Het is alsof een van de deelnemers aan een bamzaaiwedstrijd tussen spelers die elkaar al sedert jaar en dag rondom dit kaartspel frequenteren tersluiks, onverhoeds en uiterst arglistig de voor hem geldende spelregels verandert, omdat hij daarvoor aanzienlijke voordelen meent te scoren voor zichzelf – hetgeen van zelfsprekend altijd bij valsspelen het geval is – maar ook voor een aantal makkers bij dat spel met wie hij eerdere combinaties vormde. Hij kan desgevraagd ook best verklaren waarom hij deze regels als niet-bindend beschouwt en waarom de regels die hij meent te mogen hanteren inzichtelijker zijn en het winsucces beter verspreidt onder de participanten.
Maar dat doet hij niet, ook al neemt hij zich voor, mocht zijn voordeel deswege onevenredig worden, later alsnog te doen. Als zulks na meerdere rondes bij toeval blijkt, deze valsheden, geeft hij de ultieme rechtvaardiging. Maar zijn concurrenten voelen zich toch belazerd, al kan hij aantonen hoezeer zij inmiddels erdoor bevoordeeld zijn, hoe rechtvaardig, hoe verstandig en zorgvuldig zijn toegang ook geweest moge zijn. Zo is het ook geweest met de activistische rechter, die in het begin wel degelijk terughoudend was als hij de grondwettelijke regels over de machtenspreiding schond.
Maar hij had de optimistische tijdgeest mee, het vooruitgangsdenken dat altijd conjunctuur gerelateerd is, de mode over de zichzelf ultiem bestemmende mens – een mystificatie van heb ik jou daar – en de zekerheid dat meer activisme zal leiden tot een maatschappelijke vrede die tot het einde der dagen standhoudt. Deze merkwaardige winden die woeien waarheen zij wilden bolden de zeiltjes van de activistische rechter, die eerstdaags ook wel zal bepalen of Nederland, gelet op andere humanitair verdragsverplichtingen, nog wel lid kan blijven van de NAVO en onder welke nader bijkomende voorwaarden.
En ook, wat dat dan van de rijksoverheid vergt. Omdat de progressivisten inmiddels hun opmars door de instituties van rijk en overheidsorganen met glans hebben voltooid en behaaglijk genesteld zitten in de hoge colleges van staat zullen zij hun sturing tot in lengten van dagen kunnen uitoefenen. Dus ieder kabinet dat hen niet bevalt effectief doch ontraceerbaar massaal tegenwerken. Dat maakt deze kabinetsformatie tot een lachertje. Ook dat. Maar er is méér. De kaarten blijven geschud en rondgedeeld. Maar vertrouwen doen de oude maten elkaar niet meer. Het toernooi worde afgelast. En daarom is het te doen.