Die Verhofstadt en de Van Baalen deden op dat Majdanplein volledig, alsof ze volledig mandaat hadden om te doen wat ze deden tegenover de hossende, uitgelaten en stomende menige die op dat plein samen dromden en van alles riepen. Ze pretendeerden dus volle “apparent authority”, de externe autoriteit om namens deze Unie – nog altijd een vrijhandelsassociatie en nog altijd geen staatkundige federatie – op te treden en vergaande toezeggingen te doen over militaire steun en bijstand via alsnog te zenden EU-personeel. Wat je je daar ook bij wilt voorstellen.
Zij begonnen dus in te spelen op de allures van deze EU als defensie-associatie waaraan de Ukraïners op enigerlei wijze konden deelnemen. Een associatie, buiten de NAVO om. Beiden waren natuurlijk onduidelijk, maar dat dát hun pretenties waren en dat dat door Brussel in ieder geval gedekt was – hoe dan ook – is duidelijk waar te nemen op de talloze You-Tube filmpjes die onmiddellijk viraal gingen. Wereldwijd. Ook in de USA. Waaraan gerefereerd werd door Jan en Alleman, ook al omdat Brussel zich van dit volkomen onbevoegd optreden niet distantiëerde, zulks terwijl op dat de reeds genoemde ministers van Buitenlandse Zaken van belangrijke EU-staten al in besprekingen waren gewikkeld met de op dat moment nog zittende Ukraïnsche pro-Russische regering.
Deze ministers wezen deze onberaden optredens niet af in deze periode, de EU evenmin, hoezeer de Europese Raad van regeringsleiders alle aanleiding had kunnen vinden om dat beslist, onvoorwaardelijk en eenduidig wél te doen. Inmiddels was de CIA in dat gebied flink bezig de Ukraïnsche nationalistische gemoederen op te hitsen tegen Putin en zijn trawanten. Dat ontkende Washington geenszins. Het zei er verder weinig over in het openbaar, maar stimuleerde het nefaste optreden van Victoria Nuland dat gelijktijdig ter plaatse zich ontwikkelde grotelijks.
Wat deed deze Victoria daar? Had ze een volkerenrechtelijke status die neer kwam op externe vertegenwoordigingsbevoegdheid? Ten laste van de USA-regering? Kon ze in militair en staatkundig opzicht de USA binden? Had ze daartoe geldig mandaat dat ze kon overleggen bij authentieke documenten en gegevensdragers, desnoods alleen illegaal? Ook aan de regeringen die dat zou kunnen aangaan? Zoals die in het Kremlin? Dus aan Putin? Tijdens de regering-Clinton was Victoria al flink bezig geweest in deze regio van de Donbass en de Ukraïne westwaarts de gemoederen op te schudden, tegen de Russische Federatie bij de zogeheten Ukraïnsche nationalisten. Een volkje dat samengesteld wordt – officieel bestaat het niet, officieus uiteraard wel degelijk, maar het houdt er nu eenmaal geen ledenbestand op na dat overgelegd kan worden aan derden – uit vogels van zodanige pluimage dat de nette westerling er eigenlijk niet dóód hangend over een hek bij wil worden aangetroffen: fascisten, nationaal-socialisten, racisten, pleitbezorgers van een eigenstandig biotisch Slavendom, hooligans, maffiosi.
Het soort mensen waarvan de Ukraïne traditioneel pleegt te barsten. En waarover Putin ook steeds, volkomen terecht geklaagd heeft dat ze politiek in de Ukraïne er toe doen. Dat zij het zijn die van de Ukraïne per definitie een rascal state maken, een failed state minstens, een staat die de interne soevereiniteit misbruikt en zal blijven misbruiken reeds omdat dat sedert 1918, toen de Vrede van Brest-Litowsk werd gesloten door Keizerlijk Duitand en Oostenrijk-Hongarije, stelselmatig door de leidende politici werd gedaan. Die hadden stomweg een springplank nodig. Voor hun criminele organisaties. Die vreesden dat ze in Lenins Sowjet-Rusland niet aan de bak zouden kunnen komen.
Dat wisten Wenen en Berlijn destijds verrekte goed, maar die Vrede kwam hun in maart 1918 heel goed uit. Daarom werd ze meteen ook door generalissimo Foch geannuleerd in die spoorwegwagon van Wagon Lits Internationale op de rangeervorken van Rothondes bij Compiègne. De USA-president Woodrow Wilson wilde dat soort schurkenstaten niet. Als stafchef van de USA secretary of State Strobe Talbott deed Victoria toch zaken met deze nationalisten, maar nog niet in aanvaard institutioneel verband. Maar dat kon ze later, met volledige autoriteit vanwege Washington wel degelijk gaan doen.
Tijdens de regering Bush (jr.) diende zij als een van de belangrijkste adviseurs met betrekking tot de buitenlandse politiek van vicepresident Dick Cheney en als Amerikaanse ambassadeur bij de NAVO. Tijdens de regering-Obama werd zij eerst benoemd tot speciale gezant voor de conventionele strijdkrachten in Europa. In de zomer van 2011 werd zij woordvoerder van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken. In mei 2013 werd zij genomineerd als staatssecretaris voor Europese en Euraziatische Zaken. In september 2013 werd zij ingezworen.
In 2014 speelde zij op de achtergrond een prominente rol in de gebeurtenissen in Oekraïne. In een telefoongesprek met de toenmalige Amerikaanse ambassadeur uitte ze haar frustratie over de aarzelende houding van de EU ten aanzien van pro-democratische protesten. Ze maakte daarbij de opmerking “Fuck the EU”. Het telefoongesprek lekte uit wat leidde tot een rel. Maar eigenlijk niet in Brussel. Dat liet toe dat Victoria zich inhoudelijk ging bemoeien met de samenstelling van een nieuwe pro-westerse regering van de Ukraïne. Dat moet de huilebalk in München bij die slotzitting van de wezenloze veiligheidsconferentie waar ik het over had toch geweten hebben? Daarom waren zijn tranen immers zo ridicuul? Dat voelde iedereen toch aan?