Dat Putin te dezen de koers wil varen die het Huis Romanow inzette met Peter de Grote is een verhaal, bestemd voor binnenlands gebruik ten behoeve van een wat wankelmoedige achterban van vele volkeren die slechts begrijpen dat Het Westen voor de zoveelste maal Moedertje Rusland bedreigt met vuile intriges, list, dwang, dwaling en bedrog. Dat gaat er bij deze volkeren, die overigens weinig met elkaar gemeen hebben en elkaar nauwelijks goed kunnen verstaan in het alledaagse verkeer, in als koek.
Dat vindt grondslag in de historie die dat Russische rijk heeft met dat Westen en die niet pleit voor de integriteit van dat Westen jegens deze primitieve moloch van vele natiën, ook al sedert de dagen van Peter de Grote. Die kwam terug met de zekere indruk en stellige verwachting dat de Hollanders hem ook trachtten te belazeren. En wat Amsterdam betreft sloeg Peter de plank niet mis. Dat was niet van plan de moedernegotie op de Oostzee, waarbij het het Sonttarief kon beheersen en de watergangen daar doorheen kon blokkeren op te geven, want in dat monopolie had het veel geïnvesteerd met behulp van Denemarken, dat overigens ook niet te vertrouwen was.
Amsterdam kon met Kopenhagen de doorgangen naar de Oostzee volledig beheersen vooral in de dagen dat De Ruyter de Oostzeevloot commandeerde. Want zijn beheersing van het linievaren met massale vuurkracht in één wending was ongeëvenaard. Amsterdam was dus niet gek met de pretentie van Peter dat die Oostzee een Russische binnenzee was. Maar natuurlijk gaven de Hoogmogenden dat niet te kennen, hoezeer duidelijk was dat Peter met loze toezeggingen werd heengezonden. Waar zou Amsterdam anders de magnifieke stammen tegen afbraaktarieven weghalen, ware het niet in het door Karel XII duchtig verstoorde Scandinavië? De stammen die inderdaad de drie zware masten konden opleveren bij kundige behandeling na ontschorsing waarop de volle tuigages van de fregatten konden worden gespannen met hun ontzagwekkende zeildrachten?
Peter vertrok. Met het knagend gemoed dat hij om de tuin werd geleid met hoffelijkheden en vrijblijvende praat. Terwijl Amsterdam de zwakheden van Rusland bleef misbruiken. En zo was het. En bleef het. In Engeland kreeg Peter geen poot meer aan de grond nadat Willem III van Oranje daar koning was geworden en Frankrijk kon daarom als lachende derde Moskou de ene streek na de andere leveren. Het viel ongeprovoceerd ook dat Russische rijk nog eens binnen in de onzalige tocht van de Grande Armée van 1812, de Tsaar Alexander II bood daarna een Heilige Alliantie aan in Londen maar de Britse minister van Buitenlandse Zaken Castlereagh wees hem als schelm de deur. En pacteerde verdomme met dat Frankrijk alweer om een Krimoorlog te starten in 1853, terwijl Parijs daar geen enkel garen bij kon spinnen, aldus een woedende Nicolaas I. De Westerse Aterlingen werden zelfs geallieerden met de Ottomanen, om de Russen maar flink te kleineren, toen het Sebastopol wilde uitbouwen tot een maritiem steunpunt tegen die heidenen.
Elke Rus kan je vertellen wat voor schoftenstreek de mobilisatie van Keizerlijk Duitsland was tegen Rusland in juli 1914, met de totale collapse van het Rijk der Tsaren in 1917 en hoe de Duitsers in Rusland daarna hadden huisgehouden op basis van de worgregelingen voortvloeiend uit de Vrede van Brest Litwosk op 8 maart 1918: één derde van Rusland kwam onder de geopolitieke invloed van Duitsland. Dat zelf begonnen was! Vervolgens waren de Russen uitgesloten van de Wapenstilstand-1918 en van de Parijse Vredesregelingen in 1919.
Over de schandelijke rotstreken van de Münchener conferentie betreffende de overgave van Sudetenland in 1938 en daaropvolgende annexaties oostwaarts, waarbij Rusland alweer geweerd werd door dat Westen hoeft men de Russen evenmin iets te leren en al helemaal niet over de operatie Barbarossa-1941 waarvan al op de lagere school in Rusland wordt verhaald, dat deze aanval al lang in Londen en Washington was voorzien en eigenlijk werd goedgekeurd: zolang de Duitsers en de Russen maar doodbloedden.
Dat kan allemaal geadstrueerd worden met levendige voorbeelden. Vaak uit familiekring. Overal in Rusland. Bij dat fermentatiepunt sluit Putin naadloos aan. Het is een nationaal credo. En dat zindert nu als achtergrondzang, als in de Missa de Angelis III, in de Russische steppen, dorpen, vlekken en steden. Tegen dat narratief is niets gewassen. Het Westen moet het niet proberen. Putin vertelde het smeuïg op de veiligheidsconferentie te München op 10 februari 2007.