De Extinction Rebellionclub heeft nu bij de Tweede Kamer door haar voorgezette acties een motie afgedwongen, waarin de regering verplicht wordt te komen met een gefaseerd afbouwmodel voor de subsidiëring van die ondernemingen die nog steeds fossiele brandstoffen in het productie- of fabricageproces hanteren. Het geldt hier dus een extraparlementaire actie vanwege een niet-democratisch gelegitimeerde pressiegroep. Die ook steeds weer laat blijken dat ze maling heeft aan het gemeen overleg waarin de Tweede Kamer dient te verkeren, óók bij de afstemming van uitvoeringsmaatregelen wanneer het gaat om wetsbesluiten.
Ze heeft doen blijken dat ze met deze rechtsorde niets te maken heeft. Omdat de planeet in ecologische noodtoestand verkeert. En die nood rechtvaardigt alles. Nu de Tweede Kamer met die motie is gekomen, ziet deze pressiegroep voorshands van verdere openbare manifestaties af. De vraag is dus: wordt het nu wat rustiger rondom de Utrechts Baan en in het Haagsche Bosch? Het is om zeven uur in de ochtend wegens het herfstseizoen stikdonker in dat Bos. Er liggen op de bankjes nog wel vale gestalten, omringd met vuilniszakken vol flessen, dekens, kussens en vuile kleren, die hun roes aan het uitslapen zijn. Soms staat er een politiewagen naast.
Met twee surveillanten die de bankbewoner proberen te porren en te bewegen te verkassen althans de papieren te tonen die enige identiteitsvaststelling kunnen faciliteren. De bewoner, steeds een illegaal, houdt zo lang mogelijk vol niets te begrijpen van wat deze agenten willen. Zo ontstaan toch weer in het mistige duister discussies. Elders bivakkeren echter de contrademonstranten van de Extinctionisten, die nu op zoek zijn naar nieuwe redenen voor contestatie. Want ze komen van heel ver. Soms helemaal uit Oost-Duitsland of een voormalig Oostblokland.
Ze hebben hun eigen voorzieningen voor foerage, drank- en voedselverschaffing bij zich, vaak herkenbaar aan een woest logo of een rare vlag. Vaak wordt matineuze koffie maar ook bier uitgedeeld vanuit een camper. Deze mensen willen het idee hebben dat ze niet voor niets naar Den Haag zijn gekomen. Ze willen dus ook manifesteren.
Maar het onderwerp of lijdend voorwerp daarvan is niet direct beschikbaar. Hun fantasie en vindingrijkheid zijn echter flexibel en plooibaar. Er zijn altijd wel ambtenaren uit het Benoordenhout die gramstorig en hardnekkig hun route fietsen op weg naar hun bubbel. En het is dan wel aardig om die lieden eens flink de stuipen op het lijf te jagen. De ervaring leert dat er weinig voor nodig is om de eenzame fietser uit balans te brengen. Dat gebeurt dan ook. Sporadisch. Bij wege van vooroefening. En het is altijd prijs. Daarom denk ik dat een rustig weekeinde er voorlopig niet in zit, in deze uithoek van bosrijk Den Haag. De stad van Vrede. En Recht.