Waarom huilde Europa? Omdat het zich smartelijk in de steek gelaten voelde door de USA, haar militaire supergeallieerde in NAVO-verband. Het was primair deerlijk verweesd. Ineens. En dat had het niet verdiend, want het had het zo goed bedoeld allemaal met de Ukraine. Dat drukten die tranen uit. Ondank was weer eens ’s werelds loon, want deze rol had het dan toch maar gespeeld in goed overleg en overeenstemming met het Witte Huis. Toen Joe Biden daar nog zetelde als President van God Eigen Land.
En nu liet deze USA ineens Europa vallen door haar zelfs geen waarnemingsplaats aan tafel te gunnen bij de opening van de “verkennende gesprekken” met Rusland en met Putin in Saoedi-Arabië. Maar had Europa dat eigenlijk zichzelf niet te verwijten? Had het deze rol niet te langmoedig aanvaard op basis van de lezingen die Het Pentagon van de USA aan Brussel steeds, sedert 2014, had voorgehouden over de aard, strekking en reikwijdte van het zich door ontwikkelend gewapend conflict dat in dat jaar nog geboekt had kunnen worden als een volledig interne burgeroorlog in het Ukraïnsch gebied?
Had Europa er niet aan mee gewerkt dat Kiew deze geweldpleging oprekte tot een echte oorlog in klassieke volkerenrechtelijke zin, in het stellig vertrouwen dat Kiev steeds zou mogen blijven rekenen op militaire bijstand in allerlei variaties – ook via grondtroepen – vanwege Brussel, dat overigens nog geen glimp van een voorstelling had, destijds, hoe deze bijstand op middellange termijn zou moeten worden georganiseerd en gefinancierd? Had Europa niet ieder momentum laten slippen waarop er nog ruimte was geweest om deze geweldsescalatie te schorsen, te stoppen of af te dempen tot een burgerrevolte tussen bewoners van De Donbass enerzijds en de rest van de Ukraïne anderzijds? Had Europa niet steeds Zelensky gesteven in diens zekere hoop en verwachting dat Europa hem uiteindelijk blijvend zou secunderen als defensieassociatie, eventueel buiten NAVO-verband? Had het daarin Zelensky geen soort van blancovolmacht gegeven, zo ongeveer als de Duitse Keizer dat had gedaan in juli 1914 aan zijn Oostenrijkse ambtgenoot Frans-Joseph I von Habsburg toen deze kenbaar maakte te Berlijn dat hij hoe dan ook Servië zou gaan aanvallen?
Servië, dat een satellietstaat was van Rusland en dat ook automatisch mocht en kon rekenen op onvoorwaardelijke bijstand van Rusland als het aangevallen werd, dáárgelaten of deze aanval wel of niet geprovoceerd was volgens de toen gangbare geopolitieke maatstaven? En had Rusland dat niet al sedert 1908 steeds weer consequent en persistent aan Berlijn duidelijk gemaakt? Kon Frankrijk uit Wilhelms verklaring dat het Duitse Keizerrijk onder alle omstandigheden náást Oostenrijk-Hongarije zou staan in zijn glanzende wapenuitrusting ongeacht op welke rechtsgrond de Oostenrijkse Keizer een oorlogsverklaring zou doen uitgaan aan Belgrado? En kon Frankrijk daaruit niet afleiden dat Berlijn tegen Parijs wilde opmarcheren, nu, direct, zonder omwegen omdat Parijs een defensie-alliantie had met Rusland?
De meeste historici beantwoorden deze vraag nu bevestigend. En zeggen daarmee dat Europa het aan zichzelf te wijten had dat overal de lichten uitgingen in het Machtige Werelddeel dat de ganse aardkloot als vanzelfsprekend scheen te overheersen. En dat het dus wederom een soort van autogenocide inleidde aan zichzelf. En had dat dat niet een thema moeten zijn op de agenda van die Veiligheidsconferentie te München? En had men niet moeten zeggen in de zaal: onze voorzitter huilt, maar hij weent over zichzelf en zijne kinderen. Zoals Christus destijds zeide aan de vrouwen die hem hun tranen plengden. Deze beapplaudisseerde Münchener tranen vielen thans in rotsige bodem. Vance zal er met grondeloze verachting over hebben gerapporteerd in Het Witte Huis. Een appreciatie die aan Trump evengoed besteed was als aan Putin.