Mijn eenenzeventigste verjaardag, dat had ik besloten, ging ik vieren met vrienden. Juist omdat ik het jubileum op een haar na niet gehaald had. En wel buiten de deur. Omdat ik nu maanden alleen had rondgekrast in mijn perceel. Ik liet mij verdomme niet kisten. Dat wil zeggen: nú nog niet. Mijn voornemen moest blijven dat te doen geschieden zonder bezwaring van familie, moeien en magen en de thuisvaart op eigen koers te doen voltooien. Voor zover dat in dit stoffelijk ondermaanse mogelijk is. Je hebt weinig in de hand. En zelfs dát niet.
Op de achttiende februari moest ik eerst naar mevrouw Van Bodegom om de genezingen aan de wonden te inspecteren en het therapeutisch traject enigszins te wijzigen. Want van de plastic aanhechtingslagen, daar moet ik af. Daar komen blijvende complicaties van aan de opperhuid. Ik nam dus, om de juiste sfeer te krijgen, taartjes mee vanwege het jubileum. Omdat er ook andere verpleegkundigen ontboden waren om ontstekingen elders te onderzoeken. Paul de Haan reed mij naar Antoniushove omdat ik weer heel wat te torsen had en óók omdat dit de eerste keer was dat ik minstens voor tien uur ging buiten spelen: ik had voorzien in een lunch dinertoire in de Sociëteit “De Witte” met wijnassortiment en subtiele liflafjes.
Daar, in De Witte, zijn de stoelen ook hoog en was het zitten voor mij in ieder geval geen kwelling. Paul is groot aanhanger van de voetbalclub Feyenoord en daar bleek een familielid van mevrouw van Bodegom een hooggeplaatst personage in het managementsniveau te zijn, dus er was een ongedacht gespreksonderwerp waarin beiden zich uitgebreid vermeiden aangezien er veel werkhypotheses mogelijk zijn die verklaren waarom deze voetbalclub zo belazerd presteert op ieder aspect. Dus niet alleen betreffende het spel met het lederen monster dat tussen de doelpalen geplaceerd moet worden. Al treft Feyenoord maar zelden dat doel tenzij corruptie in het spel is zoals dat in deze verlichte tijden passend is.
Het werd dus een boeiende visite, waarbij het eigenlijk beoogde thema slechts en passant behandeld werd. En dat geeft de patiënt opluchting. Hij is niet langer het lijdend voorwerp maar een irrelevante toehoorder. Bij “De Witte” was ook de witte brigade van zessen klaar, geen omkijken naar, en natuurlijk was Theo Linssen die uit Tilburg komen moest traditioneel veel te laat. Men keert, dat ondergaande, dus weer tot het eigenlijk leven terug. Dat blijkt onveranderd voort te denderen alsof men niet ziek was en ooit bestaan had en ook dat geeft aan zo’n jubileum cachet.
In de discreet opgehangen spiegels in de garderobe had ik al gezien dat ik er redelijk verwilderd uitzag – ook al droeg ik een geklede jas en een kleurige strop — met veel te lang haar en een veel te vlassige baard terwijl ik ostentatief vermagerd en uitermate bleekjes bleek. Eigenlijk een soort van Malle Pietje uit de onvolprezen kinderserie op De Verrekijk van weleer, toen we nog jong waren en een lied op de lippen hadden.
Theo beroerde dus dit verval aan mijn gestalte nadien ruimhartig, mij berispend toesprekend. Hij ried mij deswege ook meer in de zon te gaan zitten om kleur op de kaken te krijgen en behoorlijk aan te komen, want ik was te zeer verouderd. De konen moesten blozen, beval hij, terwijl wij in de snijdende ijswinden voortstrompelden op weg naar Pulchri Studio aan het Lange Voorhout. Ik liep te gebogen en verder moest de haardracht gesoigneerd, gelastte hij terwijl bij de Smalle Schoorsteenvegersgang mijn deukhoed bijna in de gierende tocht werd weggezogen. Het was die nacht ook flink onder het nulpunt geweest bij de grond, iets wat in Den Haag niet veel voorkomt omdat het aan zee ligt.
Ik erkende mijn feilen en prees uitvoerig zijn sublieme voorkomen in een composiet van Engels grove tweet in fijnzinnig ruitmotief. Alles dus weer bijna bij het oude. Zelfs in de avond was ik niet echt vermoeid. Dus hoop doet toch leven, al moet men zich ook weer geen illusies maken. Maar dat doe ik al jaren niet meer, zelfs niet in de wetenschap dat de heren Trump en Putin geklofte kameraden blijken die Europa een lesje gaan leren. Net als ik heeft Europa daarom tenslotte gevráágd. We stelden andere eisen, maar de antwoorden kwamen erop neer dat we alles aan ons zelf te wijten hadden al werd het alleen maar om het eigen bestwil gezegd. Dat krikt de mens op.