Vanaf het begin van de negentiende eeuw begon de voortgezette vreesaanjaging jegens Rusland via de in Het Westen gangbare media. Systemisch. In Frankrijk en Engeland, die in Westelijk Europa een nieuwe orde beoogden, elk uiteraard met motieven die natuurlijk tegenstrijdig waren. Frankrijk wilde hegemonie over Het Continent. Engeland dat over de oceanen. Frankrijk wilde een totale handelsblokkade tegen de Engelsen om die continentale dominantie te krijgen. Dat wilde Alexander I, tsaar van Rusland niet. Die wilde dat Rusland ook een transoceanische mogendheid werd. Hij verbrak de blokkade.
Dit leidde tot de oorlog van 1812 waarin Napoleons troepen Rusland aanvielen. In tegenstelling tot de campagne van 1805, vertrouwde hij de leiding over het leger toe aan zijn generaals, Michael Barclay de Tolly, prins Pyotr Bagration en Michail Koetoezov. Na de ondergang van Napoleons grote leger nam Alexander deel aan de Zesde Coalitieoorlog en trok met de Russische troepen Parijs binnen. Op het Congres van Wenen van 1814-1815, waarin de nieuwe orde in Europa werd gevestigd, ervoer Alexander dat Frankrijk erin slaagde hem eigenlijk buiten die orde te werken met behulp van alle andere westelijke geallieerden. En dat terwijl Frankrijk toch de vijand was geweest van die geallieerden.
En ook al nam Alexander liberale standpunten in, waardoor hij regelmatig in conflict kwam met Metternich. De grote kranten in Het Westen slaagden erin Rusland als een monster af te schilderen. Een barbaarse natie. Onberekenbaar. Onbetrouwbaar. Reactionair. Alexander kon doen wat hij wilde. Dat beeld bleef bovendrijven. Rusland moest maar een eigen orde scheppen. Dat deed het. In rancuneuze isolatie. De hele negentiende eeuw. Mede door de invloed van barones Barbara Juliana von Krüdener vormde Alexander in 1815 de Heilige Alliantie, een bolwerk van conservatisme in Europa. Zeven november 1815 werd Alexander in Warschau verwelkomd als de nieuwe koning van Polen. Na 1815 werkte hij samen met Metternich.
Maar toch kreeg Alexander geen poot aan de grond bij Het Westen. Omdat Rusland een concurrentiepotentieel bezat, waarmee het de andere transoceanische staten kon verslaan. Zeker toen het een behoorlijke oorlogsvloot ontwikkelde. Er kwam dus een brandmuur om Rusland. Gebouwd door de Europese pers. Die in dit opzicht verrassend eensgezind was. Dat bleek in de Krimoorlog van 1853. Rusland wilde toen een transoceanische route forceren via de Bosporus. Het Westen stond het niet toe. Die antinomie is sedertdien gebleven. Overeind gehouden door de pers, die overigens inderdaad met recht heel wat misstanden in Rusland kon aankaarten. Maar die waren er óók in de westerse staten zelf.
Ook al stelde Rusland meermalen algemene ontwapening voor en trachtte het hervormingen binnenslands naar westerse maatstaven door te voeren, waaronder de afschaffing van het lijfeigenschap dat Het Westen zo zeer misprees. Waarbij men zich mag afvragen of de erbarmelijke arbeidsomstandigheden en de rechtspositie van de westerse industriële arbeiders niet neerkwamen op zulk een lijfeigenschap. Nicolaas II stelde een vredesconferentie voor in 1899 te Den Haag. Algehele ontwapening en codificatie van het recht om oorlog te beginnen en te voeren. Maar Nicolaas werd met sarcasme afgeserveerd. Toch bleef Rusland hunkeren naar aansluiting met Het Westen.
Maar het werd afgewezen, ook al was het tijdens de Eerste Wereldoorlog trouwhartig westelijk geallieerde geweest. Het werd niet toegelaten tot de wapenstilstandsonderhandelingen in 1918 en tot de Vredesregelingen van 1920. Van de Volkenbond mocht het eigenlijk geen lid worden. In 1934 mocht het ineens toch wel omdat Hitler-Duitsland zo gevaarlijk was geworden. Maar Het Kremlin zag wel meteen in dat dat gebeurde opdat Frankrijk Rusland kon bezigen als strategische reserve ten behoeve van het Franse Veldleger tegen dat Duitsland. En niet omdat Parijs Rusland wilde beschouwen als acceptabel lid van enige Europese Orde, hoe die ook mocht wezen.
Rusland mocht niet aanschuiven bij de statenopdelingen die in München-1938 waren geagendeerd, hoezeer deze ook direct de Russische westgrenzen aanbelangden. Het ervoer dat Frankrijk en Groot-Brittannië een militaire alliantie in 1939 voorsloegen die deze twee staten zelf niet serieus namen – hun gezanten hadden zelfs geen behoorlijk mandaat — het nam waar dat het in de Verenigde Naties werd weggezet als aanjager van een onbegrijpelijke geopolitieke verschuiving die later ingeboekt werd als Koude Oorlog.
En allemaal op de aannames die ten grondslag lagen aan het beruchte lange telegram van George Kennan, waarop ik al vaker inging. Het bericht dat basis was voor de zienswijzen van de westelijke regeringsleiders en de redacteuren en moderatoren van de westerse media. https://gerardstrijards.nl/g-b-j-hiltermann-iv/ Alles beslissend, maar zonder enige toereikende bewijsvoering. Omdat Russen nu eenmaal nooit te vertrouwen waren en hielden van bloedbaden. https://gerardstrijards.nl/?s=George+Tennan+USA
Omdat volgens Het Westen Russen nu eenmaal vonden dat niets te veel was voor het mensengeluk ook al gaan duizend maal duizend zielen stuk. Omdat de Russen niet gelukkig waren. En hadden besloten dat anderen het dus ook niet mochten zijn. Dat bleef dogma. Tot op heden. https://gerardstrijards.nl/g-b-j-hiltermann-v/