Zo bereiken de vaste bezoekers van deze Antiekmarkt wat anders alleen voorbehouden is aan gehuwden die hun veertigjarig jubileum als stel vieren: we worden samen oud. Want diegenen die ik veertig jaar geleden voor het éérst tegenkwam op deze door teer groen overhuifde allee als duchtige goochemerds die het helemaal gingen maken in deze branche, lopen nu krom, scheef en hinkend, duwen amechtig een rollator met tassen voort, en vragen met klem vooral luid te spreken in het linkeroor, want het rechter wil niet meer zo best. Maar de meesten van hen zijn dood. Ontvallen aan de levende mensheid op betrekkelijk jeugdige leeftijd. Ik gaf al aan dat de meesten vrijgezel bleven, op den duur kribbig, nurks en argwanend in het eerste contact.
Die habitus vertonen ze nóg. Er zijn opvallend veel redelijk erudiete academici bij. Veel doctorandussen. Kunstgeschiedenis, westerse sociologie, litteratuurwetenschappen, een enkele chirurg, historici en natuurlijk veel juristen, Leute die Ihren Beruf verfehlt haben, net als journalisten, zoals Bismarck al vond toen hij nog aan de macht was. Bij het scheiden van de markt, als de marktmeester komt inspecteren of iedereen wel tot half zes actief wervend zijn standplaats heeft bemensd, drinken de habitués een wijntje of een pilsje, voordat ze de barre tocht huiswaarts gaan aanvaarden. Want velen komen van verre. Zelfs uit noordelijk Frankrijk of heel uit Belgenland.
Bij dat borrelgenot komen de schavuiten van het eerste uur gaandeweg los. De nieuwste actualiteiten komen ter discussie en de samenspanningen van politici, de complotten van de nieuwsgaarders die gestalte geven aan de publieke omroepen en dusdoende onze geesten ingrijpend vergiftigen. Ik mag dan graag toehoren. Leerzaam is het altijd en indrukwekkend eveneens. Want dan besef ik weer eens hoe basaal naïef ik altijd ben gebleven. Spitsvondig ontleedt men het schandaal dat binnen de progressief-liberalen gaande is omtrent grensoverschrijdend gedrag van een prominent waar ik nog nooit van gehoord heb. Waarom dat schandaal nu juist losbreekt en vernietigend om zich heen slaat. Wat daarvan het verder gelegen doel is. Hoe zeer aldus gedoseerd reputaties gebroken worden. Welk machtsconglomeraat daar nu weer eens mee gebaat is.
Wat Putin denkt. En niet denkt. Wanneer Putin ophoudt te denken. Wat er dán gaat gebeuren. Deze ongeschoren marginale mannen weten het precies te duiden. Men hoeft hen niets, maar dan ook niets meer te vertellen. Ze weten de wereld exact uit te plussen, eventueel op de achterkant van het kartonnen sigarendoosje, want nu, nu de avond nakend is, blijken velen nog te roken en al de hele dag te hebben gesnakt naar een bevrijdende sigarillo.
Voor mij is het dan stonde en plaats om te vragen of zij de heer Joseph Luns nog hebben gekend. De minister van Buitenlandse Zaken die soms in ambtsuniform de markt kwam vereren met een bezoek. Als majesteit de geloofsbrieven van gezanten in ontvangst placht te nemen, bij het unieke staatsbezoek uit een tropisch land, op prinsjesdag of als iemand ten paleize vereerd werd met enig grootkruis. Zijne excellentie placht dan degenrinkelend en voorzien van vele glinsterende onderscheidingen op het toch al rijkelijk gegalonneerde statiekostuum te informeren wat precies de prijs was van een rococo-pispot of een onzienlijk besmeurd taboeret. Het was dan zaak niet verrast te kijken, maar met gehinderde en temerige intonatie een steeds te hoog beraamd bedrag te noemen. Marktfolklore. Van wederzijde virtuoos gespeeld. Als de betrokkenen dan bevestigen dat zij eraan deelnamen, weet ik ongeveer hun leeftijd en ook hoe betrouwbaar hun inprentingsvermogen pleegt te zijn. Op basis van dat uitgangspunt neem ik verder deel aan de conversatie, maar dan steeds vragenderwijs. Want voor leren sta ik altijd open.