Al eerder introduceerde ik het woord NAVOSTOP op deze site. Zie:https://gerardstrijards.nl/navostop/ en volgende. Het ging toen om de belofte dat de Westerse, Transatlantisch gerichte staten en mogendheden (daaronder moet men vooral de supranationale organisaties rekenen die in verstandhouding staan tot de Verenigde Naties, zoals Het Rode Kruis, de Heilige Stoel, maar ook de OESO en het IMF)) de actieradius van de NAVO niet zouden gaan verleggen oostwaarts achter de toen denkbeeldige lijn die het IJzeren Gordijn ooit door Centraal Europa had getrokken.https://gerardstrijards.nl/navostop/ Een belofte die precies naar tijd en plaats, technische inzet, territoriale actieradius en overgangsregelingen is te traceren. Geen mythe dus. Thans organiseert Den Haag een NAVOTOP. In juni 2025. Met als hoogtepunt natuurlijk de opstelling van de final act, de slotconclusies met regeringspersverklaringen en regeringstoelichtingen van de NAVOpartijen, al dan niet met reserves of interpretatieve verklaringen. In mei 2025 zijn de voorbereidingen daartoe, voor deze immense interstatelijke westerse bijeenkomst van militair geallieerden, in volle gang al merkt Jan Publiek daar in Den Haag nog niet heel erg veel van. Zie de voorgeschiedenis: https://gerardstrijards.nl/europese-defensie-associatie-naast-de-navo/
De NAVOTOP heeft als hoofddoel dat de NAVO-geallieerden nu eindelijk eens allemaal hun verdragsverplichtingen nakomen en naar een bepaalde sleutel een financiële bijdrage zullen gaan leveren ter dekking van alle uitvoeringsverplichtingen die uit het Alliantieverdrag rechtstreeks voortvloeien op basis van artikel 5: het bekende beginsel bevattend dat, gelijk de Drie Musketiers van de roman van Alexandre Dumas een aanval op één hunner zullen bezien en behandelen als een aanval op ieder afzonderlijk in vereniging. Een voor allen. Allen voor een. Een NAVO-top is een topconferentie van staatshoofden en regeringsleiders van NAVO-landen die om de zoveel tijd wordt gehouden. Hier worden de vertegenwoordigers in staat gesteld om belangrijke kwesties te bespreken en strategisch richting te geven aan activiteiten van de NAVO. De final act moet geredigeerd worden tussen dinsdag 24 juni en 25 juni, dus dat wordt weer een gekkenhuis. Vooral omdat deze keer er zoveel nieuwkomers aanschuiven die het gesjoemel, de diplomatieke kunstgrepen en het uitwisselen van mooie ambtelijke aanstellingen binnen de Alliantie nog helemaal moet leren. Ik denk vooral met zekere zorg daarover aan de Baltische Staten Estland, Letland en Litouwen. Op de eerste plaats omdat, ook al zegt geen diplomaat dat openlijk, het gaat, in dit geval, om de staatszelfstandigheid van deze staten aan de Oostzee, in het noordoostelijk oksel tussen en tegen haffkusten aan. Deze staatjes, vol wrok tegen de voormalige Sowjet-overheersers, schuiven nu voor het eerst in dit baantjescircus aan. En ze hebben een verrekte grote smoel.
Rusland heeft sedert de dagen van Pieter de Grote deze staatjes in zijn invloedssfeer gehad. Soms kon het ze annexeren. Zie de serie Blogs https://gerardstrijards.nl/peter-en-putin-i/ Soms kon het slechts bezetten zonder de totale aantasting van de interne territoriale soevereiniteit van deze staatjes. Maar Rusland heeft nooit, sedert de overwinningen die Peter wist te scoren op Karel Wasa XII van Zweden deze staatjes echt externe soevereiniteit toegelaten of gegund. Nooit. Catharina de Grote voltooide dat assimilatieproces in 1772 dat uiteindelijk leidde tot een op het oog totale Russificatie. Op het oog. Want de Baltische basistendensen – linguïstisch, cultureel, religieus, heemkundig–konden in het volkskarakter van deze staten nooit effectief worden onderdrukt, geen denken aan. De Westerse wereld heeft in het Verdrag van Versailles van 1920 deze Baltische Staten deze staatszelfstandigheid gegund.
