Ontstellend druk was het in het stadscentrum tussen Sinterklaas en Kerstmis. Je kon over de hoofden lopen. Terstond na Sinterklaas stonden overal kerstbomen, hingen overal glitterlichtjes en werd Glühwein kokensheet gesleten. Er werd gekocht alsof het de allerlaatste gelegenheid was om zich van luxe snuisterijen te voorzien. Maar daartussen klonk óók steevast het donkere gedreun van de zoveelste demonstratie ten behoeve van de Palestijnen, waarbij een stem dreigende woorden sprak in een megafoon, stijgend van sombere gutturalen naar heftige gescandeerde exclamaties. In een taal die ik niet kon thuisbrengen, maar Zeeuws of Fries was het in ieder geval niet.
Primair verweesd stond er het iele mannetje van het Leger des Heils naast zijn kookpot, afgehangen in een driepoot, opdat daarin heilzame aalmoezen zouden worden geworpen door de winkelende meute voor de erwtensoep ten behoeve van de junks, de daklozen en de armlastigen die hun Bijstandsuitkering omgezet hadden in spiritualiën. En iedereen stond met bewegende kaken te kanen, te kanen, te kanen. Wafels, appelflappen, oliebollen, frieten, broodjes berelul. Ons werd een Heiland geboren. En dat kon je horen, zien en ruiken. Zoals dat hoort.
Bing Crosby was er niet bij, zelfs niet binnen in de HEMA, waar ook nog steeds de uiterst billijke rookworsten met karrevrachten werden gevreten. Met veel mosterd. Maar Boeddha wel, Vishnoe, en Donar de Dondergod. Als dat niet multiculti is, dan weet ik het niet meer. Marcel van Dam had eer van zijn werk. En Satan ook. Een samenwerkingsverband dat wellicht in een meerderheidskabinet eindelijke triomfen zal vieren. Een feest voor de democratie. Naar de luimen van de kiezer.