Deze Willkommenstimmung bleef twee jaar consequent aanhouden. In Duitsland. Ook onder de invloed van de officiële van staatswege onderhouden media. Wie aan de Goede Kant wilde prijken, zo vertelden radio en televisie, moest aan de kant van al die asielzoekers staan. En Duitsers helemaal. Want Duitsland was immers erg fout geweest met dat naziverleden. De asielzoekers waren ontrecht, ontheemd, dolend over de aarde en daaraan had Het Westen waarvan Duitsland de kampioen was schuld.
De influx van deze asielzoekers waste immer. In 2016 werd één miljoen asielzoekers verwacht, daarvoor moest plaats worden gemaakt en dezen moesten publiek hulpbetoon krijgen. Dat was een staatstaak. Maar daarover ontstond toch gemor, reeds omdat de mensen uit de voormalige Oostblokstaat de Deutsche Demokratische Republik (DDR) zich al grotelijks achtergesteld wisten bij de bewoners van de voormalige Bondsrepubliek West Deutschland (BRD).
Die BRDers hadden sedert 1950 deelgehad aan een Wirtschaftswunder waaraan de USA zwaar had meegewerkt, mede in het kader van de NAVO-verplichtingen, de EEG en de Marshallhulp. De DDRers hadden buiten die stroom van subsidies, voorliggende voorzieningen en facilitaties gestaan, ook in het kader van de volkshuisvesting en de geleide loonpolitiek met allerlei toeslagen en ondersteuningen bijvoorbeeld in het kader der volksgezondheid. De BRDers heetten ook wel “Wessies” en de DDRers “Ossies”.
En het stond weer vast dat de asielzoekers begunstigd werden boven de Ossies, en dat ook nog eens hun verblijfplaatsen en centrale opvang werden gezocht en gevonden binnen het rechtsgebied van de voormalige DDR. Daar werden huurwoningen binnen de volkshuisvestingsector gebouwd bij het leven. Maar die gingen naar de asielzoekers die verder ook nog eens deden blijken dat ze niet gauw tevreden waren. Omdat ze immers als slachtoffers van Het Westen recht hadden op privileges uit hoofde van positieve discriminatie, die ze zich deze keer en voor deze aangelegenheid zich graag lieten aanleunen.
De Boulevardpers zoals Bild stortte zich graag op dit meeslepend thema, óók al omdat een recessie door West-Europa waarde waarvan de Ossies meer te lijden hadden dan de Wessies: Economisch onderzoek van overheidswege toonde aan dat de Ossies minder koopkracht hadden dan de asielzoekers. Verder was die kracht in het algemeen gemiddeld met veertig procent gereduceerd vergeleken met eind jaren negentig. Dat kwam omdat de DDR behept was met volledig verouderde industriële complexen die geen concurrentie aankonden met het immers modernere BRD-productieareaal. Ze stookten nog op bruinkool, hadden immers energieverlies terwijl de loonquotes kunstmatig te hoog werden gehouden.
De asielanten konden, mét toeslagen, toegang tot collectieve voorzieningen en ondersteuningsprogramma’s ter fine van inburgering zich veel meer permitteren dan de Ossies. Ook al omdat de pensioenen van de sterk verouderende autochtone bevolking niet geïndexeerd bleven. Steeds vaker bleek dat de asielanten helemaal nooit vluchteling waren geweest maar steeds economische wijkelingen die ook nog eens aan forumshopping konden doen bij bestuursrechtelijke conflicten. Ten aanzien van hen werd verdomme in het publieke domein niet adequaat gehandhaafd.
De vlam sloeg na veel broeiens in de pan op de oudejaarsavond en nacht 2016 bij het Centraal Station Keulen en voor de Dom daaraan belendend. Daar werden op die avond traditioneel volksbijeenkomsten gehouden en vuurwerkfeesten georganiseerd voor drommen kleumende mensen. Het kwam, zoals steeds, op de televisie. Honderden Arabische en Semitische jongeren uit Noord-Afrika begonnen vrouwen in die menige massaal te betasten, ontuchtig te bejegenen en uiteindelijk te verkrachten. Vele vrouwen werden en passant beroofd en bedreigd.
Het was allemaal te zien op de flakkerende beeldbuizen, en ook dat niet werd opgetreden door de politiemacht. Twaalfhonderd vrouwen deden aangifte van verkrachting, bedreiging en roof. Er werden aanhoudingen gedaan in gevallen van betrapping op heterdaad. Marokkanen en Algerijnen vooral. Maar tot echte veelvuldige vervolgingen kwam het niet. De publieke verontwaardiging kwam nu goed op gang, vooral omdat de overheden dat alles aanvankelijk nog dachten te vergoelijken. De Duitse media zwegen eveneens.
Maar hun klanten forceerden toch berichtgevingen. Was hier het Wir Schaffen Das niet volledig uit de hand gelopen? De vraag kon nauwelijks nog als retorisch gesteld worden beschouwd. En dat deden de media uiteindelijk dan ook niet meer. Ze begonnen aan een inhaalslag. Niet alleen in Duitsland. Maar in gans West-Europa. Er werd geëist dat binnengrenscontroles weer hersteld zouden worden. En dat herstel is dus echt niet overhaast georganiseerd. Dat die controles voorlopig zullen moeten blijven, dat zal hieronder verder uit de doeken worden gedaan. Voorlopig dit: Nederland en Duitsland zullen verdragsmatig bij dit herstel moeten samenwerken via institutionele gezamenlijke politionele teams. Dat had Faber de Kamer al op de 16e kunnen berichten. Deze september.