Als je nu maar lang genoeg meeloopt in de ambtelijke rijks hiërarchie van de departementen, weet je wel dat een “affaire” of een “crisis” een belangrijke versnellingsfactor voor de bevorderingen kan zijn, als je een bepaald spel maar volledig overgegeven meespeelt. Het gaat er allereerst om, dat je betrokken bent bij een kleine club die de diverse aspecten van deze affaire of crisis definieert mét de bijbehorende mogelijke bestuurlijke oplossingen op korte, middel- en langere termijn voor het veld. En dus ook de ingewikkelde complicaties die dan bestreden kunnen worden. Die som je in den brede op.
Daarbij schuw je technische termen beslist niet, terwijl je ze niet uitlegt – vermoedelijk omdat dat nieuwe moeilijkheden activeert omdat collegae van andere departementen andere definities hanteren. Het probleemveld wordt aldus dagelijks groter. Deze beleidsnotities strooi je ruim uit over de uitvoeringsorganisaties met verzoek om onmiddellijk commentaar. Die komen natuurlijk, omdat ze alleen naar hun dagelijkse praktijk kijken binnen hun segment, met verschillende onderling onverenigbare beschouwingen. En met de congruente aanbeveling om er onmiddellijk drastisch iets aan te doen.
Dit brengt je nu allemaal klakkeloos opgesomd in de resumptielijn. Dat is de administratieve papieren of digitale weg waarmee de “bewindspersoon” die verantwoordelijk is geïnformeerd wordt zonder dat je de zaak tracht te reduceren tot de kern. Die lijn kent minstens zeven of acht tussenparafen van directeurs. Want het is ernstig allemaal. Het zal desastreus uitpakken. Je formuleert een oplossende benadering. Denk erom dat je daarbij andere visies niet uitsluit, maar ze wel alvast ridiculiseert en impliceert dat degene die aantoont dat “er eigenlijk niets aan de hand is” verwijtbaar er “niets van begrijpt”.
Dat licht je summier toe en je oppert dat de enige methode om de bewindspersoon “uit de wind te houden” is dat hij een interdepartementale taskforce samenstelt. Je suggereert dat in de rubriek “gevraagde beslissing”. Het antwoord is natuurlijk dat deze force er snelstens moet komen, in de rode inkt die alleen de politiek verantwoordelijke gezagsdrager toekomt te bezigen. Daarnaast komt de groene krabbel van de secretaris-generaal waarin hij opmerkt dat snel gehandeld moet worden en dat de zaak zijn bijzondere aandacht heeft. Je belt nu rond en stelt een lijst samen van bevriende ambtenaren uit de vakdepartementen die óók hoger op willen, en suggereert een directeur-generaal die bekend staat als betrekkelijk lui, langzaam en wars van moeilijkheden als voorzitter van deze force omdat zijn synergetische managementscapaciteiten breed bekend zijn.
Je stelt daarbij in het vooruitzicht dat deze persoon de kwestie budgettair neutraal zal kunnen oplossen – daar staat hij, stel je in blanco – om bekend terwijl hij unieke ervaringen heeft met telecommunicatienetwerken binnen het secundaire rechtshulpverkeer – het gaat natuurlijk, het is maar een voorbeeld, om de Securitel-affaire waarover de ochtendbladen steeds sensationeler berichten. Van die task force word jij ambtelijk leidend secretaris, omdat je de kwesties neutraal benadert en niet tracht te demarreren. Het zal lastig zijn. Maar je houdt van moeilijkheden: ze zijn uitdagingen. Je bedoelde: “moeilijkheden bij een ander”.
Onderwijl pomp je de affaire nog wat verder op. Alle rechtshulpverkeer, zelfs het jurisdictionele en het grote primaire ligt in De Gemeenschap op zijn gat. Verzoeken worden niet ingewilligd en zelfs rogatoire commissies niet uitgevoerd. Dat leg je niet uit. Het nota-verkeer tussen jou en de bewindspersoon leidt tot dagelijkse ministeriële stafconferenties, waarbij in ieder geval jouw minister steeds hulpzoekend naar jou kijkt. Je krijgt zelfs thee in een porseleinen kopje, ja, dat met de gouden randjes.
Je handelt snelstens bestens, de minister-president liet in dit verband naar je informeren, maar het duurt erg lang, minstens een kabinetsperiode, totdat blijkt dat er eigenlijk niets aan de hand was. Inmiddels ben jij voorgedragen als plaatsvervangend directeur-generaal binnen het directoraat Europese Rechtshandhaving. Je neemt voorlopig het meubilair over van de staatsecretaris die helaas is moeten aftreden.