Ursula bleef dus grote problemen houden met haar intrasystematische rechtspolitieke positionering in de Unie als presidente van de Commissie. Ook omdat datgene wat de Grondwet heette er niets over inhield. Maar, zo moet ze geredeneerd hebben, dan schep ik mijn eigen realiteit wel. En die ligt in het vakgebied van de defensie, waarin ik mij tenminste nationaalrechtelijk goed heb kunnen profileren.
Dus ga ik mij met defensieaangelegenheden bezig houden, allereerst strategisch, maar moest het zijn wellicht ook tactisch. In dat opzicht ga ik nu vertellen wat de Unie moet doen. Want die Unie heeft alles van doen met dat Ukraïne-conflict en vaststaat dat de kwestie van de verhouding Unie/Ukraïne nog hangende is en, naarmate dat conflict zich uitbreidt, zal die Unie een standpunt moeten hebben of ze deze staat, die vaardig is voor een Associatieovereenkomst – daarover wordt immers onderhandeld – binnen haar gremia kan hebben zonder militaire veranderingen in haar systeem.
Zoals: kan de Unie deelnemen aan dat conflict en zo ja, wat kan dan die deelneming al of niet voorstellen. Ze ging dus, min of meer proberen of de Unie niet werkenderweg stiekem een defensie-associatie kon worden, náást de NAVO. Ze ging dus beweringen doen, als commissievoorzitter, over de bijdragen van de Unie aan de Ukraïne in het escalerend conflict. Náást de NAVO dus. Want dat Washington iets anders wilde dan Europa bleek uit het merkwaardige optreden van Victoria Nuland die op last van Het Witte Huis bezig was met een kabinetsformatie die de USA welgevallig kon zijn. Zie hierboven.
Ursula ging dat nu uitdragen, vermoedelijk niet zonder tegenkanting van Frankrijk en Duitsland, reeds omdat uit de rechts geschiedenis van de Unie overduidelijk blijkt dat ze gesticht is om handelseconomische betrekkingen intern en extern te regelen en te stimuleren en niet om een militair blok te vormen. Dat had Churchill nu juist wel gewild aan het begin van de Koude Oorlog in 1948, maar Parijs had dat verhinderd. Omdat Parijs duchtte dat het niet de leiding zou kunnen krijgen over de alsdan te ontwikkelen Europese militair strategie.
Dat zou Washington niet willen. Dat wilde hier de overhand en vertrouwde de Fransen terecht voor geen meter. Dat kreeg dus zijn zin. Want failliet Europa kon militair weinig klaarmaken. En Washington, zeker nucleair wel. En het toonde dat het dat ook wilde doen. Ook ten behoeve van Europa dat zieltogend haar botten telde in 1948. Die USA-steun was axiomatisch. Destijds. Maar nu niet meer
In een multipolaire wereld waarin Amerikaanse militaire steun minder vanzelfsprekend is, staat Europa nu ineens opnieuw voor de vraag hoe het zijn defensie moet organiseren. Ursula steekt niet onder stoelen of banken, dat ze daarbij het voortouw heeft. Maar of de voormalige Oostbloklanden als Polen, Roemenië, Hongarije dat óók vinden is uiterst kwestieus. Want dat betekent, dat ze financieel ook flink aangeslagen gaan worden voor de daaraan verbonden supranationale inspanningen.
Ook zij delen niet meer in de USA-protectie als Ursula haar zin krijgt. Want dat vindt de USA niet echt goed. Als Europa militair wil acteren, dan binnen beproefde transatlantische verhoudingen. Dus binnen de NAVO. De Amerikaanse president Donald Trump verklaarde eerder al dat landen die onvoldoende bijdragen aan de NAVO, voortaan niet vanzelfsprekend op de Verenigde Staten hoeven te rekenen. En in zijn tweede termijn heeft Trump dat zonder omwegen vanaf Stunde Null overduidelijk kenbaar gemaakt. Niets mag de USA-hegemonie hier frustreren. Zelfs geen aanzet tot een mislukte poging om tot een Europees Leger te komen. En zo’n Leger zal er niet makkelijk komen. Dat zou Ursula toch moeten weten. Dat zullen haar medecommissarissen haar ook al lang duidelijk gemaakt hebben. Het zou een competentieconflict tussen Berlijn, Parijs en de genoemde ex-Oostbloklanden enorm stimuleren en dus de Unie verzwakken.