Voor het overleg was baarlijk veel tijd uitgetrokken gelet op de redactie van de convocatie die ik langzaam deed indalen. Het overleg zou aanvangen om 18.30u en eindigen uiterlijk om 22.00u. Een agendapunt werd vast uitgelicht. Het College van Bestuur zou graag met de Voorzitters van gedachten willen wisselen over “het gedrag van leden op de sociëteit”. Kijk, dat is een attractief aandachtspunt.
Daar wilde ik, als een enigszins gemarginaliseerde Voorzitter, nu eens tot in het kleinste detail alles van vernemen. Want dat bediedde dat er heel wat aan de hand was geweest. Juist omdat het zo excessief vaag was. Kortom: wie had zijn broek laten zakken aan de bar? In welke staat van geestesontremming? Wie was dronken als een tor op handen en voeten de marmeren trappen op komen bonken naar de centrale hall? Wie had staan braken tegen de juist gerenoveerde gemarmerde muur van de Oude Conversatiezaal?
Want om minder kon het bezwaarlijk gaan. Gelukkig hadden diverse leden al digitaal hun reflecties nagelaten op de site van de Digitale Sociëteit. Er was al iemand die gramstorig had doen weten dat het schortte aan adequate handhaving van de kledingvoorschriften. Zoals op zoveel plaatsen in ons land, zo had dit gewaardeerd lid daaraan ter toelichting toegevoegd. Verder had iemand geklaagd dat het Iphone-verkeer ontaard was bij diverse borreltafeldiscussies. En dat er veel unilateraal gebeld werd in de Conversatiezaal. Dat het voorts noodzakelijk was voor te schrijven dat de Iphone voortaan plichtmatig in de vliegtuigmodus op of aan het lichaam zou mogen worden gevoerd.
En dergelijke grieven en invectieven meer. Die nog nader zouden worden toegelicht. En dat het verder afgelopen moest wezen met zekere strapatsen. Daar kon ik echt wel een heel eind in meegaan. Al begreep ik de helft niet van wat hier gedebiteerd werd. Nog wel door iemand die niet aanwezig kon zijn wegens verblijf in Schotland. Dat stond er bij. Dat van die handhaving, dat sprak mij zeer aan.
Een peloton ME, dat zou, giste ik, wel het minste zijn wat het College van Bestuur in petto zou moeten houden, net als de carabinieri bij Offenbachs lichtere melodiën nopens de interventies van de Cavalerie Légère. Het Vaderland was in gevaar, dat was duidelijk. Dit gold een suggestie van een lid die slechts node de regimentsstropdas af placht te doen. Dit zou voor mij een leerzame avond worden. Ik zou mijn Iphone ostentatief op de heup dragen in de vliegtuigmodus. Nu heb ik wel geen dergelijk gerief tot mijn beschikking. Maar daar gaat het nu niet om. En ik weet ook niet wat een vliegtuig te maken heeft in “De Witte”. Maar daar gaat het evenmin om, bij deze belangwekkende samensprekingen die zo kundig georkestreerd worden.
Ik zou van deze avond heel wat kunnen opsteken, dat stond echt wel als een paal boven water. En dat was ook inderdaad het geval. Weet u wel dat het vleesgehalte van de bitterballen die in “De Witte” worden gefrequenteerd de toets der kritiek niet kunnen doorstaan? En dat het lang niet makkelijk is van panty te wisselen op het toilet? Ik heb dan ook besloten dat laatste niet te praktiseren.
En zo was er meer waaraan een eenvoudig persoon niet aanstonds zou denken. Zoals, in mijn geval, de consequenties van een ontijdig aangevraagd zwangerschapsverlof en het beknuffelen van jeugdige receptionistes, de Hogere Hotelschool te nauwer nood ontwassen, door al te bedaagde heren die het libido nog steeds niet kunnen beheersen, ook al is nog geen drank genuttigd die op mondruiking traceerbaar zou zijn. Doch lopen wij niet op de dramatische onthullingen vooruit.