Het is toch vreemd te moede. Alles bij elkaar. En terugziende. Waar zijn we de verkiezingen van 22 november jongstleden mee in gegaan? Waar zou het om gáán? Een einde aan de bestaande nefaste bestuurscultuur. Die aan elkaar hangt van netwerkcorruptie. Die belichaamd wordt door een ambtenarencorps dat meteen al kenbaar maakte dat het zich beslist niet zou gaan richten naar de verkiezingsuitslag. Het zou in verzet gaan. Het zou passief wederspannig zijn. Dick Schoof gaf als secretaris-generaal van Justitie een interview dat het op zijn departement vast niet zo’n vaart zou lopen, al duchtte hij wel wat strubbelingen, vooral met de rechterlijke macht.
Maar zijn ambtenaren zouden echt wel loyaal zijn. Dat herhaalde Schoof opmerkelijk vaak in dat interview aan de Groene Amsterdammer. Lees het nog eens na. Zie: https://gerardstrijards.nl/vijandelijke-overheid/ in deze blogs. Ik vond meteen dat Schoof wel heel veel verzekeringen nodig vond om de loyaliteit van zijn mensen te garanderen, als deze opstelling eigenlijk toch constitutioneel zo vanzelfsprekend was. Ik bedoel maar.
Maar Schoof dacht destijds vast nog niet dat hij aangezocht zou worden als premier, en nog wel door Wilders in persoon. Dat was een translatio imperii waarbij de staatsgreep van koning Odoaker verbleekt. En waar was hier dan eigenlijk het legitimatiemoment? Of kómt dat nog? Of is het eigenlijk helemaal niet meer nodig, die legitimatie? Het heeft er alle schijn van. Wat is de status van het kabinet? Wie houdt nog vol dat het extraparlementair is gelet op de evenredigheid van het getal bewindspersonen met die van de steunende fracties?
Wanneer is dan precies deze formatie verkleurd in het tegendeel? Odoaker maakte zich er niet druk om. Hij deelde mee dat hij tijdelijk militair optrad namens de Keizer in Byzantium dat Constantinopel hoorde te heten. Hij was magister militum per Italiam, maar in feite heersten de Germanen. Aldus Ambrosius van Milaan klagend, want eerlijk was dat niet en zeker geen vooruitgang. Maar heerst onze Schoof eigenlijk ook niet namens Von der Leyen al heeft deze geen enkele verdragslegitimatie? Dat zou echt iets voor Schoof wezen. Verdragen en wetten zijn voor hem toevallige referentiekaders voor gewenst beleid. Daar heeft Schoof nooit een probleem of een geheim van gemaakt. En waarom zou hij dat veranderen?