cultuur asemende en ontspruitende samenleving, gemodelleerd naar gedragsmodellen waarbij een fictief rationeel handelend individu dat steeds alert was op de borging van zijn unieke existentie in een globaliserende politieke ordening.
Die existentie was daarvan volledig afhankelijk, daarom was een wereldwijd netwerk van voortdurende tomtommende social media ook een noodzakelijke randvoorwaarde. Daarop kon uitgekruist worden hoe men precies te denken had en waar Het Goede en Het Kwade lag. Deze ambtenaren zijn overtuigingsdaders: zij kunnen zich eenvoudigweg niet voorstellen dat men over de wereldordening, de geopolitieke evenwichten en de sociale oriëntaties daarbinnen anders zou kunnen denken dan zij.
Het heeft geen zin om te trachten deze voorstellingsinhoud te wijzigen. Met hun aanstelling kregen ze macht. En die macht gebruiken zij ter zelfbevestiging van hun directe omgeving en hun positiebepalingen daarbinnen, waarbij ze blind blijven voor contra-indicaties. Want die zijn altijd herkomstig van personen die geen benul hebben van Het Juiste en Het Weldenkend Deel der natie. Men moet medeleven, compassie en deernis met dezulken hebben, maar ze zijn niet verder te helpen.
Het zijn beklagenswaardigen of deplorables — om met Hillary Clinton te spreken — die men, kan men ze niet vermijden, in ieder geval moet voorthelpen in hun dwalingen door ze verschoningsgronden aan te reiken en eventueel ze in staat van onmacht te brengen. Aangezien deze functionarissen die zich presenteren als helpers en ondersteuners ambtelijk een kennisvoorsprong hebben en weten op welke knoppen ze moeten drukken, zullen ze overleven. Zij wel. Maar hun baas niet.
Dat is de corruptie van de geest binnen hiërarchieke verbanden waarop Lord John Edward Dalberg Acton (1834-1902) doelde. Beter bekend als Lord Acton. Acton had te maken met de door Rome ingezette concordataire politiek om het schisma dat was ontstaan door de afscheuringspolitiek van Koning Hendrik VIII Tudor eindelijk te doen eindigen. In het belang van de wereldlijke ambities van Paus Pius IX en Leo XIII, die het mistig eilandengebied dachten te bezigen voor een nieuwe missionaire ontplooiing. Deze Pausen dachten vat te kunnen krijgen op Koningin Victoria die na de dood van haar Albert zo stuurloos was geraakt in godsdienstige affaires.
Power always corrupts, absolute power corrupts absolutely. Acton hield zich vooral bezig met canonieke geschiedenis en vroeg zich af waarom katholieke gezagsdragers steeds weer behept werden met machtswanen die hen alles schenen te veroorloven, sedert de Paus in staat was gebleken de wereldlijke macht van de Westelijke Romeinse Keizer geheel te naasten, de zogeheten translatio imperii. Die steeds weer in fases verliep. Gecamoufleerd.
Die Paus bleek de Heilsgeschiedenis der Christenheid steeds weer na ieder conclaaf te kunnen verhutselen tot een narratief dat opportuniteitshalve de driekroon uitkwam. En daarbij beschikte die Paus over voortreffelijke ambtelijk assistentie die hem ook bewoog om zulks te doen, ook wanneer de nieuwe stedehouder Christi zich hartgrondig voorgenomen na de omkleding met het unieke wit, zulks beslist na te laten. Het apparaat stuwde voort. Terwijl de opvolger van Petrus dacht zelf te stuwen.
De ambtenaren lieten hem in die waan en gingen hun ongoddelijke gang. Daarom, concludeerde Acton, zijn grote leiders ook uiteindelijk per definitie slecht. Ze waren het niet bij de ambtsaanvaarding. Maar ze werden het door netwerkcorruptie. Acton geeft er frappante voorbeelden van. En ook dat de deelnemers aan deze heksendans allemaal denken Het Goede te doen. Dat maakt ze zo gevaarlijk.