Voor het eerst ervaart de wijk Benoordenhout dat aan de Van Alkemadelaan een zeer gepolitiseerd Permanent Strafhof zit dat rechtsmacht zou kunnen hebben over een toestand van gewapend conflict waarbij voortgezet oorlogsmisdaden en misdrijven tegen de mensheid worden begaan door alle strijdende partijen. Want de afgelopen dagen heeft het niet ontbroken aan drommen heftig gebarende en scanderende contestanten met Palestijnse Vlaggen die naar het complex marcheren in dichte, soldateske colonnes, waarvan een gewelddadige dreiging uitgaat. Deze protesteerders verzamelen aan de Bezuidenhoutseweg of op het daaraan belendend Van Buren-plein achter het Centraal station.
Daar is de apenrots. Het immense gebouw dat inderdaad veel lijkt op de kunstmatige rotspartijen die Dierentuin Artis en Diergaarde Blijdorp oorspronkelijk oprichtten voor de herberging van klimapen die de hele dag koortsachtig die rotsen op- en afrenden. Ik veronderstel dat boven op die rots inderdaad de tijdelijke leider van zo’n bende apen triomfantelijk zat rond te kijken naar het gewoel opwaarts en dat zijn rode billen prijkelijk toonde ter bevestiging van zijn rechtsmacht. Nu zit de Tweede Kamer daar. Haar vergadering tonen aan dat ook de mensheid dergelijk gedrag praktiseert. Alleen worden hier de billen getoond in de achterkamertjes en de wandelgangen, hetgeen de grote belangstelling van Tv-ploegen in deze locaties ook verklaart, tezamen met hun technische equipages die daaraan verdere luister bij zetten.
De contestanten vormen dáár hun inleidende protestbijeenkomsten, thans vaak in de striemde regens. Vuisten ballend worden gorgelende onverstaanbare kreten geslaakt terwijl de Palestijnse vlaggen driftig heen en weer worden gezwaaid en soms worden vuurwerkbommen gesmeten naar de politiepaarden in de hoop dat die op hol zullen slaan. Veel toeschouwers zijn er wegens de herfstbuien niet, en de Kamerleden lopen haastig, gebukt onder hun krom staande parapluie’s naar de toegangspoorten om daar zo snel mogelijk de detecties en lijfsvisitaties van die dag te ondergaan.
Daarom zetten deze colonnes zich nu in beweging naar de Boschlaan en marcheren óf de Josef Israëlslaan in óf lopen langs de ventweg van de Benoordenhoutseweg naar de kruising Laan van Nieuw Oost-Indië/Van Alkemadelaan. Daar maken zij front. Ze vormen nu hun regimenten. Zwaaien linksaf, die Van Alkemadelaan op. En zetten tempo onder het uitstoten van door megafoons versterkte strijdliederen, op weg naar de gebouwen van het Internationale Permanente Strafhof. Dat ligt toch nog ver weg, gedeeltelijk in de duinen en heeft diverse toegangspoorten. Het is steeds weer duidelijk dat deze contestanten niet goed weten welke ze nu het best kunnen blokkeren. Daar vormen ze carré. En eisen wederom vuisten schuddend onmiddellijke strafvorderlijke berechting van de politieke leiders van Israël. Vooral nadat de mare rondgaat dat deze leiders een raketaanval op een in de Gazastrook gelegen voormalig christelijk ziekenhuis hebben gelast, gebillijkt en aanvaard.
Er worden nu ook in het Engels leuzen gebruld. Waaronder from the river to the sea, Palestinians should be free. Ze bedoelen dat de Joden weg moeten zijn uit de zones tussen de Jordaan en de Middellandse Zee in de Levantbaaien, dus het oostelijk oksel van die binnenzee. Dat houdt in, dat deze Joden daartoe óf gedeporteerd moeten worden – dat is de milde variant – óf moeten worden uitgeroeid. De agressie stijgt merkbaar, want de demonstranten jagen elkaar met deze zangen steeds verder op tot emotionele ontremming. De politiepaarden worden nog nerveuzer en hun berijders óók, want weer wordt flink met vuurwerk gegooid.
Er is steeds een petitie, die overreikt moet worden, maar de strekking daarvan is onduidelijk, al kan men ernaar raden dat ze de uitlevering van Netanyahu en zijn ministersploeg, de militaire bevelhebbers van de Israëlische krijgsmachtonderdelen eisen wegens hun aandeel in de fysieke letale gijzeling van de Palestijnse burgerbevolking in de Gazastrook. De aanslag op dat Franciscaner ziekenhuis is daar maar één van de symptomen van. Steeds komt er een beambte van het bureau-apparaat van de griffie bij dat Hof naar buiten om de petitie te accepteren, al was het alleen maar in de verwachting dat deze protesteerders weg zullen gaan.
Dat doen ze na enkele uren, maar dan trekken ze scanderend weer terug, daarbij vaak zich ook verspreidend in de wijken aan de Van Alkemadelaan, meestal rechtsuit, omdat ze nu eenmaal die rijstroken doormarcheren. Ze gaan dan nog eens flink staan schreeuwen op de avondlijke pleinen die als bij toverslag volledig leeg blijken, ook al zijn de negotie drijvende winkels nog overduidelijk open, met hope op klanten die zich nu ijlings ontmaken. De aarde wordt nu, op de schreeuwende groep na, woest en ledig en veel gordijnen en lamellen worden snelstens dichtgetrokken. Met tromgeroffel trekt men uiteindelijk geheel af. Maar men komt terug. Dat is zeker.