Iemand die nu bijna aan doet als een legendair folkloristisch figuur waarvan men niet kan begrijpen dat het werkelijk heeft bestaan en nog functioneerde ook is Jonkvrouwe Wttewaall van Stoetwegen, destijds bleue nieuwkomer in de naar mottenballen geurende kamgaren pakken dragende Kamerleden van de fractie van de Christelijk Historische Unie. De Freule was gelanceerd door de conservatieve Kamerflank in 1945 als lid van het door de Koningin Wilhelmina opgeroepen noodparlement.
Ze was een doordesemde Oranjeklant en geloofde dat het Nederlandse Volk door Gods beschikking uitverkoren was op te stappen tot het Laatste Oordeel. Ze zou dus wel onschadelijk zijn in dat noodparlement. Ze kon dus ook wel ingezet worden bij de beoogde conservatieve restauratie van de vooroorlogse conservatieve zeer confessionele rigide verhoudingen. Ze werd weggeplaatst naar de vergaderingen van de Parlementaire Enquêtecommissie die het regeringsbeleid gedurende de oorlogsperiode zou doorvlooien onder de al te detaillistische hoede van de voorzitter Donker, waar ook een blind paard geen schade kon doen.
Later zou men verder zien: een vrouw in een noodregering na een staatsgreep kon nooit kwaad. De Freule gold als goedlachs, veel te spraakzaam en iemand die hoofd- en bijzaken niet uit elkaar kon houden, dus dat zou wel schikken. Maar de Freule bleek ineens toch voor de soevereiniteitsoverdracht van Indonesië. En stak dat verdomme niet onder stoelen of banken. En gaf aan dat de Verenigde Naties hierin het laatste woord moesten hebben.
De proto-fascist Prof Dr Gerretson, nauw gelieerd aan de Koninklijke Shellgroep, afficheerde haar dus als “landverraadster”. Ook al was de prof, tevens bekend als de dichter Geerten Gossaert, ook lid van de Christelijk Historische Unie. Hij ventte de Freule, versierd met deze wanaanduiding, verder uit in “Het Vaderland”, de krant van orthodox protestants Nederland en keek er raar van op dat Freule hem niet meer wilde groeten en hem ostentatief bij openbare gelegenheden de rug toe draaide.
Ik geef de hardnekkig van racisme beschuldigde bewindspersonen uit het kabinet-Schoof de aanbeveling mede de memoires van de Freule er eens op na te slaan en eens te bezien hoezeer deze opstelling in dit twitter-tijdperk vrucht kan dragen. De Freule bleef Kamerlid, haalde steeds meer stemmen binnen en kreeg uiteindelijk het commandeurskruis in de Orde van Oranje-Nassau. Ze was alleen niet bereid om te poseren op het gevallenenmonument op De Dam als een voortijdige Dolle Mina. Dat vond ze met haar nauwe rokken indecent, want dan moest ze in hurkzit zich neervlijen.
Omdat de trappencalvacades daar, bij dat monument, nogal weinig hoogteverschillen vertonen duchtte de Freule terecht inkijk, ook al was ze toen nog op leeftijd. Ze probeerde het wel, geneerd. Maar zag ervan af toen ze de ontluisterende consequenties ervan doorgrondde en verzocht de persfotografen haar niet te knippen. Er zijn dus veel foto’s van in omloop. Niet als Ansichtkaarten met opschrift “Groeten uit Amsterdam”.