Zo paarde opa-Strijards de oplichtingen van steuntrekkers ten laste van het crisiscomité moeiteloos met zijn status van hoofdcollectant van de parochie van de Heilige Familie. Hij kreeg van dat comité rollen afgekeurd bovenleer. Voor gratis reparatie van de trappers van de katholieke werklozen in de crisisjaren. Maar opa bezigde dat voor de reparatie van het schoesel van de betere burgerij. En vroeg het volle pond. Dat sloot naadloos op elkaar aan, zonder morele kortsluiting, als maar niemand het in de gaten kreeg. Opa had daarvoor zijn best gedaan.
Jaloerse concurrenten in het schoenlapperijwezen hadden hem evenwel verraden. Daarom was die veroordeling door de Economische Politierechter aan de Noordsingel een godslaaiend schandaal geweest. Want opa was én in “De Havenloods” en in “De Maasbode” met initialen vermeld. Zulks onder aanmerking dat de verdachte ook nog eens die functie van hoofdcollectant in die deftige kerk bekleedde. Zo bracht de pers een eerzaam burger nodeloos in opspraak. Zo zag ome Nico de stand van zaken ook.
De wereld ging aan wanorde ten onder en gelukkig had hij zijn schilderijen nog voor een jodenfooi kunnen wegdrukken bij de componist van het fraaie lied “Kleine Kokette Katinka (kijk nog eens eventjes om)” want die man had geen verstand gehad van de zeventiende eeuwse schilderkunst. Dat was een uitgelezen kans geweest. Hij had de betrokkene een fraaie reproductie van een Rembrandt teruggegeven en er had geen haan naar gekraaid. Ome Nico placht daarna het lied “Kleine Kokette Katinka” aan te heffen en zong het, begeleid van de juiste gezichtstrekkingen, knipogen, huppelpasjes en gelaatsmimiek geheel voor mij uit, dat herinner ik mij nog van mijn jongste jaren. Hij zou het deze keer óók doen, alleen liet hij de kuitenflikker erbij na, want hij was nu een man op jaren en een mens moet zijn maat weten.
Dat laatste kon ik slechts beamen. Mijn vader had óók dergelijke rituele passages ter adstructie van zijn meest voorbeeldeloze oplichterspraktijken, maar hij boerde erbij zoals de Rotterdamse clown Toby Riks dat placht te doen bij zijn schlagers. Hij kon ook als professioneel petomaan bij “Sara je rok zakt af!” de juiste broekscheurende oefeningen als basso-continuo motief doen horen en ook in dit opzicht duchtte ik de kundigheden van Nico zeer. Het kwam er deze keer niet van. Maar artistiek is mijn familie zonder de geringste twijfel — naast de beschreven theologische onderlegdheid — en daarom is het dus begrijpelijk dat mijn broer Frans zulk een groot kunstartiest is kunnen worden. Hij heeft het van geen vreemde.