J.P.A.Coopmans

Voor Wims standpunt had ik natuurlijk respect. Ik wist dat hij steil in de leer was. En dat hij eigenlijk niet echt graag in Tilburg verscheen. Hij vond de katholieken maar een vreemd volkje. Brabants verstond hij niet best. Hij vond dat er veel gevloekt werd, zelfs bij het bestellen van koffie, koeken of croquetten in de kantine. Bij examens die nog mondeling afgenomen werden had hij mij wel nodig als vertaler, vooral als de examinandus uit Limboland afkomstig was. Voor de faculteitsraad had hij weinig waardering. Daarin scheen bepaald te worden of Nixon eigenlijk nog wel langer president kon blijven van de Verenigde Staten van Noord-Amerika. Want daarover werden moties voorgesteld door Rood Front. En POLEK vroeg om solidariteit bij de massale bombardementen door Washington op Noordelijk Vietnam,  met de Vietcongstrijders. Er werd gewerkt met napalm, en daar waren de studentenfracties mordicus op tegen.

Verder werden er boycotts gevraagd ten laste van voedselsubstanties die in de Mensa werden verstrekt via de pas ingerichte gaarkeuken. Deze consumptiegoederen waren verworven door neokolonialen in Zuidelijk Amerika in dienst van het Amerikaans imperialisme. De chili con carne op vrijdagmiddag kon waarachtig de toets der politieke kritiek niet doorstaan omdat de bonen, uien en paprika’s waren geteeld op hacienda’s van monopoliekapitalisten. Dat gold voor koffie uit Zuid Afrika al zondermeer: wie die dronk zonder sputteren was ervóór dat Nelson Mandela cellulair bleef vertoeven op het Robbeneiland, waar deze verzetsheld het lang niet makkelijk had. Er moest nu een daad tegen de Apartheid worden gesteld, waarbij, overigens ook sympathie moest worden betuigd ten behoeve van de kapers van het luxe cruiseschip de “Achille Lauro”.

Het gold hier het omgevouwde motorschip “De Willem Ruys” dat eerder door de imperialisten van de Rotterdamsche Lloyd was gebruikt voor de troepentransporten van Nederlandse soldaten naar de Indonesische Archipel te behoeve van misdadige industriëlen zoals Philips, Billitonmaatschappij en de Shell. Die hadden deze soldaten ingezet om de inlandse bevolking zwaar te tuchtigen tijdens haar zo terechte onafhankelijkheidsstrijd. Het vaartuig was door deze knechten van het westers kapitaal nu ingezet als superdeluxe cruiseschip ten behoeve van opulente westerlingen die de passage bezigden ter vermaak en ontspanning in de Middellandse Zee. Terecht hadden de strijders voor de Bevrijding van Palestina het gekaapt. En deze vetgemeste passagiers gegijzeld, zoals dat hoorde met het oog op de komende onherroepelijke klassenstrijd. Het gold uiteraard vooral Joodse Amerikanen die hun privileges ten laste van de onderklassen aan boord van dit schip mateloos konden botvieren zoals al eerder was vastgesteld door meerdere sociaal-radikalen.

Deze aksies dienden te worden toegejuicht. De verdrukte arbeiders vergden dat van de studie-vrijgestelden  die zich van de structuren bewust waren, zo had de meest welbespraakte wetenschappelijk medewerker van de vakgroep Romeins Recht en Rechtsgeschiedenis grondig uiteengezet ter inleiding van een petitie namens de klassenbewuste rechtenstudenten. Deze medewerker was al jaren lid van deze faculteitsraad en was altijd en overal solidair met de studenten, vooral met die, herkomstig uit de middenklassen die nog niet politiek geschoold waren. Omdat ze opzettelijk politiek onmondig werden gehouden door het klootjesvolk. En het regentendom. Hij had dan ook een grote saxofoonachtige pijp in het revolutionaire hoofd, een enorme vliegeniersbril met gecoate glazen die niet ontspiegeld waren, lang sluik donker haar en een gonzende domklokstem waarmee hij de raad doorgaans lens vergaderde. Zijn gelaatstrekken vertoonden een permanente staat van verongelijktheid en zuurheid. Hij was met alles solidiair dat tegen de structuren inging. Hij had dus veel aan dat hoofd.

Hij sprak in zulks een raadsvergadering vervoerd en lang,  zodat de motie op den duur aanvaard werd in de zich verdichtende smook van rookgerei waaraan die pijp het leeuwendeel bijdroeg. Omdat niemand meer wist waar het ook al weer over ging. En iedereen in ademnood kwam. Want op de achtste verdieping was de ventilatie niet best. Professor J.P.A.Coopmans was voorzitter van de vakgroep rechtsgeschiedenis en op zekere donderdag  op zoek naar Wim. Of hij bereid was deze studentenleider en revoltemaker over te nemen binnen zijn vakgroep, want er moest duchtig bezuinigd worden. Wim zat echter in Nijkerk. Aan het harmonium, giste ik, gelet op het feit dat het al na vieren was in de namiddag. Maar ik zou het verzoek doorgeven. Wim was erg zuinig en vond dat er met overheidsgelden werd gesmeten. Vooral in Tilburg. Vooral door deze faculteitsraad. En vooral door deze contestant.