Nu zou je zo zeggen dat Duitsland op de rem gaat staan als Ursula die 800 miljard op tafel dreunt voor een Europees Defensiefonds, gebaseerd op Eurobonds. Want het was ook Duitsland dat bij de Griekse schuldencrisis de kat de bel aanbond en eiste dat Brussel Athene ging muilkorven, want dat had steeds een grotere bek naarmate het de lankmoedigheid ervoer waarmee de Europese Commissie de grootheidswaanzin van de toenmalige minister van Financiën in het kabinet –Giorgos Papandreou begroette.
Dat was Yanis Varoufakis, die rondreisde door de Unie via de hoofdsteden om de EU-staten te vertellen dat het hun schuld was dat Griekenland in betalingsproblemen was gekomen: Yanis vertelde ronduit dat de staten ernstige redenen te over hadden gehad dat de Grieken geen begrotingsdiscipline konden opbrengen om aan enige nationale stabiliteitsvoorwaarde te voldoen bij de begrotingsvaststellingen en dat ze, door Athene toch toe te laten, nog wel onvoorwaardelijk, de schijn hadden opgewekt dat dat EU-stabiliteitspact obsoleet was geworden door non-usus: door niet steeds te controleren of dat pact wel werd uitgevoerd.
De Grieken konden daaruit afleiden dat dat pact in ieder geval voor hen deswege irrelevant was, dan had Brussel maar meer inspecteurs moeten sturen naar de Areopaag op de Acropolis. Een even originele als vicieuse redenering. Nederlandse rechters nemen inderdaad ook verontschuldigbare dwaling aan als de van misdrijven verdachte langere tijd ervoer dat te zijnen aanzien de strafwet niet effectief door het Openbaar Ministerie gehandhaafd werd. Daarom werd een sigarenhandelaar te Tiel van alle rechtsvervolging ontslagen die allerlei porno onder de toonbank verkocht. Want de commissaris ter stede had steeds in dat soort blaadjes staan bladeren wachtend op de uitvoering van zijn bestelling van corona’s en de blaadjes steeds met een deerlijke zucht weer uit het zicht gemoffeld als het zakje met rookgerief werd overhandigd.
Maar men zag nog niet eerder dat op interstatelijke niveau in deze grootschalige vorm een dergelijk verweer vruchtdragend werd voorgedragen. Op 27 januari 2015 trad Varoufakis aan als minister van financiën in het kabinet-Tsipras. Hij kwam met dat verweer en scoorde herhaaldelijk, omdat Berlijn met stomheid geslagen leek. In Duitsland kan dan ook rechtsdwaling nooit verontschuldigen, dat is een langdurige staande jurisprudentie van alle Duitse rechters, te beginnen met een arrest van het Reichsgericht van 1875. Maar toch ging Berlijn sputteren. Omdat de schulden waren uitbesteed door Berlijn aan Duitse commerciële systeembanken. Die nu door deze dwalingsexceptie in acute verlegenheid kwamen.
Ze lobbieden dus in Berlijn, dat uiteindelijk in actie kwam met een draconisch sanctiepakket tegen de linkmichels uit Athene. Maar Yanis had er maling aan. Onder het adagium: bij ons in Athene mag dat. Uiteindelijk wist Berlijn dan toch Brussel in de versnelling te brengen dat nu een serie dwangmaatregelen oplegde aan de Grieken waar deze van opkeken. Maar dat pakket sancties werd nu door de Griekse regering voorgelegd, uit naam van de democratie, aan het volk. Op 5 juli 2015 vond een referendum plaats, waar de nee-stemmers met 61% tegen de door de geldschieters beoogde maatregelen stemden. En Athene dacht nu waarachtig dat hiermee het zaakje geklaard was.
Op 6 juli 2015 trad Varoufakis af, naar zijn eigen zeggen omdat hij geïsoleerd was geraakt met zijn harde opstelling. Hij werd opgevolgd door Efklidis Tsakalotos. Wel bleef Varoufakis parlementslid. Tijdens de stemming op 16 juli 2015 over het reddingsplan, wat tijdens de top van de eurozone overeengekomen was, stemde Varoufakis tegen. Dit leverde hem een boegeroep uit de parlementszaal op. Maar Athene koerste toch af, net als de Titanic, op de ijsberg van een desastreuse rating van de Griekse kredietwaardigheid. En botste. En sloeg lek, terwijl het geruime tijd stillag en vervolgens volle kracht vooruit bakboord gaf. Zodat het water de waterdichte compartimenten binnendrong van de vicieuse begrotingsafhechtingen en de boeg scheurend in de diepte verdween.
Berlijn had nog net met EUROleningen aan Griekenland de eigen commerciële systeembanken weten droog te zetten. En juist daarom verwachtte iedereen dat juist Berlijn tijdens de vergadering van de Permanente EU-Ambassadeurs op woensdag 5 maart 2025 te kennen zou geven dat Ursula met haat Eurobonds op het dak kon gaan zitten. Maar het tegendeel was waar. Berlijn gaf aan dat duizend miljard nodig was voor een defensiebeleid buiten de normale EU-begroting om te storten in een defensie-infrastructuurfonds op basis van de uitgifte van Eurobonds. Een standpunt van de komende bondskanselier Friedrich Merz.
Die gaf meteen ook een communiqué dienaangaande uit samen met een verbaasde Antonio Costa de voorzitter van de Europese Raad die zijn geluk niet opkon. Merz was nog niet in functie. Dus kon hij ambtshalve niets toelichten in Brussel. Maar Ursula deed dat er wel even bij. Het was voorwaar een vreugde te leven. Aldus Ulrich von Hutten toen hij het standpunt innam tegen de katholieke sacramentsleer dat hem de das om zou doen. Het standpunt ook van Wilhelm II bij zijn toespraak tot de Rijksdag ter gelegenheid van zijn majesteitelijke oorlogsverklaring in augustus 1914.