Men moet onderscheiden tussen een bestand en een vrede. Een bestand is ook een verdrag, meestal tussen staten. Maar soms kan een organisatie zoals de VN zoiets ook sluiten. Een bestand gaat over militaire uitvoeringsarrangementen. Dat is dus een redelijk technische aangelegenheid. Voorlopig gaat het dáár over wanneer Trump een voorziening wil op verdragsbasis betreffende het gewapend conflict in de Ukraïne.
Het gaat dan bijvoorbeeld om de bestandslijnen tussen de strijdende partijen: waar liggen ze, wie liggen daar, welke schermutselingen zijn sowieso verbrekingen van het bestand, wat zijn dan de rechtsgevolgen, wat doet men met de lijken van gesneuvelden, wisselt men alvast krijgsgevangenen uit en hoe, hoe zal inmiddels de verzorging van gewonden zijn, zijn er mogelijk al schadeloosstellingen, kan soms vreedzame grensoverschrijding geschieden, hoe zal men kenbaar maken of en hoe het gevecht hervat wordt of dat men juist terugtrekt, ligt er ergens al een effectieve bezetting en hoe springt die dan om met de burgerbevolking enz.
Bij een vrede beoogt men blijvend een situatie te scheppen zonder soevereine geweldpleging in militaire zin. Maar dan moeten ook de burgerrechtelijke betrekkingen in die situatie besproken worden. Zijn schadevergoedingen, herstelbetalingen, schadeloosstellingen aan de orde? Zo ja, hoe en waar? Wat zijn de aansprakelijkheden en hoe worden die geactualiseerd? Wat gebeurt er als de overeengekomen aansprakelijkheden niet worden geactualiseerd? Welke rechtsgang is dan waar voorzien? Wat zijn dan de gezagskringen van eventuele rechterlijke beslissingen dienaangaande? Als burgers inmiddels gegijzeld werden, hoe worden ze dan daaruit ontslagen? Kan daarbij tussenkomst van andere partijen aangevraagd worden? Kan om overlevering en uitlevering van militairen en oorlogsmisdadigers gevraagd worden? Zo ja door wie? Hoe moet dat dan uitgevoerd worden? Wat gebeurt er als daarbij interstatelijke rechtshulp wordt verzocht en dat verzoek wordt niet ingewilligd? In hoeverre is daarbij arbitrage mogelijk en waar? Hoe zal het bevoegde scheidsgerecht optreden? Hoe worden de consulaire en diplomatieke betrekkingen hervat?
Partijen moeten beslist voorkomen dat in enig bestand bedingen insluipen of uitdrukkelijk opgenomen die in een vredesregeling behoren te staan. Dat gebeurde bijvoorbeeld in de wapenstilstand van november 1918 regelmatig. Daarin werd bijvoorbeeld de door de Duitsers en de Oostenrijkers overeengekomen vredes met Rusland genullificeerd en daarin werden al bepalingen opgenomen over schadeloosstellingen door Duitsers. Dat kwam omdat Wilson, die weinig benul had van militaria, steeds dat onderscheid tussen bestand en vrede door elkaar haalde. Hij wou vrede, immers snelle wederzijdse demobilisatie. Zie uitvoerig didactische syllabus 24, https://gerardstrijards.nl/wp-content/uploads/2021/09/Neutraal-Nederland-I-1831-1942-Tussen-Tiendaagse-Veldtocht-tegen-Belgie-en-een-capitulatie-voor-Japan.pdf. Daarin komt deze verwarring tussen een bestand en een vredesregeling uitgebreid in details aan de orde en ook hoe rampzalig dat voor de uiteindelijke vredes van Versailles 1920 was. Maar Wilson wilde doorduwen, om te laten zien wie er nu eigenlijk de báás was.
Dat wou Wilson als staatshoofd om bij het Congress en zijn electoraat te scoren. Zie de didactische syllabus Daardoor werden de Duitsers steeds op het verkeerde been gezet. Zie hoofdstuk II.1.2.11 Een wapenstilstand enige uitweg in de evengeciteerde syllabus en hoofdstuk II.3. De positie van President Wilson en Hoofdstuk II. 5. De aankomst van de Duitse delegatie te Compiègne. Reeds omdat Erzberger, de leider van hun delegatie, ook een burger was en evenmin dat onderscheid goed aanlegde. Zie Hoofdstuk II. 5.2.1. Matthias Erzberger de beroepsnetwerker. Omdat Trump graag wil laten zien dat hij aan de touwtjes trekt en zich weinig gelegen laat liggen aan de staatsrechtelijke competenties van een staatshoofd, terwijl Zelensky de amateur-strateeg uithangt, is dat gevaar ook nu stellig weer eens niet denkbeeldig. Altijd linke soep. Soep die toch wordt opgediend. Al is ze niet te vreten wanneer de disgenoten hun zetels hebben ingenomen aan de tafel na inleidende machtsverhalen van de gastheren.
Al is de Unie zeker niet van de partij. Dat kan zeker te dezen een blessing in disguise zijn. Want dat de soep niet lekker wordt staat vast wanneer men ook beseft dat Trump als kok niet goed in het kookboek kijkt omdat hij bij het toevoegen van zout en specerij steeds naast de ketel kijkt, naar Beijing, die deze borrelende brij in ieder geval niet als opening van een zorgvuldig menu zal willen digereren, omdat het de basis ervan, de hegemonie van de USA, niet lust. Het heeft van dat bestanddeel te veel door de strot gedrukt gekregen in de twintigs