Eigenlijk was de Weimarrepubliek al tot in het merg verziekt voordat ze startte wegens het uitvoeringsarrangement van Ebert, de beoogde Rijkspresident, met generaal Gröner, waarbij ze beiden overeenkwamen om het Veldleger in te zetten tegen de revolutionaire stormen die Ebert, Scheidemann, Noske en Liebknecht zelf ook weer hadden opgeroepen. De revolutionairen nekten zelf de opstandelingen die ze in het geweer hadden gebracht in 1918. Enfin: het bekende recept.
Revoluties vreten de gebaarde nazaten vrijwel altijd weer op, omdat er onder de initiële revolutionairen altijd enkele zijn die van plan zijn de revolte te gebruiken voor hun eigen machtsusurpaties die ze zorgvuldig voor zich houden. Dat leert de geschiedenis ons. U weet het best. Napoleon surfte mee op de Franse revolutie om uiteindelijk Keizer te worden die vervolgens aan alle vrijheid, gelijkheid en broederschap een geducht en finaal einde maakte via zijn politiestaat.
Met de zogeheten Boomer revolutie van 1968 die startte, wat Nederland betreft, aan de universiteiten, was dat niet anders. De bezetters van het Maagdenhuis en de Tilburgse Karl Marxuniversiteit telden onder zich al de despoten die nu nog heersen en de verdoolde kiezers aansturen op weer een soort revolte. Die ze bezigen om hun nazaten weer op het pluche te brengen. In het welbegrepen algemeen belang. Dat identiek blijkt aan hun eigen belang. Daarom zie ik ook niets dat stuwt in de richting van een verzet tegen het huidige constitutionele stelsel, al wordt daar steeds vaker gewoonweg over gesproken.
Onder de leiders van dat verzet zitten weer de goochemerds die uiteindelijk de acties ultiem verlinken. In hun eigen belang. Dat ze fraai verpakken. Dat de huidige beheersers van het regeerkasteel dat niet in kunnen zien en denken dat ze er best mee wegkomen, ligt voor de hand. Contact met de realiteit van alledag van de gewone Nederlanders hebben ze nooit gehad. Het huidige systeem zou kunnen functioneren, maar het smeersel daarvoor is de publieke goede trouw. Dat is het cement van Thorbecke. Dat hij zelf niet aanmaakte.
Dat ministers nu gewoonweg liegen, is breed als natuurverschijnsel aanvaard. We kijken er niet van op. En dat was in de Weimarrepubliek niet anders, maar evenmin in de rare schotjes-kabinetten in het Nederlandse interbellum. Er was een minister voor Koloniën, die in het openbaar werd aangeduid als Simon de Leugenaar, naar de Apostel. Hij voelde zich niet aangesproken en vertrok geen spier. Hij bleef dus lang op zijn post. Zie: https://gerardstrijards.nl/simon-de-leugenaar-minister-van-kolonien-niet-verwezen-in-1920/
Het is met het smeersel door bedrog en arglist als met brillantine in je haar. Het zit er zo in. Maar het valt niet mee om het eruit te krijgen. En goed voor je haar is het niet. Opmerkelijk zoveel vetkuiven er thans in de nieuwe Tweede Kamer zitten. Dat wordt nog wat tegen de aankomende nieuwe verkiezingen, die de huidige volksvertegenwoordigers collectief – wat heet! – over de natie afroepen. Omdat ook Frans Timmermans er weinig aan kan verhelpen, al denkt hij daarover natuurlijk heel anders. Ook hij wandelt in zaken, u en mij te zonderbaar. En hijzelf ook. Dat heeft hij niet door. Al heeft brillantine in zijn geval geen ornerend effect meer.