Wat voor de Servische leiders niet te vreten was, was dat zij terechtstonden voor een tribunaal dat zich de opvolger achtte van het militaire tribunaal te Neurenberg ter berechting van de nazi-top. Voor Milosevíc, Kardazíc, Mladíc en alle andere Servische volkshelden was de Tweede Wereldoorlog beslist niet afgelopen op 4 mei 1945 op de Lünenburgerheide toen Veldmaarschalk Montgomery de integrale capitulatie accepteerde van het Duitse Rijk uit de handen van admiraal Von Friedenburg. Dat was een onderonsje geweest tussen militairen aan het westelijk front, waarbij de Britten bereid waren geweest de linies te openen voor de terugvloeiende Duitse veldtroepen. Het was een militaire capitulatie geweest. De Serven waren daarbij nooit partij geweest.
En zij golden toch volledig als geallieerden van de overwinnaarstroepen. Achteraf waren er allerlei ceremonies na-gesynchroniseerd door de Sovjet-Russen, de westelijke en oostelijke geallieerden waaronder nationalistisch China. Bij de slotconferentie te Potsdam was vervolgens een geopolitieke demarcatielijn gefixeerd conform de definities van de wederzijdse invloedssferen die Stalin en Roosevelt te Jalta op de Krim waren overeengekomen zonder rekening te willen houden met de Britten, nog vertegenwoordigd – toen – door Churchill die met de Serven en Grieken geheime demarcatieafspraken had gemaakt. De Koude Oorlog was vervolgens begonnen.
Josiph Broz, beter bekend en berucht als de volksslager Maarschalk Tito, had meteen kans gezien in troebel water te vissen met Stalin. Hij had een nieuw Zuidslavië voortgezet, waarbij de collaborateurs met de nazi’s niet waren gestraft en Kroatië een soort gewestelijke autonomie had kunnen genieten omdat Stalin weer druk was met zijn binnenlandse moordpartijen, nu ten aanzien van de ongelukkige krijgsgevangenen die terugkwamen uit het Westen waar ze, na overgave aan de Duitsers, gedetineerd hadden gezeten. Tito had gemene zaken gemaakt met Stalin en weer talloze Serven afgemaakt ter consolidatie van zijn quasi-communistische pretenties. Het Westen had dat toegelaten. Gráág zelfs.
De Serven waren ondergronds gegaan. Hun oorlog was doorgegaan. Hun eindstrijd zouden zij winnen. En nu zouden zij berecht worden op dezelfde voet als destijds de nazi’s, die ze zo doeltreffend bestreden hadden? Omdat zij alsnog hun rechten hadden willen halen hen uitdrukkelijk toegekend bij de uitvoeringsovereenkomsten bij de Vrede van Versailles-1919? Nu zouden zij gestraft worden omdat zij de Kroaten hadden willen tuchtigen, de Bosniërs, de Herzegowinezen die met de nazi’s tegen de Russen en de Serven hadden gestreden? Nu zouden de Serven gelden als genocidici? Als een soort medewerkers aan de Duitse massamoorden op De Balkan? Wederom: zagen de Westerse mogendheden niet dat de Serven hun nationalistische oorlog alleen maar tijdelijk gestaakt hadden? Alleen maar gedongen door absolute overmacht: ze hadden moeten zwichten aangezien Stalin weer was gestart met zijn gorganiseerde massale moordpartijen op de orthodoxe Slaven? Heel de geopolitieke achtergrond achter het ICTY was geperverteerd. Het Westen drukte zijn machtsoverwicht alleen maar door, omdat die Slaven tijdelijk door de Val van het IJzeren Gordijn zonder toereikende geallieerden zaten. Het Oostblok was gedestabiliseerd, het militaire bijstandspact van Warschau was opgezegd en Servië kon daarbinnen voorlopig zijn draai niet vinden.
Daarom was de berechting bij het ICTY een travestie van gerechtigheid. Het Westen ging, dat was duidelijk, dat ICTY nu camoufleren. Het ICTY zou overgaan in een Permanent Strafhof. Dat zou er komen, omdat de Sovjet-Unie tijdelijk als mogendheid slechts vacua zou nalaten. Daarin kon dat Permanente Hof dan mooi plaatsvervangende jurisdictie uitoefenen. Als jurisdictioneel clearinghouse van Washington. Het Hof zou wel beslissen of de nationale jurisdicties bevredigend afrekenden met de vijanden van Het Westen. Dat Hof zou óók weer zou worden gepresenteerd als opvolger van het Neurenberg-tribunaal.
Een tribunaal dat de Serven nooit hadden geaccepteerd en de Slaven in het algemeen slechts tijdelijk. Stalin had zich er nooit iets van aangetrokken. Stalin had het willen toestaan als speeltje van Roosevelt die achteraf spijt had gehad dat hij niet voldoende was opgetreden tegen de voltooiing van de Holocaust. Een volkerenmoord waar Stalin nooit bezwaren tegen had gehad. Tegen de Neurenbergse charade had hij evenmin wat. Het was maar tijdelijk. Stalin had er niets van te duchten. Churchill, alleen maar beducht voor de dominantie van de Britten rondom de Egeïsche Zee in het belang van het Britse Imperium, had dat laten begaan. De defecten van Neurenberg zouden dus voortgezet worden in dat Strafhof, het ICC. Daaraan zouden de Slaven geen lippendienst kunnen en willen bewijzen. Het was een kangaroocourt voor het Westen. The Hague Legal Capital of the World? Gekker kon je het niet maken.