Dat waren de leden van Groen Links/Partij van de Arbeid. Op de 20e april in gezamenlijk congres bijeen om de vervolgstrategie te formuleren als Wilders de formatie niet rond kan krijgen. Een vooruitzicht dat steeds meer feitelijke grondslag begint te krijgen. Groen Links heeft in dit opzicht in ieder geval een belast verleden. Deze partij kende onder haar senatoren in de roemruchte revolutionaire jaren uit de vorige eeuw ook de heer Duyvendak. En Duyvendak beroemde zich er openlijk op begunstigingshandelingen te hebben verricht ten behoeve van RaRa, de Rode Jeugd, de Rote Armee Fraktion uit de Bondsrepubliek Duitsland en de IRA, daarin gesteund door het partijkader van destijds.
Voorts kon bezwaarlijk ontkend worden dat de Partij van de Arbeid sedert 2000 flink bijdroeg aan de officiële demonisering van Pim Fortuyn opdat deze satanische drijver monddood zou worden gemaakt. Met het uiteindelijk redelijkerwijs voorzienbare resultaat. Geweld is dus ook geoorloofd, vulde Wilders zelf in. Onmiddellijk. Per tweet.
En inderdaad: Timmermans moet hebben geweten hoezeer zijn gehoor ontvankelijk is voor dergelijke verbale ontremmingen. Hij moet hebben ingecalculeerd dat juist dit auditorium ook ruimte biedt en dekking aan gedestabiliseerde alleengangers, die best de martelaarsrol van een overtuigingsdader willen vervullen. Ik herinner aan de aanslag of Aad Kosto. Waar RaRa bij betrokken was. Weet u nog. Aad kon zijn kat Augustus maar te nauwernood redden. En zijn vrouw, die invalide was, ontkwam maar net aan een daverende explosie. Van een bom. Niet van een gaslek. Onder deze achterwaartse perspectieven had Timmermans zich echt wel moeten inhouden. Omdat je nooit weet.
Timmermans ontkende dat ten stelligste. “Dit doet Wilders altijd als hij kritiek krijgt. Dan slaat hij om zich heen”, reageerde hij zondag daarop. Vrij laat, overigens. Want hij begreep niet wat hij eigenlijk uit te leggen had. Wilders zei maandag desgevraagd nog steeds van plan te zijn om aangifte te gaan doen. “Ik kijk met een advocaat wat de mogelijkheden zijn.” Hij ziet de uitspraak van Timmermans als “ongepast” en “opruiend”.
Het zal niet makkelijk zijn om de rechterlijke macht te bewegen een dergelijke aangifte in behandeling ten gronde te nemen. Zij zal zich al in de ontvankelijkheidsfase willen beroepen op “de context” waarin deze uitlating van Timmermans viel. Een bewogen, verongelijkte vergadering van een wrokkende elite die niet begrijpt hoe Wilders aan zevenendertig zetels in de Tweede Kamer kon geraken. De kiezer die dat op zijn geweten heeft, is niet goed wijs. Hij staat niet aan de goede kant. Zij zullen derhalve niets nalaten om een herhaling van dat electoraal échec te voorkomen. Niets.