De andere regeringsleiders binnen de Europese Unie, verzameld in de Europese Raad, staken niet onder stoelen of banken dat zij zich grotelijks overvallen voelden door Merkels Wir Schaffen Das. In 2014 bleek de multipolariteit van de wereldgemeenschap te resulteren in een demografische chaos. Meer dan negentien miljoen mensen bleek ten gevolge van oorlogsgeweld wereldwijd op de vlucht en velen hunner werden onweerstaanbaar aangetrokken door de mythe van een florerende Europese Unie die bereid was iedereen die vluchteling was op te nemen, vooral de Noordse staten, beroemd wegens hun economische bestendige infrastructuur, hun collectieve sector en hun humanitaire idealen die ze wereldwijd wilden verwezenlijken.
Daarbij, bij deze beeldvorming, speelden aan de Verenigde Naties gerelateerde non gouvernementele organisaties een belangrijke en onmiskenbare rol: Amnesty International, Human Rights Watch, Oxfam Novib, Het Rode Kruis, Artsen zonder Grenzen, The Womans Caucus, Solidaridad, de Rode Halve Maan en ga zo maar door. Vaak met ruime subsidies van de regeringen van deze staten en faciliteringen waaraan zij ook nog eens een parastatale status konden ontlenen met bijbehorende quasi-immuniteitsposities in het internationaal verkeer als ze als “waarnemers” pretendeerden op te treden en als vertegenwoordigers met een universeel erkende rechtspersoonlijkheid.
Die daaraan het mandaat ontleenden op gerechtelijke plaatsopnemingen te komen doen op de fronten waar zich gewapende conflicten plachten af te spelen die leken op burgeroorlogen. Duitsland gaf deze organisaties, die aan hun status mede een verdienmodel wisten te ontlenen, ruimhartig privileges en faciliteiten. En dat deed het omdat het nog steeds gebukt placht te gaan onder zijn duistere verleden als agressieve staat die naar Weltmacht had gestreefd op basis van een merkwaardige biotisch-sociale evolutietheorie die nog steeds op gezette tijden gangbaar bleek.
De oorlogen in Irak, Afghanistan, Iran, Pakistan, Turkije en Sudan alsmede Libië bleken daarbij wereldwijd stimulerende factoren, waarbij deze organisaties ook steeds weer Duitsland wisten aan te spreken op zijn ondelgbare schuld aan de wereldoorlogen van de twintigste eeuw. En dat deden ze bij iemand als Angela Merkel verrekte handig. Van de weeromstuit wilde zij weer laten blijken hoezeer haar Duitsland zich had weten te ontwikkelen als dominerende Gutmacht, vooral als Washington weer eens een stupiditeit van klasse had uitgehaald in het kader van zijn militaire interventies in de actuele conflictgebieden. Omdat het werkelijk niets bleek te begrijpen van de historische wording van die conflicten en de nefaste rol van het private multinationale bedrijfsleven dat statutair ook nog eens opereerde vanuit USA-Holdings waar Washington zich niet van kon en niet van wilde distantiëren.
Dat bleek bij de Syrische burgeroorlogen in 2014 en bij de immense, onbegrijpelijke en steeds zich verplaatsende tribale conflicten in Centraal Afrika. Steeds weer. Dan waren er ergens ertslagen aangetroffen die aannaderbaar bleken tegen geringe kosten of andere delfstoffen, er was ineens een mogelijkheid om uranium ter plaatse makkelijk te verrijken zonder ecologische bijkomende effecten – altijd bleek dat een vergissing – of beken bleken naar verluid te barsten van makkelijk winbaar stofgoud. Dat trok westers kapitaal en de daarbij behorende narcistische managers die, psychopathisch als steeds en per definitie, in de kortste tijd klimaat en ecologie volledig verstoorden in het kader van de winstmaximalisatie per aandeel.
Jonge Afrikanen waren daarbij slechts als primitieve krachten aanwendbaar, verzamelden reisgelden en trokken af naar het zeldzaam aantrekkelijke Europa, Duitsland met name – dat had nu eenmaal de naam – en vervolgens naar Nederland of de Scandinavische landen waar ze steeds weer tot hun eigen verbazing onuitzetbaar bleken en zelfs bijstandsgerechtigd. Het sprak zich fluks rond, vooral omdat Merkel bleef verwelkomen zonder dat Zarkozy of Major ergens van wist, want overleggen deed Merkel nu ook weer niet echt vaak.
Er was geen regie centraal mogelijk in deze immigratieproblematiek, de Grondwet van Lissabon regelde dat ook niet krachtens organieke uitvoeringswetgeving. Dus improviseerde Merkel. Zonder zich rekenschap te geven dat andere staten in haar regio het gelag mede zouden gaan betalen. Op het moment dat de ruimtelijke en gebouwelijke capaciteit van Duitsland ging schorten. Een moment dat kennelijk Merkel in 2016 overviel. Toen Hongarije ineens enorme hekken ging bouwen. Met zoeklichten. Wachttorens. Doorgangen.
Omdat Merkel Hongarije onbedoeld had gebezigd als transitland. Voor de stromen die niet meer afdempbaar bleken. Een grande Armée van chaotische landverhuizers was op drift. En liet zich niet meer stoppen.