Destijds waren de sociaal-democraten dominant aanwezig in de vreemdelingenportefeuille. Ze stichtten op ieder departement een bureau minderheden dat de uitrol van het opvangtraject nauwlettend in de gaten hield. De samenleving was maakbaar en de multiculturele samenleving een intrinsieke verrijking. Ook al was destijds steeds duidelijker, voor wie de ogen open hield, dat de exogene cultures humuslagen legden voor parallelle samenlevingen die de westerse maatschappij in genen dele wilden aanvaarden, integendeel.
Senator Hendrik Heijne Makkreel
Zij verwierpen de neoliberale representatieve democratie als voor hen wezensvreemd en werden daarvoor duchtig van overheidswege gesubsidieerd, ongeacht de soort samenleving die een bepaalde exogene volksstam wenste te vestigen conform eigen onvermengde ideologie, religie en levensbeschouwelijke axiomata. Zo bleek wel bij de illegalen uit De Balkan dat zij volkomen maling hadden aan het Nederlandse rechtsstelsel in het publieke domein en dat voor hen oeverloze vendetta, weerwraak wegens tribale eerschennis, illegaal wapenbezit en eigenrichting naar onherleidbare cultuurregels vanzelfsprekend waren en bleven.
Het politieel en justitieel apparaat trad er niet of nauwelijks tegen op en als het al gebeurde, dan zo stroperig en voorzichtig dat niet anders kon of de georganiseerde criminaliteit zou oeverloos gaan gedijen. Bij deze influx van Albaniërs, Slovenen, Kroaten, Bulgaren, Slavonen en Kosovaren, allen met de eigen Hetmans, Mbrets en of Caponi di capa’s begon de ontsporing naar de osmose tussen onder- en bovenwereld, spoedig gevolgd door de tribes van Noord-Afrikaanse oorsprong. Maar etnische differentiatie in de eerste opsporingsfasen was uitgesloten voor alle handhavingsdiensten. Dat was onrechtmatig en bleek dat zulks was geschied, dan leidde dat tot absolute bewijsuitsluiting die menige vervolging voortijdig deden stranden. Daarbij troffen dan ook nog eens samen de talloze bijzondere opsporingsmethodes die bij wetsduiding verboden werden of alleen gehanteerd mochten worden na zovele rechterlijke toetsingen dat men ze maar beter geheel kon achterwege laten.
Zulks weer, maar min of meer gelijktijdig, tengevolge van de beweerde faillures van het Interregionale Opsporingsteam dat vanuit Haarlem placht te opereren ter bestrijding van de intense drugstransit in zuivere onversneden Columbiaanse cocaïne. In de richting van de voormalige oostbloklanden. Waar verdere afzet naar het Midden- en Verre Oosten geborgd was. De maakbaarheidspolitici wilden er geen rekening mee houden en het discriminatieverbod, zoals verwoord in artikel 1 van de Grondwet, begon de dogmatische omvang te krijgen van Maria’s lichamelijke tenhemelopneming.
Dat gold ook voor de rechterlijke macht die, ik gaf het al aan, onvertogen dwars lag bij de reductie van het vreemdelingenprocesrecht. Ze gaf ook ronduit toe dat ze direct afstemde met deze politici en de eerste tranche van de vreemdelingwetherzieningen in triplo kwam alsnog, na vehemente conflicten met een uiterst roerige Tweede Kamer, in direct gevaar door de rabiaat opposante senator Hendrik Heijne Makkreel (VVD) die zijn troepen in deze chambre de réflection falanxmatig aanvoerde, niet verzwijgend dat hij, lid van de rechterlijke macht, hoofdrechter te Haarlem, hier optrad namens de zittende magistratuur. Deze wetswijziging oordeelde hij een directe aanslag op de rechtsstaat die Nederland volgens hem op dat moment nog was en hij eiste dan ook allerlei toezeggingen over periodieke evaluaties van de wetgevingsparagrafen en hun praktische toepassing. Daarzonder – en hij sprak onwedersproken namens de Eerste Kamer – ging deze wetswijziging niet door.
De senaat speelde overduidelijk Tweede Kamertje, van kritische belegen heroverweging was geen sprake, Hirsch Ballin zat geducht in het nauw. Kosto had zich gewacht ook achter de regeringstafel te zetten, een feit dat aller aandacht trok in die donkere nacht vlak voor kerstmis 1992. Ik trok met huiverende hand aan de koperen beugel van de schel van de voordeur van het Kabinet der Koningin op de Korte Vijverberg in het nevelige ochtenduur waarin het overal al lichter is dan waar men zich persoonlijk bevindt, waar de schaduwen der duisternis u plegen te overweldigen en de nacht zwarter is en donkerder dan alle nachten, aldus Plinius de Jongere in zijn onnavolgbaar verslag over de eruptie van de Vesuvius in 79 na Christus waarbij Pompeï door assen werd bedolven (Epistulae VI.16).
Want ik wist dat er nog geen bijpassende Vreemdelingencirculaire gereed was. Laat staan dat die tijdig gepubliceerd zou kunnen worden op regelmatige wijze. Omdat de drukkerij en uitgeverij ook niet op de hoogte was van dze wetsvoordracht, die uiteindelijk voor de poorten van de hel werd weggesleurd en nog in het oude jaar in het Staatsblad kwam. De circulaire waarin regelmatig springende pijnpunten werden opgelost of toegelicht, met instructies aan de uitvoeringsdiensten hoe te handelen, moest nog integraal geredigeerd worden. Dat werd alsnog gedaan tussen kerstmis en oudjaar op een totaal uitgestorven departement van justitie.