Het was niet direct een openbaring meer, in 1968, dat seks eigenlijk niets zondigs meer was. Het was eigenlijk al een vanzelfsprekende werkhypothese geworden sedert de rectoraatswisseling, waarbij de oude strenge rector Knuvelder noodgedwongen plaats maakte voor Van den Hout, die gold als een kordate man van de wereld. Knuvelder eiste nog vrome attendantie ter schoolmis, bij de processies vanwege de Sint Jorisverkennerij en de dodenherdenkingen op Achttien september en een innig gebed bij de dagopening. Maar Van den Hout maalde daar niet meer om.
Hij vond ook goed dat er heel erg intiem gedanst werd op de schoolbals en dat er gevreeën werd in het fietsenhok, al had dat zwangerschappen opgeleverd die niet ingeroosterd waren en waarover nog lang meesmuilend gesproken werd. Door de leerlingen. Het gezag van de leraren was tanende, maar waar dat nu precies aan lag was niet duidelijk. Vieze gedichten mochten nog niet in het Schoolblad “Sinjoor”. Maar de vraag was wel welke dan vies waren.
De zinderende sensaties vanwege het geoorloofde “slijpen” bij genoemde bals mochten, mits letterkundig verantwoord, in rijm- en dichtwerk in genoemd periodiek ritmisch beschreven worden, zij het dat daarbij grenzen golden die steeds onduidelijker werden naarmate een genie als de viezerik Jan Wolkers werd erkend als een litterator van grote klasse. Ik was hoofdredacteur van het schoolblad en liet dus nogal wat steken vallen, ook al omdat ik dat slijpen nog niet als een aparte danskundige beweging had weten te herkennen en definiëren. En de subtiele grenzen waaraan het slijpen ook nog onderworpen bleek, zij het niet op de retraites in de vijfde en zesde klasse.
Daar mocht ineens veel dat de brillenglazen van de Leraar Latijn en Nederlands deed beslaan die, helaas, daaruit schenen te mogen concluderen dat ze ook corporeel mochten aanschuiven en toetasten. Dat deden ze na enige pilsjes dan ook, maar waren ontstemd toen daarvan foto’s in omloop kwamen die hun prestige niet onaangetast lieten. Vooral niet bij de A-afdeling van de HBS waar verrassend veel mooie meiden bijeenzaten in afwachting van de Witte ridder op het eveneens Witte paard. Kortom: normen vervaagden. Daar bleken normen ook voor te zijn.