Vanaf het begin af aan heeft Ursula onmiskenbaar oorlogszuchtige taal uitgeslagen ten aanzien van het Ukraïne-conflict. In de naam van de democratie en de mensen- en grondrechten moest de Russische Federatie verslagen worden. Een Napoleontische overwinning moest opgelegd worden aan Het Kremlin. De Unie zou dat bewerkstellingen in samenwerking met de Ukraïne. In de inleidende wapenstrekking zou De Federatie zich moeten terugtrekken op bestandslinieën die uiteindelijk Donbass, Krim, Zee van Azov en het noordwestelijk oevergebied van de Zwarte Zee weer zou doen weerkeren in de oorspronkelijke soevereiniteit van De Ukraïne.
In de vredesregelingen zou voorzien zijn dat de Ukraïne EU-lis zou mogen worden. En waarachtig, dat voegde Ursula er óók nog aan toe op 6 maart 2025, de Ukraïne zou lid kunnen worden van de NAVO. De Unie zou de daarvoor noodzakelijke geweldshandelingen mede financieren – maar ook logistiek begunstigen zónder dat gesloten afdelingen EU-infanterie zouden worden ingezet, althans voorlopig, na het bestand, nog niet. Wellicht wel ter borging van de finale vredesregeling. En dat alles zonder dat er een EU-defensiemacht zou zijn, al moest deze nu snelstens opgericht worden binnen Unie-verband.
Of die macht dan ook principaal orgaan van de Unie zou zijn daarover sprak Ursula wijselijk niet, want dan zou onvermijdelijk door iedereen gevraagd worden of dat zou kunnen zonder het openbreken van het Verdrag van Lissabon. En het antwoord zou ontkennend zijn. Dit alles zou voorshands op afbetaling kunnen worden gepresteerd door de Unie via Bonds uit te geven en te borgen door de Europese Commissie. Die daarvoor, ook grondwettelijk, de bevoegdheid niet heeft en ook niet geacht kan worden te krijgen op basis van een “implied power”-doctrine.
De doctrine die inhoudt dat de doelstellingen van de Unie deze competenties zodanig vanzelfsprekend vooronderstellen dat ze in de constitutie niet genoemd hoeven te worden. Terwijl die doctrine steeds door alle Unie-leden, Duitsland incluis, op grond van het legaliteitsbeginsel is afgewezen. De Europese Raad remt Ursula niet, lijkt alles te beamen, zij het stilzwijgend, en vraagt zichzelf alleen maar af of hij niet moet toezeggen, zoals Keith Starmer, sedert 5 juli 2024 de premier van het Verenigd Koninkrijk, deed voor Groot-Brittannië – wel NAVO-, geen Unielid — dat er “boots” on the ground en “crafts [planes] in the air” zullen zijn wanneer Ukraïne in onmacht vraagt om directe fysieke personele militaire bijstand. Vergeet niet, dat Starmer meteen zei, dat die soldatenkistjes alleen maar op Ukraïnsche grond zouden staan als onderdeel van een inzet van “willing parties”. Een coalition of the willing zou interventie plegen. Niet Engeland of Groot-Brittannië alleen. Het is dus weer een toezegging waarvoor perfidious Albion zo berucht is. Dat zijn exclamaties van Ursula niet. Die zijn glashelder en niet-conditioneel. De Ukraïners, wie daarmee ook aangeduid mogen worden, zijn immers een broedervolk van Brussel. Dat is andere koek. Op afbetaling. Die geen koopje zal zijn. Dat zijn afbetalingen zo goed als nooit. Wanneer deze koers niet drastisch wordt omgebogen, stevent de Unie uiteindelijk af op een totaal bankroet en een status van mislukte mogendheid.
Geopolitiek moet de kunst van het territoriaal en logistiek mogelijke zijn. Deze benadering van Ursula leidt alleen maar tot een Europese financiële implosie. Het voorbeeld van de Griekse schuldencrisis moet ons ten mene tekel zijn. Dat moet zelfs een ontchristelijkend Europa nog gaaf duidelijk kunnen zijn. Een Ondergang van het Avondland zal geen Europese burger onaangetast laten.