De officiële verslaglegging van de eindeloze en vaak ordeloze Ad Hoc-commissievergaderingen van de ambtenaren, die tot opdracht hadden te komen met een concept-Statuut voor een International Criminal Court (hierna ook: ICC) doen het niet vermoeden, maar na 1997 wies bij de niet-Angelsaksisich georiënteerde staten het verzet tegen de grondcontouren van dat Permanente Strafhof in wording allengs. Het zou, zeiden de Aziatische staten steeds vaker in de wandelgangen maar vooral binnen hun eigen expertiseconventen, natuurlijk toch weer een Angelsaksisch Hof worden aangestuurd door Washington, waarbij alles wat USA-militairen deden onder het mom van vredeshersteloperaties gelast door de veiligheidsraad van de Verenigde Naties strafrechtelijk buiten de aansprakelijkheidskring zou blijven die dat Hof over de wereld zou moeten leggen. En dat zou dan ook gelden voor de militairen die onder de auspiciën van de USA daaraan zouden deelnemen. Ongeacht hun nationaliteit en encadrering van hun gelederen. Zie over de Angelsakische oriëntatie van ICC: https://gerardstrijards.nl/plea-bargaining/
De Parijse ondertekening van de Akkoorden van Dayton
Die zouden natuurlijk steeds weer immuniteiten, exterritorialiteiten, priviliges en exempties kunnen inroepen juist in de gevallen dat er alle aanleiding was voor verdenking dat er vergrijpen zouden zijn of worden begaan tegen de fundamentele humanitaire menselijkheidsnormen in enig gewapend conflict. En men moet toegeven dat de jurisprudentie die inmiddels was geveld door de diverse ad hoc-tribunalen die konden gelden, tijdelijk natuurlijk, als voorlopers van dat ICC daar aanleiding toe gaf. Reeds omdat de jurisdictiekring die deze tribunalen was opgedragen door of namens de VN naar tijd, plaats, aard van de handelingen en herkomstigheid van de beschuldigden liet zien dat iedere connectie met specifiek Westerse militaire ingrepen, operaties en bezettingen afwezig was. Verder bleek overduidelijk dat de Aanklagers hun vervolgingsbeleid afstemden met het Angelsaksisch Blok, meestal Washington. Sommigen van die Aanklagers gaven het toe. Alleen Goldstone, de eerste Aanklager van het Joegoslavië-tribunaal in Den Haag, kon niet beticht worden van die afstemming. Maar iemand als Carla del Ponte gaf het ronduit toe. In de opstartfase van de vervolging van Miloševiç was ze verbijsterend openhartig. https://gerardstrijards.nl/habeas-corpus-en-milosevic/
Die gaf aan, dat was trouwens ook feitelijk realistisch, dat als ze bij haar arrestaties niet zou kunnen terugvallen in enige vorm op Washington, middellijk of onmiddellijk, ze iedere vervolging namens dat tribunaal beter geheel kon staken. Bedenk verder dat het R’Wandatribunaal dat ook in deze tijd rechtsmachtvaardig werd, jurisdictie opgedragen kreeg over misdrijven tegen het internationale humanitaire recht beperkt naar tijd en plaats over gebieden in Centraal Afrika die op dat moment weinig belangstelling genoten bij het Angelsaksisch Hof. En dat het Lockerbie-tribunaal in kamp van Zeist was opgericht op last van Washington was al uit de oprichtingsresolutie af te leiden die de veiligheidsraad daartoe sloeg en waarvan de redactie zo was, dat alleen bepaalde verdachten van libische herkomst als beschuldigden konden worden ingedaagd, terwijl het initiële bewijsmateriaal daartoe en daarbij de vingerafdrukken van de CIA overduidelijk prijkten. Die dienst wond daar ook geen doekjes om. Bij het Sierra Leone-Tribunaal ook wel Taylor-tribunaal genoemd was dat eveneens overduidelijk en bij het Hariri-tribunaal lag dat eigenlijk alles bij elkaar genomen niet anders.Zie over de gevolgen van deze oriëntatie: https://gerardstrijards.nl/contemptmisdrijven/ Als het ICC zou gaan opereren volgens deze triggermechanismen — het juridisch instrumentarium waarmee de ruimtelijke en personele rechtsmacht van het ICC geactiveerd kon worden op interstatelijk niveau — dan was het de niet-gebonden staten buiten het Angelsaksisch en Noordatlantisch blok wel duidelijk hoe de paarden zouden gaan draven.
En dat deze staten beter geen geld zouden kunnen zetten op dit nieuwe juridische Ascort bij de daar gestationeerde bookers. Dat zagen zelfs de neutrale Scandinavische staten in, die destijds nog steeds zo hun bedenkingen hadden over de defensieve, immer vredelievende, neigingen van de NAVO. Van die verdragsorganisatie bleef Zweden dan ook beslist verre: deze Zweedse sociaal-democraten konden nog haarscherp formuleren waarom. Maar Denemarken begon toch ook wel wat bedenkelijk te kijken. Het tekende zich daarom wel af, dat dit ICC beslist geen principaal orgaan ging worden van de VN. Het zou een volkomen autonome vervolgings-organisatie worden met een dimensie van een jurisdictioneel clearinghouse. Daarmee bedoelde men dat het ICC voordat het rechtsingang zou verlenen éérst eens moest kijken of de strafklacht niet afgehandeld zou moeten worden door een staat die daartoe effectieve rechtsmacht ter beschikking had die effectief zou kunnen resulteren in een voor tenuitvoerlegging vatbaar eindgewijsde. En dat men daarmee ook een veroordeling bedoelde, leidend tot een ingrijpende straf en andere sanctiemodaliteiten, dat werd wel niet overduidelijk steeds gezegd maar dat was toch wel de onuitgesproken vooronderstelling. En eveneens dat er niet bij verstek geprocedeerd zou mogen worden en natuurlijk niet veroordeeld. Dat had het Neurenbergtribunaal nu juist wel mogen doen. Dat wekte weer verwondering. Die oploste wanneer erop gewezen werd dat de USA natuurlijk nooit USA-militairen en miliciens zou uitleveren of overleveren aan ICC, hoe dan ook. Daarover liet het Statedepartment steeds duidelijker géén misverstand bestaan. Zie verder te dezen: https://gerardstrijards.nl/rechtsmachtkring-van-het-permanente-strafhof/