Maar ze verder verwezen, ter zelfhandhaving, naar de Volkenbond die ze zou moeten bijstaan mocht deze zelfstandigheid bedreigd raken. Wat, uiteindelijk betekende, dat dat Westen deze staten liet barsten, want die Bond had geen enkele militaire doorzettingsmacht. Er zou een Volkenbondsleger komen. Zeker, dat had USA-president Woodrow Wilson beloofd, hand op het hart. De Amerikanen zouden Generaal Pershing en zijn dappere divisies zenden! Wederom. Zeker te weten. Maar Wilson was politiek aan het eind van zijn Latijn. En zijn opvolger wilde niets meer van Europa weten. Europeanen? Arrogante klootzakken en amoklopers! En daarvoor was toen, als nu, heel veel voor te zeggen. Een zootje ongeregeld, die bewoners van dat Avondland.
Iedereen weet dat verdomde goed die straks iets te maken krijgt met die genoemde final act. Verder weet ook iedereen dat de belofte van de NAVOSTOP nooit is nagekomen. En dat de huidige staatszelfstandigheid van deze Baltische staten niet verenigbaar is met de portee van die NAVOSTOP van destijds. De NAVOTOP-2025 is dus een voortzetting in institutionele zin van de woordbreuk die het niet nakomen van de NAVOSTOP voor de Russische Federatie oplevert in de ogen van Het Kremlin. Dat weet heel goed dat Washington er in 1993 achter kwam dat de Sovjet-Unie nog veel en veel zwakker stond, militair en economisch, dan het zich in begin 1990 liet aanzien. Regeringsleider van de Unie Gorbatsjov kreeg steeds meer te maken met separatisme binnen de Sovjet-Unie.
Hij probeerde dit tegen te gaan door de republikeinen meer hun zin te geven en van de Sovjet-Unie een land met individuele staten geleid door één algemene president (confederatie), te maken. Dit viel niet bij iedereen in goede aarde. In augustus 1991 vond als gevolg hiervan de Augustusstaatsgreep in Moskou plaats, waarbij een aantal leden van de regering van de Sovjet-Unie de macht van het land over probeerden te nemen van Gorbatsjov. De staatsgreep mislukte en leidde tot veel protesten, aangevoerd door Jeltsin. De plegers van de staatsgreep werden gearresteerd. De laatste stap in het uiteenvallen van de Sovjet-Unie werd uiteindelijk gezet in december 1991, toen ook in Oekraïne massaal werd gestemd voor afscheiding van de Sovjet-Unie.
Op 8 december 1991 kwamen de leiders van Rusland, Oekraïne, en Wit-Rusland bij elkaar voor het ondertekenen van het Akkoord van Białowieża. Dit was het einde van de Sovjet-Unie. Er was een vacuüm. Chaos. Totale destabilisatie van de Russische toplaag. Op 17 december 1991 tekenden twaalf van de vijftien Sovjetstaten in Den Haag (hoe ironisch kan de Nemesis van de geschiedenis zijn?) het Energiehandvestverdrag als soevereine staten. Op 25 december viel het definitieve doek voor de Sovjet-Unie toen Gorbatsjov als leider aftrad en de macht overdroeg aan Boris Jeltsin, de president van de Russische Federatie. Dat leek een plumpudding. Washington kon zijn vreugde niet op. Het Westen had gewonnen. En op die overwinning borduurt de NAVOTOP voort in 2025. Het is dus een anti-Putintop en een Anti-Slaventop. Dat kunnen we als framing afdoen. Maar zo zal Het Oosten het echt zien. Het einde van de Geschiedenis? Dat wordt niet in Den Haag geschreven. Zeker niet door een demissionair kabinet-Schoof I. Schoofs autoriteit als voorzitter is in het merg aangetast, wanneer hij niets definitief meer kan toezeggen over Nederlands ophoging van de NAVO-bijdrage tussen 3 en 5 % procent BBP. En reken maar dat Trump boter bij de vis wil.