De aangevers winden er geen doekjes om dat ze zowel natuurlijke personen – fysieke individuen – en rechtspersonen willen laten terecht staan. Yeadon hamert op de stafrechtelijke aansprakelijkheden van de regeringsleider van het Verenigd Koninkrijk – Boris Johnson nog altijd – en zijn kabinetsleden en departementale topambtenaren. Hij noemt in één adem Bill en Melinda Gates, als leidinggevers van grote farmacologische werkmaatschappijen met de status van vennootschappen die een eigen onherleidbare aansprakelijkheid bezitten, lós van hun directeuren, leiders, managers, programmeurs en toezichthouders.
De beklaagdenbank van Neurenberg vol met Duitse regeringsleiders, ministers, militaire bevelhebbers en beambten
Maar ook de Wereld Gezondheidsorganisatie (WHO), June Raine, de directeur van de werkmaatschappij van het Agentschap voor Medicijnen en Gezondheidsbevorderende Middelen (MHRA), Radiv Shah, de voorzitter van de Rockefeller Foundation, een stichting dus, Peter Daszak, die leiding geeft aan het Verbond voor Ecologische Integriteit (de EcoHealth Alliance) en nog veel anderen. Deze entiteiten – rechtspersoonlijkheden onder internationaal privaatrecht – hebben onderling nogal verschillende status. Sommige zijn zuiver privaatrechtelijk, andere publiekrechtelijk, en sommige hebben een semi-publiekrechtelijke en in ieder geval hybride status onder het huidige volkerenrecht.
Yeadon verwijt ze allemaal deelneming aan het uitrollen van gedwongen COVID-vaccinatieprogramma’s. Gericht tegen de nationale bevolkingen van de Charterpartijen bij de Verenigde Naties. Ze zijn aldus, zegt Yeadon, strafrechtelijk aansprakelijk voor talloze schendingen van “The Nuremburg Code”. Waaronder schendingen van het internationale humanitaire recht, agressie en, uiteraard, genocide. Specificeren doet Yeadon dat verder niet. Hij stipuleert dat de vaccins waarop zijn aangifte betrekking heeft al massale letale gevolgen hebben gehad binnen het Verenigd Koninkrijk. Hij somt bepaalde gevallen op. Enuntiatief, dus als voorbeelden.
Er zijn er, verzekert hij, méér. Aldus de aangiftes, namens zijn pressiegroep ingediend op 6 december 2021 bij de Aanklager van het Permanente Strafhof. Deze aangiftes zijn gebaseerd op voorlopige hypotheses, dat ontveinst Yeadon zich niet. Hij komt met waarschijnlijkheidsberekeningen aan over middellange termijn betreffende de effecten van bepaalde toxicaten, de verplichte gelaatsmaskers, de gebezigde tussentijdse testmiddelen, de quaraintaines, de lock-downs en de vrijheidsbeperkende maatregelen die overheden al oplegden onder strafbedreiging. De Aanklager moet dat allemaal maar uitzoeken. Daar is hij voor.
Het gebouw van het tribunaal te Neurenberg
Het Permanente Strafhof heeft echter géén jurisdictie, strafmacht, ten laste van rechtspersonen in het algemeen. En al helemaal niet ten laste van staten. Je vraagt je af of Yeadon daarover goed heeft nagedacht. De aangifte is ook uiteindelijk opmerkelijk vaag naar tijd, plaats en opstellingen die de pressiegroep de genoemde individuen aanwrijft. Ze komt stellig niet neer op een tenlastelegging die de toets van een rechtsingangkamer zou kunnen doorstaan. Nu kan deze eis ook niet zonder meer gesteld worden.
Een aangifte mag betrekking hebben op een algemene toestand, die onder de aandacht van het Strafhof gebracht moet worden. Bij de opstarting van de strafmacht van het Neurenbergtribunaal gebeurde dat ook. En het is die jurisprudentie van dat tribunaal waarbij Yeadon zo graag wil aansluiten. Bovendien kon dat tribunaal wel degelijk organisaties strafrechtelijk aansprakelijk stellen. Het deed dat ook bij, bijvoorbeeld, de Waffen-SS, een privaat weerkorps van Hitler persoonlijk. De immuniteit van staatshoofden, regeringsleiders en militaire generalissimo’s deed geen opgeld bij dat tribunaal. Dus in zoverre zit Yeadon niet verkeerd. Maar staten kon het tribunaal niet aanwijzen als misdadige organisaties.
Dat wilden de geallieerden die dat tribunaal oprichtten beslist niet. De reden was eigenlijk dat Woodrow Wilson, de bevlogen president van de USA die keizerlijk Duitsland de oorlog verklaarde in 1917, dat aanvankelijk wél wilde. Hij vond die staat eigenlijk misdadig. Het Duitse volk niet. Maar zijn die uiteindelijk wel uit elkaar te houden als je echt gaat juridiseren? Wat resteerde is de amechtige beginselverklaring in artikel 231 van het Vredesverdrag van Versailles-1919. Daarin wordt verklaard dat Duitsland de schuld draagt aan het ontstaan van de Eerste Wereldoorlog. Duitsland aanvaardde die schuld bij ratificatie. En probeerde meteen zich eronder uit te wurmen. De ellende die daaruit voortvloeide voor alle partijen bij die Vrede weerhield de geallieerden in 1945 om deze aansprakelijkheidsconstructie opnieuw te beproeven. Soms betaalt de mensheid leergeld.