Na zeer moeizame onderhandelingen ligt er toch een akkoord op de klimaattop COP29 in Azerbeidzjan. Maar het is een akkoord dat toch weer heel veel naar voren schuift, naar technische uitvoeringsarrangementen. De ontwikkelingslanden kunnen een bom duiten krijgen. Maar dan moeten zij zich onder klimatologische curatele willen stellen door Het Westen. Dat mag inspecties komen uitvoeren om te kijken, zelfs onaangekondigd, wat er met de duiten wordt gedaan. En al wordt het niet officieel gezegd, dat heeft alles te maken met het feit dat dat Westen vreest dat de duiten niet gebruikt gaan worden voor de doelen waaraan ze geoormerkt zijn, zoals het jargon luidt. Want de duiten gaan nu juist naar staten waar actieve en passieve corruptie en excessieve ambtsknevelarij welig toert en tieren zal, want de te verdelen buiten die in Bakoe gescoord lijkt is niet gering. En wéér hoor je klagen over staten van de eerste rang die die van de tweede rang komen inspecteren. Het is weer de tweespalt tussen de staten der Christenheid versus de Rest.
Bijna 200 landen hebben zaterdag 23 november 2024 in Bakoe in ieder geval afgesproken dat ontwikkelingslanden 300 miljard dollar (zo’n 288 miljard euro) klimaatsteun krijgen vanaf 2035. Na zeer moeizame onderhandelingen ligt er toch een akkoord op de klimaattop COP29 in Azerbeidzjan. Bijna 200 landen hebben die zaterdag in Bakoe afgesproken dat ontwikkelingslanden 300 miljard dollar (zo’n 288 miljard euro) klimaatsteun krijgen vanaf 2035. Een ander geluid komt uit Europa. De EU-commissaris voor het klimaatbeleid en de interstatelijke ecologie Wopke Hoekstra was wél tevreden over de uitkomst van de top. De hoofdonderhandelaar namens de EU noemde de top in Azerbeidzjan “het begin van het nieuwe tijdperk voor klimaatfinanciering.” Volgens Hoekstra is er “hard gewerkt om meer geld op tafel te krijgen en de meest kwetsbaren te beschermen”.
Het uiteindelijke bedrag, te verdelen over verschillende potjes met diverse Sustainability Development Goals, dat armere landen aan klimaatfinanciering krijgen, ligt veel lager dan zij hadden gevraagd. Maar dat waren onderdelen van het handjeklap dat altijd aan deze soort vermarktingen eigen is. Verschillende ontwikkelingslanden blijven zeggen dat zij geen ambitieuze klimaatplannen kunnen opstellen zonder voldoende financiering. En verder zeggen ze dat er geen acuut klimaatprobleem is. Het is een Westerse Geest uit de fles, waaruit deze landen geen drank zullen consumeren. Uiteindelijk lijken ze de inschatting te hebben gemaakt dat er niet meer te halen viel bij de meer ontwikkelde landen. Ze leggen zich er voorlopig bij neer, dat ze in Brazilië, dat de volgende klimaatconferentie moet organiseren, ze deze financiële strijd opnieuw kunnen aangaan onder een presidiaat dat niet wil dat de Angelsaksen gaan bepalen of en in welk tempo met welk patroon de Amazonebossen mogen worden gekapt. En dat het daarvoor geen inbreuken op het territorialiteitsbeginsel voor de inspecties zal toelaten en ook niet hoe voorzien wordt in plaatsvervangende herbebossing.
Met de terugkeer van Donald Trump als Amerikaans president ziet het er bovendien niet naar uit dat de verhoudingen op de klimaattop van volgend jaar gunstiger zijn voor een goede deal. De klimaattop vindt dan plaats in de Braziliaanse stad Belém. Ondanks de deal zegt VN-klimaatchef Simon Stiell dat het geen tijd is voor een “overwinningsrondje” en dat alle landen zich moeten blijven inzetten. “Geen land heeft alles gekregen wat het wilde, we verlaten Bakoe met werk aan de winkel.” Het was al vanaf begin af aan duidelijk dat deze klimaattop één hoofdonderdeel had: een nieuw doel voor klimaatfinanciering. Op dit moment moeten rijke landen een totaalbedrag van 100 miljard dollar per jaar vrijmaken voor arme landen.
Ontwikkelingslanden benadrukten telkens dat er veel meer nodig is voor klimaatbeleid en bescherming. Dat wordt ook ondersteund door wetenschappers en economen. Zij zeggen dat er jaarlijks 1,3 biljoen dollar nodig is. Dat bedrag staat ook in de uiteindelijke overeenkomst, maar alleen als overkoepelend doel, inclusief investeringen van bedrijven. Westerse natuurlijk weer, die als ongrijpbare multinationals de curatele zullen voeren. Dat is de klacht.
Ook ligt er een akkoord over internationale CO2-handel tussen landen onderling. Dat is onderdeel van het Parijsakkoord uit 2015, maar de details zijn sindsdien negen jaar lang onderwerp geweest van technische onderhandelingen. Nu er een akkoord ligt, kan de officiële handel in CO2-rechten van start. Er zijn geen nieuwe afspraken gemaakt over het tegengaan van klimaatverandering. Vorig jaar spraken landen nog af om “weg te bewegen” van fossiele brandstoffen. Maar dit jaar kwam daar weer eens geen uitvoering van. Christenheid versus Heidendom.