Vanaf begin december begonnen de Belgen een goed georganiseerde hetze tegen Nederland in Parijs. Maar ook, via kranten, in Nederland. Daarbij maakten de Belgen gebruik van de Belgen die nog in Nederland geïnterneerd zaten en daar, in hun kampen bij Nunspeet, bij Groningen, in Rotterdam maar ook in Veghel en bij Eindhoven, al jaren een soort Belgische enclaves hadden ingericht, zodat het leek of daar het Belgische recht gold.
Ze hadden er schooltjes, verenigingsgebouwen, maar ook drukkerijen ingericht. Die drukkerijen kwamen nu met krantjes uit, gericht tot Limburgers en Brabanders, maar ook wel tot de Zeeuws-Vlamingen: was het niet hóóg tijd, dat zij bij België, het aloude Bourgondische kernland terugkeerden? In 1839 waren ze ineens, tegen hun zin, toegescheiden aan Noord-Nederland. Sedertdien hadden de Noord-Nederlanders ze als tweederangsburgers behandeld. Komt terug bij jullie moederland, dat nu, als overwinnaar, grote welvaart tegemoet kan zien. Wat hebben jullie met de Hollanders te maken, die schurken als de Duitse Keizer verwelkomen?
Er waren prentbriefkaarten in omloop die het nieuwe, vergrote België mooi in beeld brachten via opgeleukte kaartjes. En in artikelen werd uiteengezet waarom deze doelgroep in Nederlands zuidelijke territoria altijd al Belgen waren geweest. De Vlaamse activisten in Nederland waren hierin best ijverig. Ze konden niet goed naar België terug: ze waren vaak deserteur geweest. En dát in oorlogstijd! Daarop stond de doodstraf. Die was ook tegen hen uitgesproken. Bij verstek. Ze wisten heel goed, dat Nederland ze niet zou uitzetten naar hun moederland. Hen stond immers geen eerlijk proces te wachten. België kookte over van wraakgevoelens tegen de Duitsers.
En de Vlaamse activisten werden gemakshalve allemaal maar weggezet als collaborateurs met de Duitse bezettingsoverheden. De Vlamingen zelf moesten niet veel van de voorgespiegelde gebiedsuitbreidingen voor België hebben. Daarin zagen ze de toeleg, om uiteindelijk België militair zich volledig te doen aansluiten bij Frankrijk via een geheimzinnige defensiealliantie, die al was afgesproken in Brussel. Dat zou resulteren, uiteindelijk, zo dachten de Vlamingen in totale territoriale opname in zegevierend Frankrijk. Vlaanderen zou dan geen enkele autonomie meer kunnen claimen en uiteindelijk Frans moeten gaan spreken. Dat waren inderdaad de doelstellingen van veel Franskiljons in Brussel die die verdomde Vlamingen nu eindelijk wel eens politiek buiten spel wilden zetten.
Nederland gold, ik zei het al, als een pario. Om Kees van Kooten te citeren in zijn verkiezingscampagne voor de onsterfelijke Tegenpartij uit de negentiger jaren van de vorige eeuw. Voorlopig kon Den Haag op weinig welwillendheid rekenen in het Parijse politieke circuit.
Het wás juist, dat een kleine Hollandse elite zich stinkend rijk had weten te maken in de oorlogsjaren. Door smokkelpractijken op grote schaal naar Duitsland. En door militaire steun in het geheim aan de Duitse Oberste Heeresleitung. Het leek er erg veel op dat de Nederlandse marine inderdaad een geavanceerde snuiver-apparatuur had geleverd aan de Duitse U-Bootabteilung bij de Kaiserliche Kriegsmarine. Die vinding van de Hollanders had de U-Boote in staat gesteld tot lange onderwatervaarten waarbij doeltreffend getorpedeerd kon worden zonder dieselen aan de oppervlakte na een actie.
Er kon grond zijn te beweren dat de Hollanders bijdroegen de onbeperkte duikbootoorlog aan de Duitsers mogelijk te maken, maar óók dat Fokker een mechaniek had geleverd aan de Duitse luchteskaders waardoor tussen de aandrijfschroeven van een jachtvliegtuig gevuurd kon worden tijdens volle vlucht. Tussen de bladen van de propeller dóór, die gesynchroniseerd waren met de vuurstoten vanuit de munitietrommel van de mitrailleur. De Britten hadden daardoor zware verliezen geleden. Den Haag stond er slecht op. Die asielverlening aan die Duitse Keizer was nog het toppunt. Nederland was voorlopig niet welkom in Parijs, waar het allemaal door de geallieerden geregeld ging worden.