Het was opvallend, zo duidt Harrie, hoe het parlement reageerde op de mededeling dat Marc Rutte de politiek helemaal zou gaan verlaten. Zoals het publiek dat in massa in de gure ochtend staat te wachten op de trein die sedert ’s mensen heugenis naar Den Bosch/Amsterdam zal vertrekken vanaf het Eindhovense perron 5 om 9.30u stipt. Ineens is daar de neutrale vrouwenstem uit de luidsprekers die galmend meedeelt dat deze trein vandaag vertrekt van perron 3 en dat men via Arnhem eerst naar Utrecht zal moeten gaan, alwaar men zal moeten overstappen indien men althans in de hoofdstad wenst te arriveren. Er heeft een aanrijding plaatsgehad waar door de dienstregeling via Boxtel tijdelijk gestremd is.
Terstond ziet men de wachtende gelaten meute in een soort verbijsterde paniek de tassen, rugzakken, koffers en laptops bijeengaren, zich log in beweging zettend om op dat perron 3 te komen, waar inmiddels ook grote commotie is ontstaan omdat daar de meerderheid via Venlo naar München-Gladbach wenste getransporteerd te worden. Dat is voorshands uitgesloten. Men kan wel naar Roermond, waar bussen staan te wachten om het vervoersprobleem oostwaarts tijdelijk, onvoldoende en vooral uitermate gebrekkig op te lossen. Men daalt dus af in de brede helmende gang die deze perrons ondergronds verbindt, wanneer diezelfde vrouwenstem alweer in die gang aanwijzingen begint te geven waarbij “vertraging”, “onvoorziene omstandigheden” en “baanversperringen” een onverstaanbaar hoofdmotief vormen.
Omdat de betegelde wanden van de gang enorm resoneren, terwijl alle zich voorthaastende tegelijkertijd in hun mobieltjes beginnen te praten om aan allerlei belangrijkerds hun reiswijzigingen, afhaalpunten en vervoersplanningen staccato door te geven, daarbij zich te nauwer nood beheersend om niet te gaan blaffen of schreeuwen. Op perron 3 staat inmiddels een persoon met de obligate rode pet zonder het daarbij behorende NS-logo op het front. Die beweert dat men verkeerd is als men die verbinding met Den Bosch beoogt, want die staat toch echt op perron 6. Daar hoort die trein normaliter niet te staan, maar deze keer wel, want de aanrijding duidt op de zoveelste patiënt uit de Rijk psychiatrische Inrichting aan de Boschdijk waar traditioneel tijdens bij voorkeur het spitsuur de dood wordt gezocht – maar lang niet altijd gevonden – door voor de sneltrein naar de hoofdstad des lands te springen want die heeft dan juist dáár al voldoende massa en vaart.
De pet blijkt een roodstoffen klak te zijn, zoals eigenlijk ook wel gekocht kan worden in een gespecialiseerde hoofddekselzaak, want dat soort klakken komen weer in. De mode, hé? De man heeft ook een jasje aan dat er niet echt uniformachtig uitziet. Maar dat komt omdat de NS met zijn tijd meegaat door de plichtmatige uitmonsteringen van het personeel regelmatig onverwacht en ongedacht te vernieuwen. Wantrouwig neemt dus een welbespraakte dame de rood-geklakte op, onderwijl releverend dat ze dringend naar Amsterdam moet, er wachten mensen op een belangrijke vergadering op haar, bent u eigenlijk wel echt een stationschef? En staat hier niet op het juist verspringend vertrektijdenbord dat hier de trein naar Roermond moet aankomen?
De chef gaat nu langdurig mompelend zijn IPod raadplegen, terwijl de menigte groeit en groeit. Men zwatelt de diverse mogelijkheden om noordwaarts over de Grote Rivieren aan elkaar door en die spreken elkaar grondig tegen. Inmiddels weet de roodpetter te melden dat de trein voor Amsterdam al vertrokken is. Maar vanaf een voorshands hem onbekend perron. Men kan beter terug naar perron 5. Zo zitten de volksvertegenwoordigers in hun blauwe stoeltjes verwezen naar Marc te kijken die welbeheerst, prim, fris, niet zonder snaaksheid en zonder blozen meedeelt dat de tijd gewoon rijp was. Voor hem. Voor het land. Het kwam zo ineens in hem op. In de ochtend van de voorgaande zondag, terwijl de klokken beierden.
Hij gaat het straks aan de majesteit uitleggen. De kamer kijkt nu hulpbehoevend naar een dienstregeling van mevrouw de voorzitter, Vera Bergkamp, maar die veinst er geen te hebben en van niets te weten. Ze bladert in haar Reglement van Orde, op zoek naar weder een weerhaak om Pieter Omtzigt ontijdig het woord te ontzeggen, want daarvoor is ze door Kaag en Rutte aangenomen. Dat is het spel van Marc, mensen, zo zegt Harrie. Hij weet het, want spelletjes heeft Harrie al zovaak gespeeld dat hij het meteen doorheeft bij anderen. En daarom is dit alles ook Harry’s Game. Alleen niet getoonzet door de Ierse groep Clannad. Dat zou te welluidend zijn. Het ware een slag in stilstaand water.