“Er waart een spook door gans Europa”, aldus schreef Karl Marx aan Friedrich Engels, zijn vriend en geldschieter in met midden van de negentiende eeuw. Het is het begin van zijn communistisch manifest uit 1848 dat de regeerders destijds inderdaad veel vrees aanjoeg voor schimmen der verbeelding. Een spook waart door Europa – het spook van het communisme. Aldus Marx, die zijn studeervertrek nauwelijks verliet.
“Alle machten van het oude Europa hebben zich tot een heilige drijfjacht tegen dit spook verbonden, de paus en de tsaar, Metternich en Guizot, Franse radicalen en Duitse politiemannen. Waar is de oppositiepartij, die niet door haar regerende tegenstanders als communistisch is gedoodverfd, waar de oppositiepartij die niet de meer vooruitstrevende mannen van de oppositie, zowel als haar reactionaire tegenstanders het brandmerkende verwijt van het communisme voor de voeten heeft teruggeworpen?”
Marx verkneukelde zich, want op die vrees die een tsunami ging vormen kon hij met zijn wereldvreemde bedenksels makkelijk meesurfen. Dacht Marx. De regeringsleiders reageerden overdreven, bevangen door hun ontremmingen. Op de komende EU-top van regeringsleiders, waarbij Dick Schoof, onze minister-president mag aanschuiven, is er zo’n spook weer: het heet nu “illegale immigratie”. Eindelijk willen de leiders, gedreven door emoties, een homogeen beleid om dat spook te verjagen.
Op EU-niveau. En aan de buitengrenzen, om de eerstverantwoordelijke staten maar goed te kunnen definiëren. Want ze willen nu een coherent terugzendingsbeleid invoeren bij wetsbesluiten. Alleen: hoe dat eruit moet zien, met welke middelen, welke logistieke inzet en welke consequenties – juridisch, moreel, maar ook uitvoeringstechnisch, daarvan hebben ze weer eens geen denkbeeld. Omdat het illegalenvraagstuk per land nu eenmaal aanmerkelijk differentieert. Dat wordt dus op vrijdag de 18e oktober 2024 een kakofonie daar in Brussel.
Hongarije heeft nu eenmaal andere illegalenproblemen dan Portugal. De samenstelling van de te bestrijden doelgroepen in die twee landen nu eenmaal totaal verschillend. Maar dit hebben zij althans gemeen: ze zijn in het algemeen niet aantrekkelijk voor de vreemdelingen uit de risicodragende landen. Er is niets te halen, er bestaat een weinig betekenende collectieve sector en er is geen infrastructuur voor het scheppen van parallelle samenlevingen voor vreemdelingen met een antithetische cultuur, dwars staande op die van Het Westen. Dus zullen deze twee staten ruimte vinden om flink dwars te liggen jegens Denemarken, Zweden, Nederland en vooral Duitsland die zij ook beschuldigen aanjagers van dit spokenrijk te zijn.
Wegens hun jarenlange streven ook illegalen een eigen multiculturele tegencultuur te gunnen, zelfs binnen de opvang. De historische feiten hebben deze landen tegen zich: jarenlang hebben ze alles op alles gezet om die tegencultuur koste wat het kosten mocht mogelijk te maken: zelfs de aanvraagformulieren voor maatschappelijk hulpbetoon – bijstand – en stoffelijke vóórliggende voorzieningen lagen al ingevuld en voorgeprint klaar voor de illegaal. Die verder ook nog makkelijk kon gaan beschikken over in blanco inwisselbare identiteiten via vervalsingen. Waren zij daartoe niet overgegaan, dan hadden de landen gelegen op of nabij de Balkanroutes (zie de Blogs hierboven) geen intens transitprobleem gehad dat ze ook weer zelfstandig moesten tackelen.
Denemarken heeft te elfder ure zijn koers duchtig gewijzigd op dit punt, meteen voor een opt-out gekozen betreffende EU-wetsbesluiten met een toelatingsstrekking of een terugkeerregeling – hoe ook genaamd en hoezeer ook als interstatelijke instructienorm geredigeerd – maar de andere boreale landen niet. Hardnekkig in de ideale leer. In de hoop dat ze die konden doen verwezenlijken door de eerstverantwoordelijke staten in de zin van het Dublin-systeem. Hongarije en Griekenland lopen zich al warm. Ze willen wel presteren om het forumshoppen door beweerde asielanten nu eindelijk adequaat tegen te gaan, maar dat zal een prijs hebben die er niet om liegt.