Deze Heusgen kwam op den duur niet meer uit zijn woorden over wat hij een Europese nachtmerrie noemde. Struikelend kwam hij het podium af, de incarnatie van de zwakheid die het Avondland, als immer hopeloos verdeeld en innerlijk tegenstrijdig opererend, door hem inkarnaat toonde. Maar nu. Greep een staatsman uit de gremia van de Europese Unie het geopolitieke voortouw? Want bij deze merkwaardige torso van snot en kwijl overtogen kon het toch niet blijven nu de hele wereld zat toe te kijken, reeds omdat die Unie tevoren zoveel waarde had willen hechten aan deze Veiligheidsconferentie?
Was er iemand vaardig om heel gepointeerd aan te geven hoe Europa zich nu, gelet op de uitval van Vance, wilde verhouden tot de USA en andere machtsblokken of grote mogendheden – denk even aan de Aziatische grotere staten — ter wereld? En hoe dat dan gestalte zou moeten krijgen, bijvoorbeeld, door dan in godsnaam de Unie maar op te tuigen tot een West-Europese defensieassociatie náást en eventueel tegenover de NAVO? En hoe dan dat doel bereikt zou kunnen worden binnen afzienbare tijd?
Waarbij men zou moeten aangeven hoe de implosie die Duitsland had veroorzaakt binnen deze Unie door het vrije circulatierecht dat de Europese Acte de Europese staatsburger had gegarandeerd op te zeggen door bestendige binnengrenscontroles te herstellen ter tracering van illegalen binnen de gemeenschappelijke rechtsruimte? Zie hiervoren. https://gerardstrijards.nl/duitse-grenscontroles-en-eu/ En hoe dan de gemeenschappelijke buitengrenzen eindelijk, eindelijk eens behoorlijk geconsolideerd zouden worden tegen deze illegale influx die waarlijk hemeltergend is geworden?
En hoe de Unie vervolgens gemeenschappelijk acterend illegalen denkt terug te drijven naar de staat van herkomst? En wat voor tussentijdse maatregelen vervolgens getroffen zouden moeten worden om het Schengenideaal van 1993 – de opheffing van de binnengrenscontrole – toch veilig te stellen, omdat de Unie eigenlijk zonder dat dat ideaal feitelijke grondslag stomweg geen bestaansrecht heeft? Het léék er niet op. De ene na de andere EU-prominent buitelde over de andere om de verontwaardiging asem te geven die Vances berispingen had te weeg gebracht.
Vooral de Duitse politici waren daar sterk in. De Duitse minister van Defensie Pistorius (Sozial Demokratische Partei Deutschlands, SPD) noemde de uitspraken van Vance in zijn eigen toespraak op de conferentie onacceptabel. Vance gaf een vertekend beeld van de democratie in Europa, aldus Pistorius. Een democratie moet zich juist kunnen weren tegen zijn vijanden, benadrukte hij. Dat had Vance ook helemaal niet betwist. Vance had gezegd dat alle Uniestaten verkeerde methoden hanteerden om hun nationale constitutionele democratische staatsystemen veilig te stellen. Vance had gezegd dat het belachelijk was om daartoe het middel te bezigen van preventie censuur en manipulatie van de integrale nieuwsvoorzieningen zodat deze de buikspreekpoppen werden van de gezeten elite.
Door feiten te onthouden aan het publiek, deze oeverloos te hertalen of reframen zodat er een politiek correcte dooddoener overbleef vooral in gevallen waarin de publieke opinie zou worden geconfronteerd met de steeds toenemende aanslagen op de openbare orde. Kanselier Scholz (SPD) verweet Vance zich te mengen in de Duitse verkiezingsstrijd. Wist hij niets beters? Vance had niets gezegd over de politieke positiekeuzes die AFD maakt en rechtvaardigt, vaak wel onderbouwd. Vance had gezegd dat het niets helpt, vanuit democratische legitimatie, om een grote wassende partij die een aanmerkelijk electoraat vertegenwoordigt, van de openbare discussie uit te sluiten.
Hij zag kennelijk niets in de brandmuur die de gezeten partijen in de Bondsdag blijvend willen optrekken tegen AFD en die heks van een Alice Weidel. Je kunt je volgens Scholz niet uitspreken voor een partij als de AFD, die het nazisme bagatelliseert. “Hoe het met onze democratie verder gaat, beslissen we zelf.” Maar dat had Vance ook niet willen betwisten. Hij had aangevoerd dat de Duitse elite daartoe verkeerde methoden, middelen en doel koos. Wat Scholz dus naar voren bracht, was een aansporing om die heks – Alice Weidel in persoon – dus onmiddellijk een bezoek te brengen en haar flink te laten uitpakken.
Dat deed Vance vervolgens graag. Met Scholz sprak Vance niet. Geen woord. Geen mogelijkheid dus om Vance duidelijk te maken dat de Unie betrokken wil worden in de komende verkennende besprekingen in Saoedi-Arabië met Putin over de status van de oorlog in de Ukraïne. Geen mogelijkheid dus voor Scholz om tenminste duidelijk te krijgen of er een voorlopige agenda is waarin een militair bestand wordt gedefinieerd als uitgangspunt. Laat staan dat duidelijk zou worden hoe zo’n bestand zich verhoudt met een wapenstilstand en een mogelijke vredesregeling waarbij Ukraïne natuurlijk niet als partner uitgesloten kan worden. Zelensky wellicht wel. Maar Kiev niet. Aldus handelde Scholz zoals Duitsland ook handelde in oktober 1918. Toen vroeg de Duitse delegatieleider, Erzberger, die de strekking van de wapenen moest voorbereiden ook niet dóór op de essentialia. Wat Duitsland later zwaar bekocht. Om te huilen is dat.