Zo sleten wij onze dagen in pais en vree, Zuid-Koreanen, Volkschinezen, Ukraïners, Russen en Vietnamezen door Den Haag gidsend, daarbij uiteraard het Vredespaleis, het Panorama van Mesdag en restaurant Garoeda niet vermijdend. We sloten deze instructieve bijeenkomsten af bij Huis van Arkel in de Denneweg. Daar voorzag de uitbater van deze fraaie bodega in een exquis wijnproeverijtje, vergezeld van diverse weloverwogen hapjes, waaraan de diplomaten zich gaarne te goed deden.
En de buurtbewoners van Buurtschap 2000 natuurlijk evenzeer. De neringen deden er ook hun voordeel mede, jammer alleen dat de kredietcrisis van 2008 ineens roet in het eten gooide. Tal van middenstanders die aan het Haagse uitgaanswezen een flinke cent plachten te verdienen zagen zich ineens verplicht uitstel van betaling aan te vragen en, merkwaardigerwijze, werden zelfmoorden in het midden- en kleinbedrijf euvelen waarvan niemand meer uit balans raakte of zelfs maar opkeek.
De ondernemer van de proeverij wierp zich in 2011 voor de sneltrein naar Schiphol op station Heemstede/Aerdenhout en liet een desolate boedel achter, tot mijn verbijstering, want in mijn voorstelling had nu juist deze persoon de zaakjes aardig voor elkaar. Het wetenschappelijk bureau moest nu ook de veel te prestigieuze locatie aan Lange Voorhout 7 verlaten en werd verwezen naar een vlucht aquariumachtige hokjes op de vijfde verdieping van het bruggebouw boven de Utrechtse Baan. En daar kon ik deze delegaties echt niet meer naar behoren ontvangen of rondleiden.
Maar Chris bleek nu ook de kunst van het butleren te verstaan, ook weer in genoemd jacquet, dus wij bleven opereren gelijk Damon en Pythias want Den Haag blééf uiteindelijk toch de juridische hoofdstad van de wereld. Alleen werden de locaties nu gevonden binnen de fraaie zalencomplexen van de Heerensociëteit “De Witte” aan het plein dat daartoe ook royaal entree bleek te kunnen verschaffen. Daar werd menige vergadering gehouden ter voorbereiding van de assembly of states parties bij het Internationale Statuut van Rome van 1998. Dat is de grondwet van het huidig interstatelijk strafrecht, regelend de rechtsmachtvoorzieningen ten behoeve van het Permanente Strafhof in Den Haag dat geacht werd universele jurisdictie effectief waar te kunnen maken over oorlogsmisdrijven en ernstige inbreuken op de basisnormen van de interstatelijke humaniteit in gewapende conflicten.
Maar we misten toch de soepele ontvangsten in Huis van Arkel wel en ook het arsenaal aan presentjes die het Openbaar Ministerie in de tussentijd op voorraad had klaarliggen voor deze soort presenties. Vooral de goudkleurige zijden stropdas met de fraaie gestileerde weegschaaltjes hadden het in de dagen van hoogconjunctuur bij onze delegaties bijzonder goed gedaan, vooral in combinatie met de manchetknopen.
Maar ja, aan alles komt in dit ondermaanse een deerlijk einde. Dat zouden Chris en ik aan den lijve nog mogen ondervinden, de één wat eerder dan de andere. En de één ook wat indringender dan de andere. Want voor alles is een tijd, gerechte plaats en evenredige maat. Dat leert ons de Prediker ter dege. Dat buitengewone boek der Openbaringen moet u toch eens lezen, want Jahweh spreekt hier als een wijze rebbe. En wordt dus, gelijk de Profeet in eigen land, door niemand tijdig en regelmatig gehoord. En de regering? Die doet, zoals haar eigen is, niets.