Op dit moment zitten we met een toepassing van artikel 94 van de Grondwet waarbij de rechter het Nederlandse recht doodeenvoudig opzij kan zetten als verdragen waarborgnormen bevatten die naar hun inhoud eenieder zouden kunnen verbinden. Steeds weer was de Nederlandse rechter zo inventief om in de artikelen 2-8 EVRM dergelijke normen te detecteren, zelfs als ze niet uitdrukkelijk in de artikelen zelf specifiek tot uitdrukking kwamen als bijzondere individuele garanties.
Die rechter besliste zodanig dat de bestuursadministratie weinig anders meer kon dan een verblijfstitel verschaffen aan de vreemdeling, of hij zich nu wederrechtelijk toegang tot Nederland had verschaft of niet. En dat allemaal zonder enige democratische legitimatie. Maar wel met een enorme lastenverzwaring op langere termijn voor de belastingbetaler en met ondermijning van het nationale premiestelsel dat oorspronkelijk ten grondslag lag aan het systeem van collectieve bestaanszekerheid dat Piet Aalberse op gang had gebracht via zijn arbeidswetgeving en verzekeringssystemen voor de loontrekkende arbeidsafhankelijken.
Een systeem dat vadertje Drees na 1946 verder had uitgebouwd. Ik gaf al aan dat artikel 94 van de Grondwet zich richt tegen de Nederlandse rechterlijke macht, die het in de bezettingsjaren 1940-1945 wat betreft de rechtsbescherming van de Nederlandse bevolking er lelijk bij had laten zitten. Zie de Blogs https://gerardstrijards.nl/gemutileerde-verdragsborgen/ alsmede https://gerardstrijards.nl/een-ieder-verbindend-internationaal-recht/ zomede, met het oogmerk van de indiener van deze inlas, het Kamerlid Serrarens: https://gerardstrijards.nl/serrarens/
We kunnen vaststellen dat de Nederlandse rechter aan dat artikel 94 Grondwet een volkomen denaturerende uitleg heeft gegeven, mede om het eigen bedenkelijk oorlogsverleden van die Nederlandse rechterlijke macht vol te camoufleren via het vreemdelingenrecht, dat destijds nog niet zo kostelijk, prijkelijk, gecompliceerd en ontwrichtend leek te zullen werken. Het is altijd goed riemen snijden van andermans leer. De belastingbetaler was er goed voor en de pegels klotste toch tegen de plinten. Nederland was herrezen en wie dan leeft die dan zorgt. Rechters zijn net mensen. Ze beseffen niet hoe de economische conjunctuur hen in de greep heeft en het denkleven vertroebelt.