Door de zaken zó te regisseren, dat het op het eerste gezicht allemaal volkomen improvisatie lijkt — zo doceert Harrie – heeft Rutte voor zichzelf als het ware bij een Elfstedentocht een volkomen veilige baan geveegd waarbij geen concurrent nog vóór hem uit kan verschijnen op het vlakke ijs waar de winden al stuiven. Rutte liet de verkiezingen fixeren op 22 november aanstaande, een behoorlijke tijd later dus. In die tussentijd kunnen de andere partijen flink met elkaar plukharen, hun onderlinge coryfeeën duchtig beschadigend want in zulk een lange herfstperiode gebeuren er allerlei voorzienbare ongevallen. Die veldslag in de Ukraïne bijvoorbeeld, als die plotseling vóórdat de herfstregens gaan losbarsten, zich toch even in een bewegingsoorlog gaat ontwikkelen door tankslagen.
Beide partijen moeten nu een dezer aankomende maanden – augustus, september, begin oktober – echt uit de loopgraven om de beste strategische afwachtingsopstellingen voor de winter in te kunnen nemen. Verder is waarschijnlijk dat de nasleep van het COVID-drama de nationale politiek parten gaat spelen in de herfst, wanneer de mensen elkaar weer rochelend, niesend en proestend gaan infecteren dat het een lieve lust is in de Horecagelegenheden want dat pretje van café- en terrasbezoek en de vreugde van de externe eetcultuur laten de verwende burgers zich echt alleen maar onder fysieke lijfsdwang ontgaan. Het ministerie van Volksgezondheid heeft zich nu voldoende als onbetrouwbaar geafficheerd in brede lagen van de bevolking. Die gaat zich echt niet trouwhartig meer opstellen ten aanzien van plechtig aangekondigde dwangmaatregelen waarvan allerlei experts illustratief inmiddels hebben aannemelijk gemaakt dat ze ondeugdelijk zijn of de kwalen dan wel de noodzakelijke bijeffecten zelfs verergeren.
Goed: dat ráákt Rutte nu de koude kleren niet. Hij is er wel. Met de pose van gezaghebbend staatsman. Maar hij doet niet meer mee. Hij past alleen maar bekwaam op een winkel waar de klanten de rekken stiekem uitplunderen, want de publieke rechtshandhaving is volledig ondermijnd door de inertie van Den Haag zelf. Een kassière bij Appie gaat echt geen moeite doen om een notoire winkeldief tegen te houden en het alarm af te doen gaan met de directe verschijning van de filiaalbeheerder. Want beiden weten dat de dief, wier vergrijpen op de camera’s staan en die zelfs niet meer ontkent na maximaal zes uur op de stoep staat te wachten. Want langer wordt die persoon niet opgehouden tot verhoor op het politiebureau, als het daar al van komt.
Beweerde asielzoekers gaan huizen kraken, ook al staat de televisie er luidruchtig aan en zitten kinderen popcorn te eten op de bank, hun guitig bedoelde programma’s tot zich nemend. De Centraal-Afrikaan heeft het niet gezien, dacht dat het mócht, dat huisvredebreuk niet strafbaar was bij noodtoestand en kan evenmin lang in bewaring worden gehouden. Rutte wast de handen schuimend in onschuld, zoals Pontius Pilatus. En evenals deze landvoogd komt hij er mee weg.
De verkiezingen leiden tot een nieuwe patstelling, vooral als Frans Timmermans aankomt zetten met zijn bewogen socialistische versies van de “Internationale”. Reken maar dat hij rechts steeds verder op de kast gaat jagen door te benadrukken dat de klimaatverandering collectieve grondonteigeningen vordert terwijl ook de volkshuisvesting daarom schreeuwt. Maar GroenLinks dat hij dan leidt — de PVDA zal eigenlijk non-existent blijken – zal nog meer olie op het vuur gooien. Terwijl de VVD de PVV alvast verlamd heeft door allerlei niet geconcretiseerde beloften te doen over regeringsdeelneming eventueel door passieve gedoogsteun. De beoogde en desbewust veroorzaakte polarisatie zal exponentieel toenemen. Want de middenklasse die nog echt iets te verliezen heeft in stoffelijke zin zal zich nergens in kunnen herkennen, hoe de verkiezingsretorica ook moge geregisseerd worden door de kleurloze bestuurskundigen die thans lijsttrekker zijn geworden.
Als Jens Stoltenberg zijn verlenging heeft uitgezeten, Washington gehoorzaam onvoorwaardelijk bedienend en Europa overleverend aan het tumult van iets wat dan al lang geen proxy-oorlog meer kan heten, staat diens stoel uitnodigend voor Marc gereed. En in het belang van de volksgemeenschap zal die zich daarop laten neder zakken, steeds beredenerend dat hij hier niet op uit was maar dat hij zich plicht niet kan verzaken. Harrie ziet het in zijn nimmer falende glazen bol. Die hem steeds de toekomst op bestelling doet voorspellen. Komt dat zien, komt dat zien. Op donderdagochtend. Als de halsbandparkieten schichtend van boom tot boom razen op Het Voorhout, alles onder schijtend. En iedereen. Dat wel natuurlijk.