Putin tamboereerde steeds op iedere conferentie met Het Westen waar een geopolitieke afbakening ter sprake kwam, op het thema, dat Rusland blééf houden aan de met dat Westen steeds verdragsmatig overeengekomen afbakening van de wederzijdse invloedssferen in Yalta en Potsdam. Verdragsmatig. Dus met een ratificatie van de aangesloten partijen. Die in zoverre vrijwillig toetraden of aansluiting zochten bij deze regelingen. En géén unilateraaltjes of bilateraaltjes buiten deze Charterorganisatie, zoals destijds de doodsteek was geweest voor de Volkenbond sedert het Verdrag van Locarno. In 1925. Verraad van de considerans van de Volkenbond was dat geweest. Want dit onderwerp van de Duitse grenzen was per definitie de reden voor het bestaan van de Bond. Waarbij Het Westen nu alleen maar de eigen sfeer veiligstelde.
Maar opzettelijk niet die van Rusland. Om de staten bij de Locarnofamilie-familie maar vooral uit te nodigen te zijner tijd Rusland binnen te vallen. Putin wees erop dat dat de rechtsbasis was geweest voor Rusland om akkoord te gaan met de oprichting van de Verenigde Naties als rechtsvaststellende charterorganisatie. Hij kon zich voorstellen dat deze afbakening wellicht heroverweging moest vinden. Maar dan bij multilaterale regelingen in verdragsvorm na behoorlijke inleiding, ambtelijke consultatie en paraferingen.
Dat gaf hij ook aan op die Münchener Veiligheidsconferentie van 2007 en ook nadien meermalen in vergelijkbare bewoordingen. Putin, anders dan bijvoorbeeld de Duitsers, de Fransen en de Britten, claimde niet dat hij over de wereldordening tussen de blokken van staten een superieur inzicht bezat op basis van het indefiniendum Rule of Law, waarop deze volksstammen zich maar steeds axiomatisch bleven beroepen in de termen waarmee ook Fukuyama het einde van iedere geschiedenis van de mens had durven proclameren. Want die Rule of Law bleek steeds een glibberig stuk zeep te zijn, onvatbaar om in de douche van kokende woorden waarin dergelijke conferentiegangers plegen te baden klemvast te krijgen in de knuistjes van een meerderheid der baders. Iedereen verstond onder dit verzamelbegrip iets anders.
Het bleek een enorme hermeneutische bandbreedte te hebben. Ook binnen de deelnemers aan het Angelsaksische rechtsmassief. En zo is het maar net. De Engelsen verstaan er echt iets anders onder dan de Australiërs, en dan heb ik het maar niet over de Schotten, de Welshmen, de Ieren, laat staan de inwoners van Ohio. Het is geen toetssteen ter ijking van ieder bestek. Dat bleek bij de versnelde toetreding van de Polen, de Hongaren, de Grieken, de Italianen en de Roemen tot de rammelende vijfdehands deux-chevaux die de Europese Unie bleek te worden, omdat daarin steeds weer nieuwe niet-passende onderdelen werden verwerkt herkomstig uit sputterende watergekoelde voortstuwingsmechanismen. Zoals de ouwe Volkswagen Brilletje die weliswaar onverwoestbaar leek maar uiteindelijk nauwelijks garant stond voor verplaatsingen van enige kilometrage zonder wolkbreuken aan diverse gassigheden waardoor de inzittenden zwart beroet op de eindbestemming naar buiten wankelden om daar op de stoep inéén te zijgen.
Wat Putin vorderde dat kwam erop neer dat zijn Federatie niet voortdurend geconfronteerd wilde worden met faits accomplis, vanuit de hemel vallende meteorietgelijke voldongenheden vol giftige metalen en chemische vloeibaarheden. Wanneer Het Westen vond dat Het Oosten zich binnen nieuwe sferen moest terugtrekken dan eerder verdragsmatig in het Charter, Hoofdstuk VII, was voorondersteld, dan moest het dat toelichtend rechtvaardigen en zulks niet zonder de redactie van dat charter over de hele linie, per hoofdstuk en onderwerp, ten principale aan de orde te stellen.
Dan zou dat Westen nog eens wat meemaken. Dat was steeds Putins boodschap. En hij sprak daarmee voor de werelddelen die evenmin geacht konden worden tot Het Westen te behoren, Zuid-Amerika incluis. En het hiel echt niet dat Jaap de Hoop Scheffer, de NAVO-chef, dus de buikspreekpop van het Witte Huis, daarna op alle zenders temerig kwam vertellen dat Putin niet behulpzaam was. Behulpzaam bij wat?
Bij zijn eigen ondergang? Vergis je niet: gaandeweg kreeg dat Westen tachtig procent van de wereldbevolking tegen zich. Ook al had de Unie wellicht 450 miljoen ingezetenen tot haar sfeer. Dat zei niets, want deze lieden hadden vrijwel niets nodig om elkaar weer de hersens in te slaan, zoals Europa dat eeuwenlang al had laten zien, te beginnen met de Dertig Jarige Oorlog, vooral als onzienlijkheden daarbij de drijfveer waren zonder remmingsmechaniek van binnenuit. Zoals de onrust dat placht te zijn in de klok van Constantijn Huygens.